Haar blik was blijven rusten op zijn lippen, maar nu keek ze weer omhoog. Zijn woorden waren al even beledigend als de lust die ze in zijn ogen zag. Het schaamrood steeg haar naar de kaken. Het was onbegrijpelijk dat ze hem zo aantrekkelijk vond; normaal gesproken gaf ze niets om uiterlijkheden.
Ze had echter geen tijd om hier nog langer bij stil te staan. Het was een harde leerschool geweest, maar dankzij de achteloze wreedheid van haar vader – zowel emotioneel als verbaal – had ze geleerd om zich snel te herstellen. Daar was ze nu dankbaar voor. ‘Ik dacht net,’ zei ze koel, ‘dat u er niet uitziet als een boerenkinkel, Signore Orsini. Schijn bedriegt.’
Even aarzelde hij, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Uw vader is wat hij is, net als de mijne, principessa. En voor mij geldt: wat u ziet, is wat u krijgt.’
Wat een verwarrend antwoord, dacht ze met opgetrokken wenkbrauwen, tot ze zich realiseerde dat hij haar gelijk gaf. Hij was de zoon van een don, een man uit de wereld van zijn vader – een wereld die op bepaalde plekken op Sicilië werd vereerd, maar door de rest van de Italianen werd verfoeid.
Er zat niets anders op dan met hem samen te werken. Morgenochtend was er een bijeenkomst met een aantal mensen van de wijngaard, morgenavond zou het formele diner worden gehouden, en de dag erna zou hij weer uit haar leven verdwijnen. Dat kon ze nog wel aan.
Gelukkig had hij al aangekondigd dat hij niet van plan was in de villa te verblijven, dus ze zou hem pas weer morgenochtend hoeven te zien. Dus… Het zou allemaal best meevallen. Net toen ze dat tegen hem wilde zeggen, stak hij een hand omhoog om haar het zwijgen op te leggen en klapte zijn mobieltje open. Tot haar schrik belde hij het autoverhuurbedrijf om uit te leggen dat hij de auto toch niet nodig had.
‘Maar hoe komt u dan bij uw hotel?’ De vraag was eruit voordat ze erg in had.
In plaats van antwoord te geven, toetste hij een ander nummer in, waarna hij met zijn ogen strak op haar gericht zijn hotelreservering annuleerde. Nadat hij had opgehangen, klapte hij zijn mobieltje gedecideerd dicht en zei: ‘Uw vader wilde dat ik in de villa zou logeren en dat u mijn gids zou zijn, prinses.’
‘Noem me niet zo!’
‘Waarom niet? Dat bent u toch? De prinses die de boeren bevelen geeft.’
Het was niet de moeite waard om daar op in te gaan, besloot ze. Dus knikte ze naar haar auto en zei kortaf: ‘Stap in.’
‘Wat een hartverwarmende, vriendelijke uitnodiging.’
Stijfjes stapte ze in, terwijl hij zijn koffer overhevelde naar haar auto en vervolgens naast haar ging zitten. Er was amper ruimte genoeg voor zijn lange benen onder het dashboard. ‘Twee dagen,’ zei ze met opeengeklemde kaken terwijl ze optrok.
‘Pardon?’
Dio, ze kon hem niet uitstaan! Die zogenaamd vriendelijke toon en zijn beleefde voorkomen waren even echt als… als bosnimfjes! In de verte zag ze een groen stoplicht op rood springen; ze remde alvast af, waardoor ze ruim op tijd voor het kruispunt tot stilstand kwam. ‘Twee dagen is meer dan genoeg om de wijngaard te bezichtigen en om alle medewerkers te ontmoeten.’
Zoveel tijd had Nick zelf ook uitgetrokken voor zijn bezoek aan Toscane, maar inmiddels waren de zaken veranderd. ‘Twee dagen, hè?’ zei hij lijzig.
‘Ja, dat is ruim voldoende om –’
‘Twee weken,’ onderbrak hij haar. ‘Zoveel tijd zal ik nodig hebben om tot een beslissing te komen. Uiteraard ga ik ervan uit dat u dag en nacht tot mijn beschikking staat.’ Bij het zien van de ongelovige blik die ze hem toewierp, barstte hij bijna in lachen uit. Hij zou al zijn plannen voor de komende tijd moeten veranderen, maar het was het waard; deze vrouw had dringend een lesje in nederigheid nodig.
‘Bent u soms pazzo? Ik ben echt niet van plan om twee weken lang –’
Abrupt boog hij zich naar haar toe om haar opnieuw te kussen. Toen ze haar hoofd wilde wegtrekken, legde hij zijn hand tegen haar wang, en hij bleef haar kussen tot ze zachte geluidjes begon te maken. Dat zag hij als een teken om op haar verrukkelijk zachte onderlip te bijten.
Het getoeter van een auto achter hen verstoorde het moment, en met een zucht liet hij zich terug in zijn stoel zakken. ‘Twee weken,’ herhaalde hij hees. ‘Als u dat geld zo hard nodig hebt, is dat de prijs die u ervoor zult moeten betalen.’ Koppig sloeg hij zijn armen over elkaar.
Steeds meer autobestuurders achter hen begonnen geïrriteerd te toeteren. Alessia vloekte – het was dezelfde krachtterm die de non zo schandalig had gevonden, maar de man naast haar lachte er slechts om – en trok met piepende banden op.
Hoofdstuk 4
Nick hield er niet van als iemand anders reed. Alle zoons van Cesare hadden al op jonge leeftijd geleerd dat het leven om controle draaide. Je kon er donder op zeggen dat je een microfoon onder je neus kreeg geduwd door een idiote journalist als je vader weer eens in het nieuws was. Het enige wat je in zo’n situatie kon doen, was je kaken stijf op elkaar houden en jezelf beheersen.