‘Het zou gevaarlijk zijn om een gangster dwars te zitten, bedoel je.’
De prins keek zijn dochter streng aan. ‘Je moet de leugens in de roddelbladen niet geloven. Cesare Orsini is een zakenman.’
‘Kan je personeel het niet doen? Je hebt een accountant, een secretaresse…’
‘En wie kan de rol van gastvrouw op zich nemen bij het diner?’ Vragend trok hij zijn wenkbrauwen op. ‘Moet mijn huishoudster dat soms opknappen?’
‘Dat kan je maîtresse best doen; het zou niet de eerste keer zijn.’
‘Signore Orsini is in dit land geboren.’
‘Op Sicilië, zul je bedoelen,’ zei Alessia met alle verachting die een Toscaanse aristocraat voor dat eiland voelde.
‘En Sicilianen zijn vaak zeer traditioneel ingesteld,’ zei de prins onverstoorbaar. ‘Hij zou zich misschien beledigd voelen als mijn maîtresse zijn gastvrouw is.’ De blik in zijn ogen werd kil. ‘Je verwachtte hopelijk niet dat ik zou ontkennen dat ik een maîtresse heb. Je weet hoe je moeder eraan toe is.’
Ongelovig keek ze hem aan. ‘Mijn moeder zit in een sanatorio!’
‘Precies.’ Haar vader was even stil en zei toen op betekenisvolle toon: ‘Een zeer duur sanatorio.’
Er liepen koude rillingen langs haar ruggengraat. ‘Wat bedoel je daarmee?’
Met een diepe zucht zei de prins: ‘Als ik geen investeerder vind, zal ik helaas voor een aantal moeilijke keuzes komen te staan. Onder andere over je moeder.’
‘Mijn moeder heeft geen keus,’ protesteerde ze met bonzend hart. ‘Als ze niet in het sanatorio kan blijven, moet ze naar een inrichting.’
‘Dat zie je goed. Het is het een of het ander.’
Het leed geen enkele twijfel dat hij het meende; haar vader was een harteloze man. Opnieuw huiverde ze.
‘Ik zie dat je het er niet mee eens bent, maar ik ben niet van plan om de wijngaard, die al vijf eeuwen familiebezit is, te verspelen.’
‘Daar had je eerder aan moeten denken. De wijngaard is praktisch bankroet door jouw daden.’
De prins maakte een ongeduldig gebaar. ‘Zul je doen waar ik om vraag?’
Had ze überhaupt een keus, vroeg ze zich verbitterd af. ‘Twee dagen,’ zei ze kortaf. ‘Meer tijd kan ik je niet geven.’
‘Grazie, bella mia.’
‘Een afperser bedankt de persoon die hij chanteert niet, papa.’ Als weerwoord stelde het weinig voor, dacht ze terwijl ze wegliep, maar meer kon ze niet doen.
Hoofdstuk 2
Er lag geen vrouw in Nicks bed te wachten, maar er lag wel een briefje: Bel me. Met een zucht verfrommelde hij het papiertje en gooide het weg. Zodra hij terug was van deze zinloze trip, zou hij haar bellen, bloemen sturen en afscheid van haar nemen. Het was hoog tijd.
Nadat hij zijn smoking had uitgetrokken en een korte douche had genomen, trok hij een oude trainingsbroek aan die nog uit zijn tijd bij de mariniers stamde en liep de moderne keuken in. De luxe inrichting was niet echt aan hem besteed, aangezien hij er eigenlijk alleen kwam om brood te smeren en koffie te zetten. Zorgvuldig deed hij een paar schepjes in de cafetière, waarna hij de fluitketel vulde en op het fornuis zette.
Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij ervan overtuigd raakte dat zijn vader hem had geprobeerd te manipuleren. Dat hele onwaarschijnlijke verhaal over zijn moeder… Zelfs als het waar was, dan was daar nog de vraag waarom zijn vader veertig jaar had gewacht om haar dit stukje Toscane te geven. Ach, het deed er ook niet echt toe. Hij had al gezegd dat hij dit zou doen, en een echte man hield altijd woord.
Het schelle gefluit van de ketel deed hem opschrikken uit zijn gedachten. Hij deed het water in de cafetière, wachtte een paar minuten en schonk toen een grote mok vol koffie. Misschien had hij te veel champagne op – of zou hij een overdosis Cesare hebben gehad, vroeg hij zich af, terwijl hij de envelop leegschudde op het glanzende stenen aanrecht. De cafeïne deed gelukkig bijna onmiddellijk zijn werk. In het eerste document las hij dat hij prins Vittorio Antoninni morgen al zou ontmoeten. ‘Het zou leuk geweest zijn als je eerst met me had overlegd, vader,’ mompelde hij hoofdschuddend. Aan de andere kant kwam het ook wel goed uit, want hoe eerder dit achter de rug was, hoe beter.
Nadat hij nog een slok koffie had genomen, pakte hij de telefoon. Falco en zijn bruid hadden de Orsini-jet in gebruik voor hun huwelijksreis, maar dat was geen probleem. Hun bedrijf maakte regelmatig gebruik van een reisagent, en bij hem boekte hij een eerste klas ticket. Tot zijn verbazing moest hij overstappen in Rome, omdat er vanaf Kennedy Airport geen directe vluchten naar Florence gingen. Daarna huurde hij een auto, die voor hem zou klaarstaan op het vliegveld, en boekte een suite in het Grand Hotel.