Iedereen die denkt dat het werk van een fbi -agent alleen maar spanning en sensatie is, is niet op de hoogte van dit onderdeel van ons werk. We zouden het liefst keihard sprinten, maar zijn gedwongen langzaam en methodisch te werken. We werpen als vissers onze netten en hengels uit. Niet slechts één, maar heel veel, telkens opnieuw. Het zoeken naar vingerafdrukken is één net. Een vordering verstrekking gegevens voor een abonneelijst een tweede. Gezichtsherkenningprogramma’s een derde. Steeds opnieuw uitwerpen en inhalen, ook al is de vangst vaak nihil. Het kan ons niet schelen wat we binnenhalen. Een haai of een witvisje, wat dan ook, zolang het ons maar naar de moordenaar voert. Het is een schildpaddenrace, wordt gemeten in centimeters, niet in meters.
‘Doe dat maar. Leo en jij.’
Ik loop naar Alan. ‘Heb je de lapd te pakken gekregen?’
‘Ja. Ik heb daar met hen afgesproken.’
‘En dokter Child? Heb je hem ook gesproken?’
‘Ja. Aanvankelijk reageerde hij een beetje chagrijnig, maar een samenvatting van de gebeurtenissen van vandaag was voldoende. Zijn belangstelling was direct gewekt. Hij wil dat we vanavond nog via een koerier een kopie van het rapport bij hem bezorgen en hij zei dat hij je daarover morgen het een en ander zal kunnen vertellen.’
‘Mooi. Callie, zorg dat je dat rapport van Gene krijgt en dat het bij dokter Child wordt gebracht.’
Callie loopt naar de telefoon en Alan vertrekt. Ik ga naar mijn bureau en rommel er net zolang in tot ik mijn adresboek heb gevonden. Ik blader erin en vind dan het telefoonnummer dat ik zoek.
Tommy Aguilera. Een voormalig agent van de geheime dienst, die nu als zelfstandig beveiligingsadviseur werkt. We hadden elkaar ontmoet tijdens een zaak rond de zoon van een senator die een voorliefde had ontwikkeld voor verkrachting en moord. Uiteindelijk moest Tommy hem neerschieten en in de verhitte politieke storm die daarop volgde was mijn getuigenis het enige wat voorkwam dat hij zijn baan kwijtraakte. Tommy had gezegd dat ik hem altijd kon bellen wanneer ik hem nodig had.
Terwijl ik zijn nummer draai, zie ik hem weer voor me. Een bloedserieuze vent. Altijd een pokergezicht. Een zachte stem, maar dan niet de zachtheid van iemand die verlegen is. Eerder de zachtheid van een slang die volledig op zijn eigen kracht vertrouwt en genadeloos toeslaat.
Nadat hij vier keer is overgegaan neemt hij op. ‘Met Tommy.’ Zijn stem klinkt precies zoals in mijn herinnering.
‘Hallo, Tommy. Met Smoky Barrett.’
Een korte stilte. ‘Hallo, Smoky. Hoe gaat het met je?’
Ik weet dat hij dit puur uit beleefdheid vraagt. Niet dat het Tommy niets kan schelen hoe het met me gaat. Hij is alleen niet iemand die graag over koetjes en kalfjes praat.
‘Ik heb je hulp nodig, Tommy.’
‘Zeg maar wat ik voor je kan doen.’
Ik leg het hem uit, vertel hem over Jack jr., vertel dat hij in mijn huis is geweest en me blijkbaar volgt.
‘Grote kans dat hij je met behulp van een zendertje volgt.’
‘Onder andere. Als dat zo is, wil ik het weten. Alleen mag hij niet weten dat ik het weet.’
Stilte. ‘Ik begrijp het,’ zegt hij dan. ‘Je wilt dus dat ik je schaduw.’
‘Inderdaad.’
‘Wanneer?’
‘Ik wil graag dat je eerst mijn auto en huis op afluisterapparatuur en zendertjes controleert. Daarna wil ik graag dat je me schaduwt. Dit kan een gelegenheid zijn om hem te pakken te krijgen. Is misschien de enige domheid die hij begaat.’ Ik aarzel even. ‘Ach, verdomme. Je moet het weten ook. Ze zijn met hun tweeën.’
‘Werken ze samen?’
‘Ja.’
‘Wanneer wil je dat ik begin?’ Geen spoor van aarzeling.
‘Ik zou vanavond rond een uur of elf thuis moeten zijn. Vind je het erg om dan te komen?’
‘Nee. Ik zie je dan. Maak je niet druk als je iets later bent. Ik wacht wel.’
‘Dank je wel, Tommy. Ik waardeer het echt heel erg.’
‘Je hebt nog iets van me te goed, Smoky. Tot vanavond.’
Ik hang nadenkend op. Recht voor zijn raap, typisch Tommy.
Ik zie dat Callie haar telefoongesprek beëindigt.
‘En?’ vraag ik.
‘Ik heb Gene te pakken gekregen, honey-love. Hij laat een kopie van het rapport per koerier bij dokter Child bezorgen.’
‘Hoe lang heb je ervoor nodig om een dna -kit samen te stellen, Callie?’
Ze trekt verbaasd haar wenkbrauwen op. ‘Dat hangt ervan af of Gene er een klaar heeft staan – een halfuur?’
‘Ga naar hem toe en zet alles klaar. Als blijkt dat het om een plaats delict gaat, wil ik dat Gene en jij het vooronderzoek persoonlijk afhandelen, voordat we de technische recherche van de lapd erbij halen. Dit is onze eerste kans om alles te zien wanneer het nog vers is.’