‘Leuk geprobeerd,’ zei Nick minachtend, ‘maar het is te laat voor de hele “Doe het voor je vader”-aanpak.’
‘Het is niet voor mij,’ zei Cesare, die in een vloeiende beweging opstond. ‘Het is voor je moeder.’
Onwillekeurig begon Nick te lachen. ‘Wat een bak! Alsof mama ooit geld zou willen investeren in een Italiaanse wijngaard.’ Abrupt hield hij weer op met lachen. ‘Dacht je echt dat ik daar in zou trappen?’
‘Je weet niet alles over je moeder en mij.’
‘Nee, dat kun je wel zeggen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ze in vredesnaam met je is getrouwd.’
‘Om dezelfde reden dat ik met haar ben getrouwd: uit liefde.’ De laatste woorden werden zachtjes gesproken.
‘Tuurlijk,’ zei Nick sarcastisch.
‘We zijn weggelopen om te trouwen, wist je dat? Ze was verloofd met de rijkste man van ons dorp.’ Bij het zien van Nicks verraste blik, knikte Cesare tevreden. ‘Die man is de vader van Rafes vrouw, Chiara.’
‘Was mijn moeder verloofd met Chiara’s vader?’
‘Je broer weet ervan af, maar heeft het voor zich gehouden. Zoals het hoort.’ De uitdrukking op Cesares gezicht werd milder toen hij zei: ‘Sì, Sofia en ik zijn naar Toscane gegaan.’
Hoewel Nick nog steeds aan het verwerken was dat zijn moeder er vrijwillig met zijn vader vandoor was gegaan, stelde hij toch de voor de hand liggende vraag: ‘Waarom bleven jullie niet op Sicilië?’
‘Toscane is warm, hartelijk en vormt volgens velen het hart van Italië. Sicilië daarentegen…’ De don haalde zijn schouders op. ‘Je moeder wilde het graag, daar gaat het om.’
Onwillekeurig begon Nick steeds meer mee te leven met het verhaal. ‘Waarom zijn jullie dan naar Amerika gegaan?’
Een kleine tic onder Cesares linkeroog was het enige teken van emotie. ‘Ik had alleen de vaardigheden die ik al jong had geleerd,’ zei hij. ‘Als ik je moeder meer wilde bieden dan een leven vol armoede, dan moest ik ergens zijn waar ik die kennis kon gebruiken.’
‘Nee!’ Met een harde klap op het bureau zette Nick zijn woorden kracht bij. ‘Waag het niet om mama te gebruiken als excuus voor de dingen die je hebt gedaan.’
‘Ik heb gedaan wat ik moest doen,’ zei Cesare toonloos. ‘Het zijn mijn beslissingen geweest, en daar ga ik me niet voor verontschuldigen.’ Op zachtere toon ging hij verder: ‘Maar als ik Sofia dit zou kunnen geven, een stukje van Toscane…’
‘Het is een fantastisch verhaal, dat moet ik je nageven.’ Maar was het waar? Om daarachter te komen, zou hij het zijn moeder moeten vragen, en dat was hij in geen geval van plan. Eigenlijk was de situatie heel eenvoudig: Cesare was hem misschien aan het manipuleren, maar maakte dat uit? Het zou hem slechts een paar dagen kosten. ‘Oké,’ beet hij zijn vader toe. ‘Ik zal er twee dagen heen gaan, maar dat is dan ook alles.’
Cesare gaf hem de bruine envelop. ‘Alles wat je nodig hebt, zit hierin. Mille grazie, Nicolo.’
‘Mij hoef je niet te bedanken, ik doe het alleen voor mijn moeder.’ Nadat hij de envelop had aangenomen, liep hij met grote passen weg.
‘Twee dagen, Alessia,’ zei prins Vittorio Antoninni. ‘Meer vraag ik niet van je.’
Alessia Antoninni bleef halsstarrig naar de wijnstokken staren. In het maanlicht strekten de velden zich uit tot aan de zacht glooiende Toscaanse heuvels. Het was herfst; de druiven waren allang geplukt en de stokken stonden er kaal en schijnbaar levenloos bij. ‘Ik heb je al gezegd dat ik naar Rome moet om te werken, papa.’
‘Ha, werk!’ riep de prins neerbuigend uit. ‘Je hangt een beetje rond met beroemdheden. Noem je dat werk?’
Nu draaide ze zich om om haar vader aan te kijken. Ze stonden op de veranda van de villa die al eeuwenlang familiebezit was. ‘Ik werk voor een pr-bedrijf,’ zei ze op vlakke toon. ‘Die mensen zijn mijn cliënten.’
‘Dan zal het je geen enkele moeite kosten om de public relations van je bloedeigen vader te doen.’
‘Dat is het probleem ook niet; ik heb er simpelweg geen tijd voor.’
‘Volgens mij heb je gewoon geen zin om een plichtsgetrouwe dochter te zijn.’
Duizend-en-een mogelijke antwoorden schoten door haar heen, maar het was al laat en ze besloot wijselijk om de uitdaging te negeren. ‘Waarom ben je akkoord gegaan met het bezoek van deze Amerikaan als je van tevoren wist dat je er geen tijd voor zou hebben?’
‘Hoe vaak moet ik je dit nog uitleggen? Er is iets tussengekomen. Ik ben niet op tijd terug om Signore Orsini te ontvangen. En het zou onbeleefd zijn om het af te zeggen.’