‘Alessia, je vader en jij kunnen het maar beter accepteren,’ zei Nick kalm zodra de deur achter hen dicht was. ‘Ik ben niet van plan te investeren in een wijngaard zonder enige garantie dat hij weer winstgevend kan worden, en om daar genoeg invloed op te hebben, wil ik een meerderheidsaandeel.’
‘Dat kun je mooi vergeten, Nicolo. Voordat je hierheen kwam, was je al op de hoogte van mijn vaders financiële situatie, dat weet ik zeker. Toch heb je er niet één keer op gezinspeeld dat je mede-eigenaar wilde worden.’
‘Oorspronkelijk kwam ik hier namens mijn vader. Het kon hem niet schelen dat de prins er een puinhoop van heeft gemaakt, maar mij wel.’
‘Maar waarom heb je opeens besloten om je eigen geld te investeren?’ riep ze geïrriteerd uit.
Dat was een goede vraag, zei een stemmetje in zijn achterhoofd. Een antwoord had hij echter nog steeds niet gevonden. Instinctief wist hij gewoon dat er meer gaande was, en dat het op de een of andere manier te maken had met de vrouw die hem op dit moment een vernietigende blik toewierp. ‘Ik wil mijn eigen geld investeren, omdat ik nu eenmaal investeerder ben.’ Bij het horen van haar ongelovige lach ging hij verder: ‘Ik weet dat je dat niet wilt geloven, maar het is de waarheid.’
‘Tuurlijk,’ zei Alessia sarcastisch. ‘Je investeert dagelijks in wijngaarden.’
‘Ik investeer in allerlei soorten bedrijven, als het de moeite waard is om er geld en tijd in te steken.’
‘Antoninni Vineyards is het absoluut waard!’ Haar stem beefde. Doordat ze zo bezig was geweest met hem observeren, was ze vergeten wat er op het spel stond: haar moeders welzijn. Haar lot was onlosmakelijk verbonden met de miljoenen die Nicolo aan haar vader kon geven – zonder voorwaarden of regels, want toestemming vragen voordat hij het geld mocht uitgeven, was wel het laatste wat haar vader zou willen.
Met een hopelijk geruststellende glimlach zei ze: ‘Is het niet genoeg om in een mooi Toscaans bedrijf te investeren? Je hoeft het toch niet daadwerkelijk te bezitten? Je bent tenslotte zelf niet Toscaans –’ Verschrikt hapte ze naar adem toen hij haar ruw bij de schouders greep.
‘Nee,’ gromde hij. ‘Ik ben een Amerikaan van Siciliaanse afkomst. Volgens jou sta ik daarom ergens onder aan de rangorde.’
‘Zo bedoelde ik het niet!’
‘Ik ben een Orsini, Alessia, maar dat betekent niet dat ik achterlijk ben.’
‘Dat zei ik ook helemaal niet.’
‘Lieg niet, prinses. Als je ooit tegen me liegt, zal ik het je nooit vergeven.’
Het schaamrood steeg haar naar de kaken. ‘Ik ben geen leugenaar! Ik probeer er alleen achter te komen waarom je zo graag de leiding wilt overnemen.’
‘Omdat ik het zo wil.’
‘Maar dat zal hij niet toestaan, en als je weggaat zonder hem het geld te geven, dan…’
‘Wat dan?’ Onderzoekend keek hij haar aan. ‘Waarom is dit zo belangrijk voor je?’
Wanhopig staarde ze naar hem. Vanaf het eerste moment dat ze hem had gezien, had ze geweten hoe ongelooflijk machtig hij was. Wat zou er gebeuren als ze alles zou opbiechten over haar vaders akelige dreigementen? Als ze zou bekennen dat ze al haar hoop had gevestigd op hem, een vreemdeling met een achtergrond die ze verafschuwde?
Zijn greep op haar schouders was nu niet meer zo stevig, maar eerder geruststellend. ‘Vertel me de waarheid, want ik weet zeker dat er meer aan de hand is,’ zei hij overredend.
Weer keek ze in zijn onpeilbare ogen. Wat was het verleidelijk om hem alles te vertellen! Maar wat zou er dan gebeuren? Ondanks zijn knappe gezicht en perfecte lichaam, zijn volmaakte manieren en uitgebreide kennis, was en bleef hij een meedogenloze gangster die ze nooit zou kunnen vertrouwen. ‘Er is niets aan de hand, signore,’ zei ze stijfjes. ‘Ik ben een goede Toscaanse dochter die haar vader wil helpen.’
Met een grimas liet hij haar los, waarna hij met haar achter zich aan de vergaderruimte weer binnen liep. ‘Heren,’ zei hij, ‘vertel me alles wat ik moet weten.’
Enthousiast begon de manager het land aan te prijzen, waarna de wijnbouwer opgewonden uitlegde hoe hij de wijnstokken zou verbeteren als hij meer geld en tijd had. Vervolgens beschreef de wijnhandelaar de wijnen van de vorige jaren en wat ze in de toekomst konden doen. Uiteindelijk viel er een lange stilte; zelfs Alessia hield haar adem in.
Met een glimlach maakte Nick een einde aan de spanning: ‘Ik ben niet alleen onder de indruk, maar ook zeer tevreden.’ Nadat hij zijn stoel naar achteren had geschoven, stond hij op, en de rest volgde zijn voorbeeld. ‘Als ik deze deal sluit, signori, dan wil ik u allemaal aanhouden.’
Er werden handen geschud, waarna de mannen breed glimlachend de kamer verlieten, Nick en Alessia samen achterlatend.