Zijn stem rukt me los uit mijn gemijmer. ‘Voor zover ik kan zien zit hier geen afluisterapparatuur. Het zou ook niet logisch zijn. Dit is natuurlijk niet een ruimte waarin je veel tijd doorbrengt.’
‘Dat klopt.’
‘Is dit de auto die je de laatste tijd hebt gebruikt?’
‘Ja.’
Hij loopt naar de achterkant van mijn auto en gaat op zijn rug liggen. Ik zie dat hij er steeds verder onder schuift.
‘Gevonden. Gps-zender van uitstekende kwaliteit, zeer professioneel.’ Hij kruipt onder mijn auto vandaan. ‘Met die apparatuur en de juiste software kunnen ze je op een laptop volgen. Ik ga ervan uit dat je hem voorlopig wilt laten zitten.’
‘Ik wil niet dat zij weten dat ik weet dat dit ding daar zit. Misschien zie je een van hen wel wanneer je mij volgt.’
‘Juist. Je zei dat ze ook in je huis zijn geweest?’
‘Ja. Ik heb de sloten laten vervangen.’
‘Het kan zijn dat ze daarvoor al afluisterapparatuur hebben geïnstalleerd. Wil je dat ik een kijkje neem? Het kan een paar uur gaan duren.’
‘Als ze er zitten, wil ik weten waar. Ze moeten wel blijven zitten.’
Hij pakt zijn rugzak op. ‘Laten we maar naar binnen gaan, dan ga ik aan de slag.’
Tommy heeft eerst mijn mobieltje gecontroleerd en het sein veilig gegeven. Terwijl hij de zoektocht naar afluisterapparatuur voortzet, bel ik een voor een de leden van mijn team.
‘Hoe staat het met het opsporen van de combinatie gebruikersnaam en wachtwoord, James?’
‘Daarmee zijn we nog wel een hele nacht bezig. We proberen de eigenaars van de verschillende bedrijven te pakken te krijgen.’
‘Ga daar dan maar mee door.’
Hij verbreekt zonder antwoord te geven de verbinding. Nog steeds een eikel.
Callie is in het lab bij Gene die, zoals beloofd, spoed zet achter het dna -onderzoek.
‘Hij had nog wat te goed van een aantal mensen en daar maakt hij nu gebruik van. Heeft een paar mensen uit bed gebeld. Onze Gene is supergeconcentreerd.’
‘Kun je het hem kwalijk nemen?’
‘Nee. Het kan me niet schelen wat ze voor de kost deed, honey-love. Ze was nog jong. Misschien was ze mettertijd wel veranderd, had ze een ander beroep gekozen. Hij heeft haar die mogelijkheid ontnomen.’
‘Dat weet ik, Callie. Dat is ook de reden waarom we hem moeten oppakken. Ga nu maar door met je werk en probeer als het enigszins mogelijk is ook nog wat slaap te pakken.’
‘Jij ook, Smoky.’
Als laatste bel ik Alan. Ik vertel hem dat Bonnie die nacht bij hen blijft.
‘Tuurlijk, geen enkel probleem.’ Hij zwijgt even. ‘Ze begint volgende week met chemotherapie.’
De brok die wel heel snel een oude bekende aan het worden is, duikt weer op in mijn keel. ‘Het komt vast allemaal goed, Alan.’
‘Het glas is halfvol, toch?’
‘Inderdaad.’
‘Tot morgen.’ Hij hangt op en ik staar een tijdje naar de telefoon.
Ik hoor Tommy die nog altijd door mijn huis loopt. Het is rustig en leeg. Ik mis Bonnie nu al. De omstandigheden die tot haar aanwezigheid hier hebben geleid, waren afschuwelijk en als ik er iets aan kon veranderen, zou ik het doen. Het blijft echter een feit. Ik mis haar. Haar afwezigheid echoot hol in mijn binnenste.
Het dringt tot me door dat ik om meer dan alleen de gebruikelijke redenen brand van verlangen om deze zaak af te sluiten. Niet alleen om Jack jr. en zijn gestoorde geest van de straat te halen. Ik wil Bonnie ook een echt thuis kunnen bieden. Ik denk na over de toekomst en kijk ernaar uit. Iets wat ik sinds de dag waarop ik Joseph Sands vermoordde niet meer heb gedaan.
Tommy stommelt nog altijd ergens rond. Ik zet de televisie in de woonkamer aan en kijk daar tijdens het wachten naar.
Ik ben twaalf jaar oud en het is zomer. Een prachtige zomer. Mijn vader leeft nog en ik weet niet dat hij dood zal zijn voordat ik 21 ben. We zijn op Zuma Beach en zitten op het warme zand. Ik voel dat druppels koud oceaanwater op mijn huid vervliegen, proef het zout op mijn lippen. Ik ben jong, zit op het strand en mijn vader houdt van me.
Een volmaakt moment.
Mijn vader tuurt naar de lucht. Ik kijk naar hem en zie dat hij glimlachend zijn hoofd schudt.
‘Wat is er, papa?’
‘Ik dacht net aan alle verschillende soorten zon, lieverd. Elke plek heeft zijn eigen soort zon, wist je dat?’
‘Echt waar?’
‘Jazeker. In Kansas heb je de tarweveld-zon. In Maine heb je de Bangor-zon, die door het grijze wolkendek heen gluurt en de grauwe hemel verlicht. Je hebt Florida-zon, een soort plakkerig, goudkleurig licht.’ Hij kijkt me aan. ‘Mijn lievelingszon is de Californië-zon. Die droge, hete, wolkloze zon tegen een hemelsblauwe achtergrond. Zoals vandaag. Die zon kondigt het begin van iets aan, zegt dat er iets spannends gaat gebeuren.’ Hij richt zijn blik weer op de hemel. Doet zijn ogen dicht en laat de zon die zijn lievelingszon is zijn gezicht verwarmen, terwijl de zeebries door zijn haren waait. Het is de eerste keer dat ik mijn vader knap vind.