Mooi, dat was klaar.
Vervolgens bestelde hij pad thai bij een klein restaurant om de hoek en begon de rest van het papierwerk door te bladeren. Er stond niet veel in: de landerijen en de wijngaard waren al meer dan vijfhonderd jaar in het bezit van de familie Antoninni. De dochter van de prins zou het bedrijf op een gegeven moment overnemen, hoewel ze er weinig interesse in leek te hebben.
Alessia Antoninni was een feestbeest. Officieel noemde ze zichzelf pr-consultant, maar ze bracht al haar tijd door in Rome met een stel jongelui die meer geld hadden dan goed voor hen was. Hij wist precies wat voor soort vrouw ze zou zijn: een egoïstisch, genotzuchtig en verveeld leeghoofd. In New York liepen er duizenden van dat soort jonge vrouwen rond. Niet dat het er iets toe deed, aangezien haar vader degene was met wie hij contact zou hebben.
Er was een handgeschreven brief op duur velijnpapier met een koninklijk wapen. Signore Orsini werd verzocht contact op te nemen met de secretaresse van de prins en zijn aankomsttijd door te geven. De prins zou hem persoonlijk op het vliegveld komen begroeten, en uiteraard zou Signore Orsini te gast zijn in zijn villa net buiten Firenze.
Onmiddellijk pakte Nick de telefoon weer op. Het was inmiddels al midden in de nacht in Italië, dus liet hij een bericht achter – in vreselijk slecht Italiaans, omdat hij nooit de moeite had genomen de taal goed te leren – waarin hij bevestigde dat hij de volgende dag zou aankomen, maar geen tijd of vluchtinformatie doorgaf en het aanbod om in de villa te overnachten beleefd afsloeg. Hij gaf er de voorkeur aan om van niemand afhankelijk te zijn wanneer hij mogelijke investeringsobjecten inspecteerde.
Niet veel later stond er een bezorger voor de deur met zijn pad thai. Nick installeerde zichzelf met zijn eten achter zijn laptop en begon de documenten nogmaals te bestuderen. Tegen middennacht had hij honderd-en-een vragen en bijna geen enkel antwoord. Hopelijk kon de prins daarvoor zorgen.
Ha! De prins. Wat een mop, dacht hij.
Ongeduldig liep Alessia heen en weer in de hal van vliegveld Peretola. Het was net een slechte grap, dacht ze grimmig. Helaas zag ze er de humor niet van in. De gangster had midden in de nacht een boodschap achtergelaten in slecht Italiaans; ongetwijfeld was hij niet op de hoogte van het tijdverschil tussen Europa en Amerika. Tenslotte was hij een schurk, en het was bekend dat dat soort mensen het IQ van een slak hadden. Bovendien had de man met een Siciliaans accent gesproken. Dat was iets wat alleen de lagere klassen deden, maar wat kon je anders van zo iemand verwachten? Hij had wel een interessante stem gehad, dat moest ze toegeven. Diep, een beetje hees, en hij had erg jong geklonken voor een oude man.
Zijn bericht was echter nutteloos geweest. Het enige wat hij had gezegd, was dat hij vandaag zou aankomen, in een hotel zou overnachten – terwijl hij wist dat hij in de villa zou verblijven – en helemaal niets over welke vlucht hij zou nemen of hoe laat hij zou aankomen. Niets! Urenlang liep ze al te ijsberen over deze smerige vloer, omdat de mogelijke aankomsttijden hadden uiteengelopen van ’s ochtends vroeg tot laat in de middag. Wat een tijdverspilling!
Toen ze gefrustreerd een zeer ondamesachtig woord mompelde, wierp een voorbijlopende non haar een gechoqueerde blik toe. ‘Probeer maar eens in mijn schoenen te staan,’ mompelde Alessia. Ik ben gek aan het worden, dacht ze er onmiddellijk achteraan.
Haar aandacht werd afgeleid door een nieuwe melding. Grazie a Dio, het vliegtuig uit Rome was geland. Als Orsini niet aan boord was, gaf ze het op. Oké, hij had vijf minuten nodig om uit te stappen, tien om zijn bagage te pakken, nog eens tien voor de paspoortcontrole…
Allemachtig, wat deden haar voeten pijn! Wie droeg er dan ook hooggehakte pumps als ze moest wachten? Maar ja, ze pasten zo goed bij haar ivoorkleurige Armani-pak. Ze had zich met zorg gekleed – niet omdat ze indruk wilde maken op Cesare Orsini, maar om hem te herinneren aan hun respectievelijke statussen. Op haar werk had ze met eigen ogen gezien hoe belangrijk het was om zo snel mogelijk je eigen positie duidelijk te maken.
Als deze crimineel zo nodig wilde investeren in de Antoninni Vineyards, dan zou zíj de regels bepalen – dat was haar goed recht, omdat haar vader haar met de situatie had opgezadeld. Wat haar betrof, kon de Amerikaanse gangster gelijk rechtsomkeert maken.
Eindelijk kwamen de eerste passagiers uit Rome eraan lopen. Drie priesters, een vrouw van middelbare leeftijd met een trolleykoffer, twee tieners met grote rugzakken, en een lange gespierde man die onmiddellijk al haar aandacht opeiste. Hij had donker haar, was onberispelijk gekleed in een maatpak en had een zelfverzekerde tred, maar de uitdrukking van nauwelijks verholen woede op zijn gezicht was zo angstaanjagend, dat ze als vanzelf een stap naar links deed. Helaas deed de man op hetzelfde moment juist een stap naar rechts, waardoor hij tegen haar aan botste.