Ditmaal nam hij haar zoals hij dat de eerste keer had willen doen: zo langzaam, dat ze zich samen langs de grens van de oneindigheid begaven, tot ze allebei het toppunt van hemelse verrukking bereikten.
Na afloop nam hij haar opnieuw in zijn armen, zodat ze tegen zijn borstkas lag en zijn hart voelde kloppen. Wat het ook was wat hij in de afgelopen twee dagen had gevonden, het was meer dan hij ooit had kunnen voorzien.
Hoofdstuk 10
Toen Alessia de volgende ochtend haar ogen opende, werd ze begroet door stralend zonlicht, de geur van versgezette koffie en de adembenemende aanblik van haar minnaar.
Nicolo was zojuist uit de aangrenzende badkamer gekomen, en op de handdoek waarmee hij zijn haren afdroogde na, was hij helemaal naakt. Haar hele lichaam begon te tintelen bij het zien van zijn prachtige gestalte. De hele nacht hadden ze steeds weer gevrijd. Alleen al de herinnering aan zijn liefkozingen, zijn kussen, zijn lichaam tegen het hare, ónder het hare, deed haar naar adem happen. Al die ongelooflijke ervaringen zouden voor eeuwig in haar geheugen gegrift staan.
Dit was echter de eerste keer dat ze hem echt zag, en omdat hij niet wist dat ze wakker was, kon ze hem zonder enige schaamte goed bestuderen. Wauw, haar minnaar was een adonis. Gretig liet ze haar blik gaan over zijn gespierde schouders en armen, over de donkere haartjes die vanaf zijn borstkas in een steeds smallere streep over zijn platte harde buik tot aan zijn navel liepen, en daar weer een breder spoor vormden dat uitkwam bij zijn mannelijkheid.
Aangezien ze zowat was opgegroeid in Florence, was ze van jongs af aan omringd geweest door wereldberoemde kunstwerken, waaronder de David van Michelangelo. Uiteraard was ze onder de indruk van het kunstwerk geweest, maar zoals elk tienermeisje had ze ook nieuwsgierig gestaard naar de edele delen van het beeld.
David viel in het niet vergeleken bij haar Nicolo.
Verrast begon ze te giechelen om haar eigen gedachten. Oeps!
Quasiverontwaardigd keek hij haar aan. ‘Dat is nu net wat een man graag wil horen,’ zei hij. ‘Het gelach van zijn lief terwijl hij naakt voor haar staat.’
Haar hart maakte een sprongetje toen hij haar zijn lief noemde, maar bij het zien van de uitdrukking op zijn gezicht begon ze opnieuw te giechelen.
Met gefronste wenkbrauwen drapeerde hij de handdoek om zijn nek en liep langzaam op haar af. ‘Zie ik er zo grappig uit zonder kleren?’
Nu keek hij wel heel erg serieus. Had ze hem per ongeluk beledigd? ‘Nee, natuurlijk niet,’ zei ze haastig. ‘I-ik dacht aan het beeld.’
‘Welk beeld?’
O nee, dit was te gênant voor woorden! ‘David. Je weet wel.’
Op dat moment liet hij zich naast haar op het bed vallen, greep haar polsen vast en hield ze hoog boven haar hoofd. Vervolgens bracht hij zijn gezicht vlak bij het hare, zodat ze zijn glimlach meer voelde dan zag. ‘Aha!’ zei hij op overdreven toon. ‘Mevrouw heeft verstand van kunst.’
‘Je lacht me uit,’ zei ze, haar best doend om streng te klinken.
‘Als je zegt wie er gewonnen heeft, houd ik ermee op.’
Dio, ongetwijfeld waren haar wangen vuurrood. ‘Wie wat gewonnen heeft?’ vroeg ze quasionschuldig.
Uiteraard trapte hij daar niet in. ‘Dat weet je best. Mijn zussen, Anna en Izzy, hebben ook een keer een zomer in Europa doorgebracht. Het duurde niet lang voordat mijn broers en ik doorhadden dat dat beeld het hoogtepunt van hun bezoek aan Florence was.’ Toen plaatste hij een kus op haar lippen. ‘Zeg alsjeblieft dat het op zijn minst een gelijkspel is geworden. En vergeet niet dat Dave toch zeker zes meter lang is.’
‘Iets meer dan vijf meter, eigenlijk,’ zei ze grinnikend.
‘Nou, ik heb vroeger anders ook een paar behoorlijk interessante beelden gezien,’ merkte hij op, terwijl hij met zijn neus langs haar hals wreef om haar geur op te snuiven: een heerlijke mengeling van vrouw en slaap en seks. Het had hem eerder vanochtend al zijn zelfbeheersing gekost om haar niet wakker te kussen; hij had ’s nachts zo vaak met haar gevrijd, dat hij zich enigszins schuldig voelde over haar slaapgebrek. ‘De Venus van Milo en de Nikè van Samothrake, bijvoorbeeld.’
Lachend trok ze haar hand los en sloeg hem op zijn schouder. ‘De Nikè van Samothrake heeft geen armen én geen hoofd!’
‘Zoiets valt een vrouw natuurlijk weer op.’ Zacht beet hij in haar schouder. ‘Mijn punt is dat jij honderd keer zo mooi bent.’ Toen hij zijn hoofd optilde, zag hij dat ze glimlachte.
‘Leugenaar,’ zei ze op beschuldigende toon, terwijl ze een haarlok uit zijn gezicht streek.
‘Een miljoen keer mooier,’ zei hij zachtjes, voordat hij haar opnieuw kuste en op haar ging liggen om haar te blijven kussen tot hun gelach wegstierf en passie van hen bezit nam.