O hemel, haar jurk was ook al zo’n vergissing. Gina, een vriendin van haar, was modeontwerpster en had haar het kledingstuk cadeau gedaan toen ze had gehoord dat Alessia gastvrouw moest spelen voor een Amerikaanse investeerder.
‘Is hij jong, knap en schandalig rijk?’ had Gina eerst gevraagd.
‘Geen idee, maar het is schandalig dat we zo iemand nodig hebben,’ had ze mistroostig geantwoord, waarop Gina in lachen was uitgebarsten en de met piepkleine kristallen bezette, goudkleurige jurk tevoorschijn had gehaald. ‘Deze man verdient zo’n elegante jurk niet,’ had Alessia geprotesteerd, maar Gina had erop gestaan dat ze hem zou passen.
De op het eerste gezicht zo bescheiden halterjurk had een blote rug en een hoge split die haar hele been van haar enkel tot haar dijbeen liet zien als ze liep. Giechelend had Alessia opgemerkt: ‘Ik hoef er alleen voor te zorgen dat die man een smak geld aan mijn vader geeft, ik hoef hem niet te verleiden.’
‘Als hij je in deze jurk ziet, doet hij alles wat je vraagt,’ had Gina gegrapt. ‘Zou het niet leuk zijn als hij zich straks aan je voeten werpt?’
Dat zou fantastisch zijn, had Alessia gedacht, waarop ze de jurk en bijpassende hooggehakte gouden sandalen had aangenomen.
‘Het enige wat je nodig hebt, is een zelfverzekerde houding,’ had Gina met een knipoog gezegd. ‘Maar je bent een prinses, dus dat zal geen probleem zijn.’
Samen hadden ze er hartelijk om gelachen. Op dit moment was ze niet eens in staat om een glimlach op haar gezicht te toveren, dacht Alessia wanhopig, terwijl ze haar glas weer pakte.
Goed, met de zelfverzekerdheid van een prinses zou ze de avond doorkomen. Ze zou zich beleefd maar afstandelijk gedragen, aardig maar koel. Na afloop zou ze de arrogante man vertellen dat de gebeurtenissen in de wijngaard een vergissing waren geweest.
‘Goedenavond, prinses.’
Met een bonzend hart draaide ze zich om toen ze de hese stem hoorde. ‘Nicolo,’ zei ze, waarna ze onmiddellijk wist dat ze zichzelf zojuist had voorgelogen. Het kon haar niet schelen of het een vergissing was, ze wilde met hem vrijen. Daar had ze al naar verlangd vanaf het moment dat hij haar langs de kant van de weg in zijn armen had genomen. Hij was de belichaming van al haar diepste verlangens, en het leek haar sterk dat ze ooit nog zo’n kans zou krijgen, dus ze was niet van plan om hem de rug toe te keren.
‘Je ziet er schitterend uit,’ zei hij zachtjes.
Ze was niet de enige, dacht ze met een glimlach; zijn slanke, gespierde lichaam, brede schouders en lange benen werden perfect geaccentueerd door zijn kleding. Haar aandacht werd echter nog het meest getrokken door zijn harde aantrekkelijke gezicht en de begerige blik in zijn ogen. ‘Dank je.’ Met haar tong bevochtigde ze haar plotseling kurkdroge lippen. ‘J-je ziet er heel elegant uit in die smoking.’ Als dat geen understatement was, wist ze het ook niet, want hij had zo van een billboard afgestapt kunnen zijn.
Grijnzend zei hij: ‘Ik ben blij dat ik hem heb meegenomen. Een vrouw die er zo magnifiek uitziet als jij, verdient alleen het allerbeste.’
‘Het komt door de jurk,’ zei ze bescheiden, voordat ze een langzame pirouette maakte, zodat hij de laag uitgesneden rug en hoge split kon zien. ‘Vind je hem mooi?’
Gefascineerd zag ze dat hij zijn ogen even dichtkneep en er een spiertje in zijn kaak bewoog. Als vanzelf ging haar hart sneller kloppen, werd haar huid warm en leken haar spieren niet meer te willen werken. Toen hij vastberaden op haar af stapte – als een leeuw die een vrouwtje in het zicht heeft, flitste het door haar heen – had ze zich bijna in zijn armen geworpen. Kus me, dacht ze wanhopig, kus me nu! Vergeet het diner, de gasten, de auto’s die al voor het huis tot stilstand kwamen. Hij deed het niet, raakte haar zelfs niet eens aan, maar zijn woorden waren intiemer dan een aanraking ooit had kunnen zijn.
‘Je wordt mijn dood nog eens,’ fluisterde hij schor.
Haar hart sloeg een slag over. ‘O, ja?’
‘Dat weet je best.’ Teder streelde hij met zijn vinger over haar lippen. ‘Ik weet niet of ik vanavond mijn handen wel van je af zal kunnen houden.’
Ze haalde diep adem. ‘Dan doe je dat toch niet,’ zei ze met trillende stem.
Voordat hij kon reageren, kwam de butler aankondigen dat de eerste gast was gearriveerd.
Zou er nooit een einde komen aan deze avond, vroeg Alessia zich verhit af.
De gasten van haar vader waren verfijnd, mondain en uitgenodigd om indruk te maken op de potentiële investeerder. Hoewel ze daar niets om gaf, had ze bij het zien van de gastenlijst stiekem gehoopt dat de Amerikaan zich geïntimideerd zou voelen.
Inmiddels wist ze maar al te goed dat Nicolo zich door niets en niemand van zijn stuk liet brengen. Net zoals bij de vergadering van vanochtend, leek hij zich volledig op zijn gemak te voelen. Schijnbaar moeiteloos converseerde hij met de andere gasten in zowel Engels als redelijk goed Italiaans over het theater, reizen en politieke kwesties. Nog voordat de tweede gang was opgediend, aten haar vaders aristocratische en machtige vrienden – en hun tafeldames al helemaal – uit Nicolo’s hand. Aangezien zij amper een woord over haar lippen kreeg, kwam dat goed uit.