‘Vanavond,’ zei ze met een snik in haar stem.
Glimlachend drukte hij haar tegen zich aan. ‘Ja, mijn liefste. Vanavond zullen we ons verliezen in elkaars armen.’
‘O, maar niet hier. Toch niet in de villa?’
‘Nee.’ Teder drukte hij een lichte kus op haar lippen. ‘Ik zal de juiste plaats vinden, prinses, dat beloof ik.’ Na een laatste zoen stond hij op en stak zijn hand naar haar uit om haar omhoog te helpen. ‘We rijden nu meteen naar Florence, en –’ Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat ze met haar hoofd schudde. ‘Wat is er?’
‘Ik was het diner helemaal vergeten.’
‘Wat kan ons dat diner schelen?’ Eén blik op haar gezicht was voldoende om te zien dat dat het verkeerde antwoord was. ‘Kunnen we er niet onderuit?’
‘Ik heb alles al geregeld,’ zei ze blozend. ‘Dat is mijn werk, begrijp je? Ik vertegenwoordig mensen, ik zorg ervoor dat de juiste mensen elkaar ontmoeten en bij elkaar zitten. Het klinkt niet erg belangrijk, maar –’
Voor ze verder kon gaan legde hij haar het zwijgen op met een kus. ‘Als jij het doet, dan is het belangrijk.’ Hij bracht haar hand naar zijn mond om de toppen van haar vingers te kussen. ‘Onderschat de kracht van voorpret niet,’ zei hij, terwijl hij zijn lichaam tegen het hare drukte.
Een zoete kreun steeg op uit haar keel toen ze zijn harde mannelijkheid voelde. ‘Sì,’ fluisterde ze gesmoord, waarna ze haar armen om zijn nek sloeg en hem kuste. Met het fluweelzachte puntje van haar tong duwde ze speels tegen de zijne.
Er leek een eeuwigheid voorbij te gaan voordat ze elkaar loslieten, en wat hem betrof was het een klein wonder dat ze nog niet in vuur en vlam stonden.
Hoofdstuk 8
Alessia was een nerveus wrak. Als veelbelovende pr-consultant had ze allerlei evenementen georganiseerd en meegemaakt, maar nog nooit was ze zo nerveus geweest als nu. Meer dan een uur te vroeg zat ze al helemaal gereed op het randje van haar bed te wachten terwijl de minuten traag wegtikten. Met een diepe zucht gaf ze het op en ging naar beneden. Er was vast nog wel iets voor haar te doen in de salon of eetkamer, dacht ze hoopvol.
Niets. Het huishoudelijke personeel van haar vader was goed opgeleid, en onder leiding van haar eigen coördinator was alles tot in de puntjes geregeld. De salon werd schitterend verlicht door magnifieke kroonluchters; op de grote buffetkast stonden flûtes met een gouden rand en wijnglazen die al ruim tweehonderd jaar familiebezit waren, naast een assortiment flessen Cristal-champagne en vintage Brunello di Motalcino – de dure rode wijn waar de streek om bekend stond.
In de eetkamer was er gedekt voor twaalf personen. De tafel was een waar meesterwerk met bloemstukken, antieke zilveren kandelaars en het servies van haar betovergrootmoeder. Voor de vorm legde ze hier en daar een bord of een vork recht, maar eerlijk gezegd was ook hier niets voor haar te doen. Op dat moment durfde ze eindelijk aan zichzelf toe te geven dat haar zenuwen niets met het feestje te maken hadden, maar des te meer met Nicolo, die ze al uren niet meer had gezien.
Zwijgend waren ze die middag teruggereden naar de villa, maar in haar hoofd was het een drukte van jewelste geweest. Tegen de tijd dat ze bij de villa waren aangekomen, had ze gewoon niet kunnen geloven wat ze allemaal tegen hem had gezegd, en had ze zichzelf ervan weten te overtuigen dat ze helemaal niet wilde dat er ooit iets tussen hen zou gebeuren.
Waarom zou een rationeel denkende vrouw immers iets te maken willen hebben met een man die ze niet kende – of wílde kennen? Nicolo mocht dan de juiste kleding dragen en de juiste dingen zeggen, maar dat veranderde niets aan wie hij was. Waar ze nog het meest van was geschrokken, was haar eigen gedrag op die heuvel. Het was net alsof ze in zijn armen iemand anders was geworden. Haar gevoel voor zelfbehoud, decorum en deugdzaamheid was als sneeuw voor de zon verdwenen, en zonder enige terughoudendheid had ze hem gekust… Dio! Ze had hem zelfs gesmeekt haar tot de zijne te maken.
Eenmaal aangekomen bij de villa, had Nicolo zich als een gentleman gedragen. Nadat hij haar had helpen uitstappen, had hij haar hand naar zijn lippen gebracht en er een vederlichte kus op gedrukt. Vervolgens waren ze allebei naar hun eigen kamer gegaan, en daarna had ze hem niet meer gezien. Dat had haar enigszins verbaasd, want ondanks hun afspraak om ergens anders heen te gaan, had ze toch verwacht dat hij haar mee zou willen nemen naar zijn suite. In de daaropvolgende uren was haar hart wild gaan bonzen bij elk klein geluidje op de gang, omdat ze steeds had gedacht dat hij naar haar toe kwam om af te maken waar ze in de wijngaard aan begonnen waren.
Alleen al bij de herinnering aan dat moment liep er een nieuwe huivering over haar rug, en ze liep terug naar de salon om een glas wijn in te schenken. Een blik op de porseleinen mantelklok leerde haar dat Nicolo binnenkort naar beneden zou komen. Het was duidelijk dat hij de ongeschreven wetten van de zakenwereld door en door kende, en ze mocht niet vergeten dat dit niets anders was dan een zakelijk diner. Nee, hij zou ruim op tijd zijn, zodat ze hem even apart zou kunnen nemen om hem te vertellen dat wat er vandaag was gebeurd, een vergissing was geweest. Bij de gedachte aan dat gesprek begon haar hand te beven. Vlug zette ze haar glas op een klein bijzettafeltje, want prinses Antoninni kon haar gasten uiteraard niet ontvangen in een jurk vol wijnvlekken.