Niet alleen in Little Italy was zijn zelfbeheersing goed van pas gekomen, maar ook in de oorlogsgebieden waar hij als marinier heen was gestuurd, en daarna in de luxueuze bestuurskamers waar hij miljardendeals sloot. Hij had er echter nog niet eerder bij stilgestaan hoezeer hij dat gevoel van controle in zijn privéleven nodig had. Nu hij naast Alessia Antoninni in een auto zat terwijl ze over een drukke snelweg reden, werd het hem pijnlijk duidelijk.
Ze waren hooguit twintig minuten onderweg. Als het nog eens twintig minuten zou duren voordat ze op hun bestemming waren, zou hij waarschijnlijk allang een gat in de bodem hebben getrapt omdat hij continu op een gaspedaal probeerde te drukken dat er tot zijn grote spijt niet was.
Hoe oud zou ze zijn? Vijf- of zesentwintig, schatte hij, terwijl hij keek naar de verbeten trek om haar mond en de krampachtige manier waarop ze het stuur vasthield. Het was te donker om er zeker van te zijn, maar hij durfde er heel veel om te verwedden dat haar knokkels wit waren. Wat haar leeftijd ook was, ze voldeed aan alle clichés over kleine oude dametjes achter het stuur. Helaas kon hij de grap er allang niet meer van inzien. Integendeel, hij stond bijna doodsangsten uit!
Dat was niet best voor een man die tot nu toe nog nooit iets was tegengekomen waar hij echt bang voor was.
Alessia reed met maar liefst dertig kilometer per uur over de snelweg, terwijl de rest van het verkeer met een gemiddelde snelheid van honderdvijftig voorbijraasde. Oké, dat was misschien wat overdreven. De andere bestuurders reden honderdtwintig, en zij ongeveer de helft. Ze bleef hoe dan ook een gevaar op de weg!
Had ze het niet in de gaten, of kon het haar gewoon niets schelen, vroeg hij zich verbijsterd af. Andere auto’s scheurden luid toeterend op hen af en weken maar net op tijd uit. Omdat de prinses het liefst op de middelste baan reed, konden de bestuurders die hen rechts inhaalden hun raampjes omlaag draaien en de nodige scheldkanonnades laten horen – met bijbehorende handgebaren. Al snel werd het hem duidelijk dat de opgestoken middelvinger in Toscane net zo populair was als in Manhattan.
Zich van geen kwaad bewust, reed Alessia door.
Kom op, dacht hij koortsachtig, was er dan niets wat hij kon zeggen of doen? Aarzelend schraapte hij zijn keel, ondertussen naar de juiste woorden zoekend. ‘Eh… is er misschien iets mis met de auto?’ Hij wachtte een tel. ‘Rijdt u daarom zo –’
‘Ik rijd met gepaste snelheid,’ onderbrak ze hem.
‘Nou, eh… Dat lijkt me eigenlijk niet.’
‘Eigenlijk,’ zei ze koel, ‘kan het me niet schelen wat u denkt.’
Kennelijk had het geen zin om subtiel te zijn. ‘Eigenlijk,’ zei hij met nadruk, ‘probeer ik u beleefd duidelijk te maken dat u te langzaam rijdt. Het is onverstandig om uw snelheid niet aan te passen aan de rest van het verkeer.’
‘De rest zit fout.’
‘Wát?’
‘Als we rekening houden met het tijdstip en de omstandigheden, is dit de correcte snelheid.’
‘Welke omstandigheden? Het weer is prima, we hoeven alleen rechtdoor, er is niets mis met het wegdek. Al het andere verkeer rijdt zoals het hoort.’
‘Ik zit achter het stuur, Mr. Orsini. Niet u.’
Blijkbaar was ze weer kwaad op hem, dacht hij, want dan noemde ze hem ‘Mr. Orsini’ in plaats van ‘Signore Orsini’. ‘Ja, dat is zo, maar –’
Een grote vrachtwagen raasde zo dicht langs hen heen, dat hij hem had kunnen aanraken als hij zijn arm uit het raam had gestoken. Instinctief trapte hij met zijn rechtervoet opnieuw bijna door de bodem heen. ‘Luister, prinses,’ begon hij te zeggen.
‘Dit is mijn auto, mijn land. Ik weet hoe hard ik moet rijden. Ik zou het trouwens op prijs stellen als u me niet meer zo noemt.’
‘Wat, prinses?’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Dat bent u toch?’
‘Niet echt. De Italiaanse monarchie is in 1946 opgeheven, waardoor titels geen betekenis meer hebben. Het zijn overblijfsels van een –’
Toet toet toet!
‘Merda!’ riep Nick uit. ‘Die auto had ons bijna –’
‘Die chauffeur rijdt te snel.’
‘Niet waar!’ Hij drukte zich verder tegen de rugleuning van zijn stoel en sloeg zijn armen beschermend over elkaar heen. ‘Ik zou de persoon die u heeft leren rijden dolgraag willen ontmoeten,’ mompelde hij.
Alessia wierp een vlugge blik op hem, voordat ze haar aandacht weer op de weg vestigde. Dat was waarschijnlijk het probleem, dacht ze nerveus. Ze had nooit op de traditionele manier leren rijden – niet dat ze dat aan hem zou opbiechten. Zo te zien was hij al geïrriteerd genoeg, al had ze geen flauw idee waarom. Zoals altijd reed ze uiterst voorzichtig en veilig. Het was niet haar schuld dat de Italianen een broertje dood hadden aan snelheidslimieten.