Ogenschijnlijk gedroeg de eregast zich namelijk onberispelijk; hij keuvelde met de andere genodigden, at met smaak en dronk de beste wijn van hun eigen wijngaard… Maar de hele tijd was hij haar heimelijk aan het aanraken. Niemand kon het zien, en niemand wist het. Het was een spannend geheim van hen samen – en het was het meest opwindende dat ze ooit had meegemaakt.
Het was in de salon begonnen. Tijdens het inschenken van de drankjes had hij met zijn schouder langs haar arm gestreken. Toen de hors-d’oeuvres werden rondgedeeld, had hij even haar hand aangeraakt. Zodra het diner was aangekondigd, had hij zijn hand op haar onderrug gelegd. Het was een eenvoudig gebaar van een man die een vrouw naar de eetkamer begeleidde. ‘Prinses,’ had hij beleefd gezegd, waarna hij zijn warme, enigszins ruwe hand op haar naakte rug had gelegd.
Naar adem happend, had ze naar hem opgekeken; zijn beleefde glimlach was bedoeld geweest voor toevallige toeschouwers, het vuur in zijn ogen voor haar.
In de eetkamer had hij heel voorkomend haar stoel naar achteren geschoven, maar niet voordat hij zijn hand op haar rug naar beneden had laten dwalen om haar onder de gouden stof van haar jurk te strelen.
‘Dank je,’ had ze gezegd, waarop hij had geantwoord: ‘Graag gedaan, principessa.’ Als hij haar op dat moment in zijn armen had genomen en naar boven had gedragen, zou ze zonder enig aarzelen zijn meegegaan.
Al minstens tien keer had hij haar nu zogenaamd onschuldig weten aan te raken – hun vingers raakten elkaar toen ze het zout aan hem doorgaf, zijn arm streek langs de hare toen hij zich naar iemand anders toe draaide – maar bij de derde gang veranderde het spel en legde hij zijn hand op haar been. Nog net op tijd onderdrukte ze de kreun die aan haar lippen wilde ontsnappen, waarna ze beleefd glimlachte naar de burgemeester om te doen alsof ze precies wist waar hij het over had. Het enige wat echter tot haar doordrong, was Nicolo’s aanraking – zijn strelingen, zijn hete handpalm op haar knie… op haar dij…
Hij dreef haar volledig tot waanzin – en ze vond het fantastisch.
Dio, wat was er toch met haar aan de hand? De hele kamer draaide, wat echt niet lag aan dat ene glas wijn dat ze op had, haar ademhaling was gejaagd en oppervlakkig, en ze had het vreselijk warm. Weer voelde ze zijn hand over haar been strijken. Zijn aanraking was… magisch. Een combinatie van ruw en zijdezacht en warm. Vlug legde ze haar hand op de zijne. Om hem te laten ophouden, natuurlijk… Nou ja, dit was ook goed, dacht ze toen hij met zijn duim over haar handpalm wreef, zijn vingers met de hare verstrengelde en hun handen verder omhoogschoof.
‘Zo was het toch?’ vroeg een man die twee stoelen verderop zat met een glimlach aan haar.
Niet-begrijpend staarde ze hem aan. Waar had hij het in hemelsnaam over? Ik ben hersendood, was het enige wat haar te binnenschoot. Hulpeloos begon ze te lachen – wat de juiste reactie bleek te zijn, want de rest van het gezelschap volgde haar voorbeeld.
‘Dus het is waar,’ zei Nicolo behulpzaam. ‘Heb je op je zevende echt op een Renoir geboden?’
Nadat ze hem een dankbare blik had toegeworpen, zei ze: ‘Ja, dat klopt. Het was een ongelukje, hoor. Ik was daar met mijn privéleraar en tilde mijn hand op om aan mijn neus te krabben.’
Terwijl de andere gasten opnieuw begonnen te lachen, boog Nicolo zich naar haar toe. ‘Brava, cara,’ fluisterde hij.
Het liefst had ze een stevige kus op zijn lippen gedrukt.
Eindelijk werd het dessert geserveerd – tiramisu en kleine kastanjecakejes, strega en frangelico in antieke likeurglazen, en tot slot espresso in een koffieservies dat even oud was als de villa.
Er werd gelachen en gebabbeld, en omdat Nicolo blijkbaar medelijden met haar had gekregen, lag zijn hand stil op haar dijbeen. Daar was ze hem dankbaar voor, omdat ze nu tenminste weer kon denken – ook al dacht ze alleen aan nog maar hem.
Voordat ze hem had leren kennen, was ze vast plan geweest niets dan minachting voor hem te voelen. Ze was ervan overtuigd geweest dat hij ongemanierd en onbehouwen zou zijn en een modderfiguur zou slaan in het gezelschap van beschaafde mensen. Het was duidelijk dat ze er volledig naast had gezeten. Hij was geweldig en ontwikkeld en volledig op zijn gemak. De vrouwen konden hun ogen niet van hem afhouden, de mannen hingen aan zijn lippen en overhandigden hem discreet hun visitekaartjes.
Hoewel hij tegen iedereen even vriendelijk was, wist ze dat hij ondertussen alleen oog had voor haar. Zodra alle gasten vertrokken waren, zouden ze eindelijk alleen zijn en dan… Haar kopje rinkelde vervaarlijk op het schoteltje, en gauw zette ze het op de tafel. Zijn lichte aanrakingen hadden haar zo opgewonden, dat ze er alleen maar kon denken wat er zou gebeuren wanneer iedereen naar huis was en hij haar intiemer kon liefkozen.