‘Wat een verknipte, ellendige bende,’ mompelt Barry. ‘Ik zal er nooit aan wennen.’
Ik werp een korte blik op hem. ‘Dat is waarschijnlijk maar goed ook, Barry.’
Hij schrikt op, kijkt me aan. Glimlacht dan vluchtig. ‘Misschien wel, ja.’
Callie en Gene staan klaar om naar binnen te gaan. Ik had iedereen over de vingernagel ingelicht.
‘Ze hebben niet zolang nodig, dus laat de jongens van de technische recherche maar vast komen, Barry. Jaag hen een beetje op en zorg dat ik snel dat rapport krijg. Alsjeblieft. Ik zal zorgen dat er iets tegenover staat. Ik ben er vrij zeker van dat deze mannen uit de omgeving komen. Als het ook maar enigszins mogelijk is, haal ik je erbij wanneer we hen oppakken.’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Dat waardeer ik enorm, Smoky, maar dat zit wel goed. Dit is zo’n zaak waarbij het niet uitmaakt wie hen oppakt, zolang ze maar worden opgepakt.’
‘Als we nu eens afspreken dat we elkaar op de hoogte houden en het daarbij laten?’
‘Een uitstekend plan.’
‘Wat wil je eigenlijk dat we hier doen?’
Gene kijkt enigszins wrevelig wanneer hij dit vraagt – een mengeling van opwinding en ergernis. Opgewonden omdat hij voor het eerst sinds lange tijd weer eens in de praktijk aan de gang is, maar geërgerd omdat dit niet ‘zijn plaats delict’ is. Het is niet zijn eigendom.
‘Ik wil alles weten wat je ter plaatse kunt vinden en wat me een voorsprong geeft in de jacht op deze kerel. De technische recherche van de lapd is heel vakkundig. Zij nemen de rest voor hun rekening. Ik wil dat jullie alle oppervlakten minutieus bekijken om te zien of er iets is wat ons kan helpen.’
‘Wil je dat we de vingernagel meenemen?’ vraagt Callie.
Ik weifel. ‘Krijgen we dan sneller dna -resultaten?’
‘Ja.’
‘Dan nemen we hem mee. Je zult wel hier moeten blijven tot de technische recherche is gearriveerd en hem laten registreren. Ik wil niet dat een veroordeling in een later stadium wordt gedwarsboomd doordat we het bewijsmateriaal niet volgens procedure hebben verzameld.’
Gene kijkt naar Callie. ‘Wil je de camera of het uv-licht?’
‘Ik neem de camera wel.’
Callie zal de plaats delict fotograferen – in het bijzonder alles wat ze aanraken of meenemen vóórdat ze dit doen. Gene neemt een kleine, in de hand gehouden uv-zender mee. Het is een kleinere versie van de uv-lamp die Callie in Annies appartement heeft gebruikt en helpt hen om bloed, sperma en andere vloeistoffen, en haar op te sporen.
‘Kom mee.’
Ze gaan naar binnen en ik volg hen op de voet. Nu is het mijn beurt om te worden genegeerd, terwijl zij een dans uitvoeren die me aan James en mezelf doet denken.
Callie snuift een paar keer. ‘Wat denk jij, honey-love? Drie dagen dood?’
‘Dat is wel mijn inschatting.’
Callie neemt een paar overzichtsfoto’s van het stoffelijk overschot, inclusief de zakken met organen.
Gene loopt naar de zakken toe en haalt de uv-lamp erover en erlangs. ‘Geen vingerafdrukken.’ Hij werpt een blik op mij. ‘Dat is slechts een voorlopige conclusie en nog niet definitief.’
Ze richten hun aandacht op het lichaam. Callie maakt nog meer foto’s. Gene buigt zich voorover om Charlottes rechterhand te bekijken. ‘Zie je de plek waar de nagel ontbreekt?’ zegt hij tegen Callie.
Ze reageert hierop door een reeks foto’s te maken.
‘De nagel ligt op de vloerbedekking tussen het bed en de muur,’ zeg ik.
Callie knielt neer en maakt een aantal foto’s van de nagel. ‘Zo te zien zit er bloed en weefsel op, Gene.’ Ze maakt nog een paar foto’s.
Hij laat zich op zijn knieën zakken en zwaait met de lamp onder het bed. ‘Er bevinden zich hier heel wat deeltjes,’ zegt hij. ‘Ik wil eigenlijk niets verstoren behalve de nagel zelf...’ Hij overhandigt de lamp aan Callie, steekt een hand in zijn zak en haalt een pincet en een klein bewijszakje tevoorschijn. Ik kijk toe hoe hij zich uitstrekt en probeert zo min mogelijk in aanraking te komen met de vloerbedekking terwijl hij de nagel pakt. Een paar tellen later richt hij zich weer op met in zijn hand het bewijszakje. ‘Hier zou wel eens dna op kunnen zitten.’
‘Hoe lang?’ vraag ik.
Gene haalt zijn schouders op. ‘Vierentwintig uur.’ Ik wil al tegensputteren, maar hij wuift me weg. ‘Dat is supersnel, Smoky. Vierentwintig uur, niet meer en niet minder.’
Ik slaak een diepe zucht. ‘Goed dan.’
Hij neemt de lamp weer van Callie over en laat hem langzaam over Charlotte glijden, beginnend bij haar hoofd en dan langs haar hals, de gapende kloof in haar borst, haar benen. Hij staat op. ‘Ik zie met het blote oog geen sporen van sperma op het lichaam. Wel overal bloed natuurlijk. Onmogelijk om daar nu al conclusies aan te verbinden.’