‘Is boven oké?’ vraagt hij me.
Als hij het niet had gevraagd, gewoon had aangenomen dat het oké was en had geprobeerd me mee naar boven te nemen naar het bed dat ik alleen met Matt had gedeeld en met niemand anders, was mijn antwoord waarschijnlijk nee geweest. Ergens vind ik nog steeds dat ik nee hoor te zeggen.
‘Ja, alsjeblieft,’ antwoord ik.
Hij tilt me met één vloeiende beweging op in zijn armen, draagt me alsof ik niets weeg. Ik duw mijn gezicht in zijn hals en ruik die typisch mannelijke geur. Mijn verlangen naar hem wordt sterker. Ik heb het gemist, die geur. Ik wil iemands huid tegen de mijne voelen. Ik wil niet alleen zijn.
Ik wil me mooi voelen.
We komen in de slaapkamer en hij legt me zachtjes neer op het bed. Hij kleedt zich uit en ik kijk toe. Lieve god, toekijken alleen al is iets heel sensueels, maakt mijn lichaam me duidelijk. Hij is goed gebouwd, maar niet te gespierd, de bouw van een danser. Hij heeft borsthaar, wat ik sexy vind, maar niet te veel. Precies goed. Wanneer hij zijn broek uittrekt, gevolgd door zijn boxershort, hap ik naar lucht. Niet vanwege zijn pik – hoewel ik die moeilijk over het hoofd kan zien. Ik hap naar adem bij de aanblik van een man die naakt voor me staat. Ik voel de energie door mijn lichaam stromen, een soort vormloze golf die op een of andere inwendige kust afstormt.
Hij komt naar me toe, gaat zitten en steekt een hand uit om mijn bloes los te maken. Ik word bevangen door twijfel. ‘Tommy, ik – de littekens... ze zitten niet alleen op mijn gezicht.’
‘Shhh...’ zegt hij tegen me en zijn vingers maken een voor een de knopen los. Hij heeft sterke handen, merk ik op. Op sommige plaatsen hard van het eelt, op andere plaatsen zacht. Teder en ruw, net als hijzelf.
Hij slaat mijn bloes open, trekt me in een zittende positie om hem uit te trekken en maakt dan mijn beha los. Hij laat me weer op mijn rug zakken en kijkt me aan. Wanneer ik de uitdrukking op zijn gezicht zie, verdwijnt al mijn angst als sneeuw voor de zon. Geen walging, geen medelijden. Het enige wat ik zie is het ontzag dat mannen soms hebben wanneer je naakt voor hen staat. Die blik die zegt: ‘Echt? Helemaal voor mij?’
Hij buigt zich voorover en kust me nogmaals, en ik voel zijn borst tegen de mijne. Mijn tepels worden hard en veranderen in gevoelige, kloppende sterren. Hij kust mijn kin en glijdt dan omlaag naar mijn hals en borst.
Wanneer hij een van mijn tepels in zijn mond neemt, krom ik mijn rug en schreeuw ik het uit. Jezus christus, denk ik bij mezelf. Komt dat door al die maanden zonder seks? Ik grijp zijn hoofd vast en mompel onbegrijpelijke dingen tegen hem, terwijl de druk in me toeneemt. Hij gaat door met zijn kussen, verplaatst zijn mond van de ene tepel naar de andere, en ik kreun en jammer wanneer zijn handen mijn broek losmaken en de rits opentrekken. Hij gaat op zijn knieën zitten om hem uit te trekken, trekt meteen ook mijn slipje uit, en blijft dan even stil zitten, kijkt op me neer met mijn broek in één hand gepropt. Zijn ogen zijn donker, zijn gezicht deels in de schaduw en de blik die hij me toewerpt is gevuld met puur verlangen.
Hier lig ik dan, denk ik. Naakt in het bijzijn van een waanzinnig aantrekkelijke man. En hij begeert me. Met littekens en al. Tranen wellen op in mijn ogen.
Tommy kijkt bezorgd. ‘Alles in orde?’ vraagt hij.
Ik kijk hem glimlachend aan. ‘Jazeker,’ zeg ik, terwijl de tranen over mijn gezicht stromen. ‘Ik ben gewoon gelukkig. Je geeft me het gevoel dat ik sexy ben.’
‘Je bent ook sexy. God, Smoky!’ Hij strekt een vinger en streelt over de littekens op mijn gezicht. Beweegt hem omlaag en cirkelt ermee over de littekens op mijn borst, mijn buik. ‘Je denkt dat je hierdoor lelijk bent.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik vind ze juist een symbool van een sterk karakter. Ze symboliseren jouw kracht en overlevingsdrift, het feit dat je je niet hebt laten kisten. Ze laten zien dat je een vechter bent. Dat je met alles wat je in je hebt zult vechten om te overleven.’ Zijn hand glijdt terug naar mijn gezicht. ‘Dit zijn geen mankementen in het totaalpakket, Smoky. Ze zijn het bewijs van wat altijd al in je heeft gezeten.’
Ik strek mijn armen naar hem uit.
‘Kom hier en laat me zien dat je dat echt meent. De hele nacht lang.’
Dat doet hij. We gaan urenlang door, een mengeling van het duistere en het goddelijke. Waarneming verandert in een mix van ondraaglijke emoties gecombineerd met gevoelens. Ik ben onverzadigbaar en veeleisend, en hij gaat met me mee tot het einde, totdat de wereld zich eerst tot een heel kleine stip terugtrekt en dan in een bijna verblindend licht explodeert waardoor ik in extase de longen uit mijn lijf schreeuw.
‘De ramen in de sponningen doen trillen,’ zei Matt altijd.
De heerlijkste pijn van dit alles is het gebrek aan schuldgevoel. Omdat ik weet dat Matt, als hij toekijkt, gelukkig is. Dat hij me vertelt, een fluistering in mijn oor: ‘Ga verder met je leven. Je bent nog altijd onder de levenden.’