‘Ik verzeker u dat dat nooit zal gebeuren.’
‘Is dat een uitdaging, prinses?’ vroeg hij zachtjes, ondertussen een stap naar voren zettend. Tot zijn genoegen deinsde ze een klein stukje achteruit.
‘Een feit, Mr. Orsini.’
Langzaam verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Wat was ze aantrekkelijk als ze geagiteerd was. ‘Een uitdaging, dus,’ herhaalde hij. Het leek de normaalste zaak van de wereld om voorover te buigen en haar een vederlichte kus te geven. Haar lippen waren zacht en warm. Voelde hij daar een lichte huivering? Er was slechts één manier om daar achter te komen. Met een hand tegen haar wang kuste hij haar nog eens, langer deze keer.
Haar ademhaling werd oppervlakkiger. Toen ging ze op haar tenen staan, vlijde zich tegen hem aan en deed haar lippen vaneen. Opeens maakte ze een geluidje, waarna ze haar handen tegen zijn borstkas plaatste en hem verschrikt aankeek.
De vragen die hij in haar diepblauwe ogen kon lezen, had hij ook aan zichzelf gesteld. Een tel lang overwoog hij om haar en hemzelf alle antwoorden te geven door haar in zijn armen te nemen en te kussen tot ze hem smeekte om een einde te maken aan deze krankzinnig situatie.
Of was hij zelf krankzinnig geworden?
‘Alessia,’ zei hij schor. Hij nam haar handen in de zijne en zocht wanhopig naar de juiste woorden, maar er kwam niets in hem op. Het viel hem op dat haar ademhaling al even gejaagd was als de zijne, en haar ogen glansden.
‘Nicolo,’ fluisterde ze.
Het was de tweede keer dat ze hem bij zijn voornaam noemde; wat vreemd dat hij zich daar zo bewust van was. Zijn naam klonk anders met haar accent, en eerlijk gezegd wond dat hem vreselijk op. Met tegenzin liet hij haar los en deed een kleine stap naar achteren voordat hij er niet meer toe in staat zou zijn.
Even wankelde ze, maar toen haalde ze een paar keer diep adem en beet op haar volle onderlip.
Die eenvoudige beweging werd hem bijna te veel.
‘Het moet afgelopen zijn, wat het ook is…’ Haar stem stierf weg.
Er trilde een spiertje in zijn kaak. Een andere vrouw zou de schuld volledig bij de man hebben gelegd, maar zo was zij niet. Alleen daarvoor al zou hij haar opnieuw willen kussen. Het kostte hem vreselijk veel moeite zich in te houden. Verdorie! Hij zou haar vanaf nu absoluut niet meer aanraken, en morgen zou hij er meteen vandoor gaan. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij gedecideerd. ‘Vanaf nu is het voorbij. We gaan naar die vergadering en daarna wil ik de wijngaard en wijnmakerij zien. Als we opschieten, kan ik morgen vertrekken.’
‘Je zei toch dat –’
‘Ik weet wat ik heb gezegd.’ Allemachtig, wat wilde hij haar graag aanraken. Heel even zijn handen over haar lichaam laten gaan… ‘Ik ben van gedachten veranderd. Weet je wat? Ik laat de Orsini-jet wel komen. Dat is sneller.’
‘De Orsini-jet.’
‘Ja, we hebben onze eigen –’
‘Natuurlijk,’ onderbrak ze hem koel. In één klap was de blik in haar ogen weer afstandelijk en hooghartig. ‘Ik was heel even vergeten wie u was, signore. Molte grazie dat u me eraan herinnert.’
Haar woorden kwamen aan als een klap in zijn gezicht. Dit was het beste moment om haar te vertellen wie hij eigenlijk was – en wat hij was. Als hij zou uitleggen dat hij niets te maken had met de zaken van zijn vader, dan zou…
Vergeet het maar. Hij had er schoon genoeg van dat hij zichzelf steeds moest verdedigen tegenover haar – of wie dan ook. Laat ze allemaal naar de maan lopen, dacht hij fel. ‘Ik begrijp het, principessa,’ zei hij al even ijzig als zij. ‘Soms wordt het gezond verstand vertroebeld door lust.’
Met vuurrode wangen zei ze iets tegen hem wat hij niet helemaal kon verstaan. Even wilde hij haar van repliek dienen, maar hij vertikte het door haar de man te worden die ze dacht dat hij was. ‘Ongetwijfeld,’ zei hij daarom met een huiveringwekkende glimlach, waarop hij naar de voordeur gebaarde. ‘Dames gaan voor,’ zei hij sarcastisch.
Met kaarsrechte rug draaide ze zich abrupt om en marcheerde naar de deur. Zonder op hem te wachten, gooide ze hem open en beende vastberaden de marmeren trap af naar een zwarte Bentley, die even groot was als een kleine boot. Een geüniformeerde chauffeur kwam haastig uit de auto, deed het achterportier open en boog voor haar toen ze instapte.
Zo rustig mogelijk volgde Nick haar. ‘Waag het eens om voor mij te buigen,’ gromde hij tegen de chauffeur. Ditmaal vond hij het niet erg dat iemand anders reed; zo zat er tenminste iemand achter het stuur die zijn aandacht erbij had, dacht hij grimmig.
Hoofdstuk 6
Alessia had ervoor gezorgd dat de bespreking in het kantoor van haar vader in Florence werd gehouden. Het pand was vroeger een paleis geweest en gebouwd in de vijftiende eeuw, toen de Medici’s over de stad heersten. Haar beweegredenen waren weinig bewonderenswaardig geweest: ze wilde Orsini herinneren aan zijn lage sociale status en aan het feit dat hij in deze prachtige stad net zomin op zijn plek was als een straathond in een kamer vol raszuivere poedels.