Ze was zo koppig, dat hij haar door elkaar wilde rammelen tot ze haar gezond verstand ging gebruiken – of haar kussen tot ze niet meer zo halsstarrig deed. Dacht ze echt dat hij voor zijn verantwoordelijkheden zou weglopen? Zij was de pil vergeten, maar hij had geen condoom gebruikt, zoals hij normaal gesproken deed.
Allemachtig. Nadat hij haar had losgelaten, draaide hij zich om en haalde diep adem. Die eerste nacht had hij ook kunnen ophouden, maar hij had er zo naar verlangd haar uit te kleden, haar te kussen, te nemen…
Merda! Seks was het laatste waar hij nu aan moest denken. Ze moesten een oplossing bedenken voor dit probleem. Er waren tenslotte twee mensen voor nodig om een kind te maken, en ze zouden gezamenlijk een manier vinden om ermee om te gaan. Misschien zou ze zijn bemoeienissen niet op prijs stellen, maar daar moest ze dan maar mee leren leven. ‘Oké,’ zei hij, zijn best doend om beheerst te klinken. ‘We moeten hier kalm over praten, heel kalm, want –’ Al pratend draaide hij zich naar haar om – en zijn hart brak toen hij haar zag.
Daar stond de vrouw… om wie hij was gaan geven. Die beschrijving was niet eens voldoende, want zelfs nu – terwijl zijn hersens op volle toeren draaiden en zijn hele lijf stijf stond van de spanning – verlangde hij meer naar haar dan hij zich ooit had kunnen voorstellen.
De uitdrukking op haar gezicht was opstandig, maar de blik in haar ogen verried hoe bang ze was. Het was warm in de kamer, maar zij stond te rillen. Het zou zo eenvoudig zijn haar in zijn armen te nemen om haar tot bedaren te brengen, om haar tranen weg te vegen, om haar te kussen tot ze zich aan hem vastklampte. Met een wanhopige kreun liep hij langs haar heen naar de deur, en zonder om te kijken stormde hij de villa uit.
Met zijn handen in zijn zakken beklom Nick de heuvel achter het huis. De ondergaande zon zorgde voor lange schaduwen, waardoor de olijfbomen eruitzagen als buitenaardse wezens met lange lichamen en magere armen. Het gekras van een uil paste perfect bij het vreemd uitziende landschap en de verwarring die hij voelde.
Hij kon Alessia niet de schuld blijven geven; hij moest zelf de verantwoordelijkheid nemen voor wat er was gebeurd. Had hij niet alles gepland? Nou ja, gepland… Verder dan een huis en een bed was hij niet gekomen. Het was zo stom van hem geweest om niet aan condooms te denken! Op zijn dertiende had hij seksuele voorlichting gehad op school, waarbij ze hem hadden voorgehouden hoe belangrijk bescherming was – uren later had hij er samen met zijn broers nog om zitten giechelen.
Als verdoofd schopte hij tegen een kiezelsteentje en keek toe terwijl het van de heuvel af rolde. Hij had alleen kunnen denken aan Alessia en aan zijn verlangen haar in alle opzichten te bezitten. Dat was natuurlijk onmogelijk. Alleen als je getrouwd was, kon je min of meer zeggen dat een vrouw de jouwe was, maar aan een huwelijk moest hij nog lang niet denken. Ook voor kinderen was hij nog niet klaar, en hetzelfde gold ongetwijfeld ook voor haar. Ze was nog zo jong en moest nog zoveel van de wereld zien. Moeder worden was waarschijnlijk het laatste waar ze op zat te wachten.
Inmiddels was hij tot rust gekomen. Wat ze ook zou besluiten – de zwangerschap beëindigen, de baby ter adoptie afstaan of het kindje zelf houden – haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn, en dat was zíjn schuld.
De nacht viel al, zag hij toen hij stilstond en naar de lucht keek. Er waren al verschillende sterren aan het donkerblauwe firmament te zien, en de grote, ronde gele maan verscheen aan de horizon. Het was schitterend.
Zijn wereld was ook voorgoed anders, want hij zou met de gevolgen van haar beslissing moeten leren leven. Zelfs als ze besloot het kind te houden, zou het misschien niet echt een vader hebben. Uiteraard zou hij het kind erkennen en alimentatie betalen, maar zou hij contact met zijn dochtertje mogen hebben? O, het kon natuurlijk ook een jongetje zijn, maar om de een of andere reden zag hij een klein meisje voor zich met Alessia’s goudblonde haar, haar blauwe ogen…
Wat hoorde hij nu? Was dat een auto bij de villa? Waarom zou er zo laat op de avond nog iemand langskomen? Het was een taxi, besefte hij opeens. Dat kon niet anders. Alleen een taxichauffeur toeterde zo ongeduldig. Vloekend rende hij de heuvel af. ‘Verdorie, Alessia!’
Toen hij bij de trap van de villa aankwam, ging de voordeur net open en zag hij haar met haar weekendtas in de hand naar buiten komen – ze stond op het punt hem te verlaten! Hoe durfde ze? Dacht ze echt dat ze zoiets kon doen zonder aan hem te vragen of hij haar zou laten gaan? Woedend vroeg hij: ‘ Waar ga je heen?’
Prompt kneep ze haar ogen tot spleetjes en keek hem aan zoals bij hun eerste ontmoeting op het vliegveld: als de prinses die een landarbeider ziet. ‘Mag ik er even langs, Signore Orsini? Bedankt.’ Haar woorden klonken vriendelijk genoeg, maar haar toon had niet beledigender kunnen zijn.