Het aankomende weekend moest hij echter naar Chicago. O, en moest hij het weekend daarna niet naar Beijing toe? Een spiertje in zijn kaak begon te trillen. Als hij er zo over nadacht, werd de situatie een stuk ingewikkelder. Had hij dit er allemaal voor over? Hij mocht haar graag, en wat ze samen hadden was heel intens, dat viel niet te ontkennen. Maar hoe serieus was het?
Met gefronste wenkbrauwen keek hij naar haar. Waarom zou hij eigenlijk over dat soort moeilijke zaken nadenken terwijl ze heerlijk warm en zacht in zijn armen lag? Haar haren roken naar zonneschijn, haar huid helemaal naar Alessia zelf. Zijn lichaam maakte hem duidelijk dat hij opnieuw naar haar verlangde, en licht drukte hij zijn lippen op de hare.
‘Mmm,’ zei ze met een zucht.
‘Dat kun je wel zeggen,’ fluisterde hij. Toen ze haar ogen opendeed en naar hem glimlachte, gaf hij zich over aan zijn begeerte.
De uren vloog voorbij. Ze sliepen, namen samen een douche, dronken espresso op het brede terras met uitzicht op de olijfbomen. Tegen die tijd was het eigenlijk al te laat om nog terug te keren naar Antoninni Vineyards. En ach, waarom zouden ze zich haasten? Eigenlijk was hij van plan geweest de volgende ochtend terug te vliegen, maar dat kon ook net zo goed ’s middags.
De kok bereidde een maaltijd die zo in een vijfsterrenrestaurant zou kunnen worden opgediend. Soep, salade, pasta, vis, gevolgd door een chocolade gelato waar Alessia haar lippen letterlijk bij aflikte. Uiteraard kon Nick het toen niet laten het romige ijs ook te proeven – van haar lippen welteverstaan.
Het was duidelijk dat de butler la principessa had herkend, want hij had zwierig een fles rode wijn aan haar gepresenteerd en eerbiedig de kurk overhandigd.
Al even ernstig had ze eraan geroken. Vervolgens had ze het bodempje wijn dat hij voor haar had ingeschonken zachtjes in haar glas rondgedraaid, ervan geproefd, erover nagedacht… En was in lachen uitgebarsten toen ze de uitdrukking op Nicks gezicht had gezien.
Van het ene moment op het andere was ze van een wijnsnob weer in een spontane, aantrekkelijke vrouw veranderd, en hij kon het niet laten om, zonder enige acht te slaan op de butler, over de tafel te leunen en haar te kussen.
‘Vertel me eens iets over New York,’ zei ze bij de espresso.
‘Ben je er nooit geweest?’
‘Jawel, verschillende keren, maar ik wil over jóúw New York horen,’ antwoordde ze met een glimlach.
Met plezier voldeed hij aan het verzoek en vertelde haar over The Cloisters, een museum in Manhattan, over de smalle straten van SoHo, en over het café dat hij daar jaren geleden met zijn broers had gekocht om te voorkomen dat er een cocktaillounge van werd gemaakt.
‘Je zegt het alsof het een vies woord is,’ zei ze lachend.
‘Het is ook een doodzonde om van een café een lounge te maken waar mensen drankjes kunnen bestellen die met een blender moeten worden gemaakt,’ zei hij fel.
Deze keer was het Alessia die zich over de tafel heen boog om hem te kussen. ‘Ik zou jouw New York dolgraag een keer willen zien.’
Daar hoefde hij niet eens over na te denken. ‘Dat wil ik ook,’ zei hij, haar hand in de zijne nemend. Ook nu liep hij weer tegen dezelfde logistieke problemen op van een paar uur geleden. Goed, dan zou hij een plan moeten maken om deze relatie te behouden.
Allemachtig, was dit een relatie? Nee toch? Nee! Dit was een affaire, dat was wat heel anders.
‘…een grote familie.’
Verward knipperde hij met zijn ogen. ‘Wat?’
‘Vanochtend zei je dat je twee zussen hebt, en nu heb je het over je broers. Dan kom je vast uit een groot gezin. Wat fijn.’
Het was ongelooflijk. In een paar uur tijd had hij haar meer persoonlijke dingen verteld dan hij ooit had onthuld aan de andere vrouwen met wie hij iets had gehad. Hij slikte moeizaam.
‘Hoeveel broers heb je?’
‘Drie.’ Bij het zien van haar verbazing, vrolijkte hij weer op. Plagerig raakte hij met zijn wijsvinger het puntje van haar neus aan. ‘Hé, we zijn Siciliano, wat had je dan verwacht?’
Haar gezicht betrok. ‘O, natuurlijk.’
Vragend hield hij zijn hoofd schuin. ‘Wat is er?’
‘Niets.’ Aandachtig staarde ze naar haar glas, alsof ze de wijn opnieuw wilde bestuderen. ‘Ik was… ik was even vergeten wie –’
‘Wie ik ben,’ maakte hij haar zin strijdlustig af. Die persoonlijke band die hij met haar dacht te hebben, stelde misschien toch niet zoveel voor. ‘Ik snap het al. Ik ben niet alleen Siciliaans, maar ik heet ook nog eens Orsini.’
Verwoed schudde ze met haar hoofd, voordat ze hem weer aankeek met glanzende ogen.
Nou, en? Alles wat er tussen hen was gebeurd, had in feite niets te betekenen – uiteindelijk waren en bleven ze de prinses en de eenvoudige boer.