Daar had Falco al over nagedacht tijdens zijn zes uur durende vlucht vanuit New York. Je kon op veel manieren iemand beschermen en informatie vergaren zonder dat iemand er vraagtekens bij zette. Hij moest een rol aannemen die anderen zouden accepteren, bijvoorbeeld als haar chauffeur, assistent of persoonlijke trainer.
Zijn keuze was gevallen op de persoonlijke trainer. In Hollywood barstte het van de sterren die continu aan hun lichaam werkten. Hij was fit, dus die rol paste wel bij hem. Bovendien kon hij waar ze ook was bij haar zijn.
‘Mr. Orsini?’
‘Falco,’ zei hij, terwijl hij haar in haar ogen keek. Bij elke ademhaling zag hij haar borsten op en neer gaan, en hij herinnerde zich hoe zacht ze had gevoeld toen hij haar tegen zich aan had gehouden. Op dat moment wist hij dat hij niet zou doen alsof hij haar trainer was. ‘Dat is eenvoudig,’ zei hij kalm. ‘We laten iedereen denken dat we iets hebben.’
Ze staarde hem aan en lachte even. ‘Dat is krankzinnig,’ meende ze. ‘Niemand gelooft –’
‘Jawel,’ mompelde Falco, ‘dat geloven ze wel.’ Toen nam hij haar in zijn armen en kuste haar.
Hoofdstuk 3
Haar lippen voelden warm en heerlijk zijdezacht. Niet dat hem dat iets kon schelen. Hij kuste haar alleen om die zelfgenoegzame glimlach van haar gezicht te halen, en om haar te laten zien dat ze iedereen heus wel konden laten geloven dat ze minnaars waren. Of dacht ze soms dat zij de enige was die zich aan een script kon houden? Misschien dacht ze dat een bodyguard te min was om een overtuigende minnaar van een vrouw zoals zij te spelen.
Worstelend probeerde ze haar gezicht af te wenden.
Jammer, dan. Moest ze maar niet zo uit de hoogte doen. Hij liet haar niet los tot ze wist dat ze fout zat.
‘Nee,’ wist ze tevergeefs uit te brengen.
Falco liet zijn vingers in haar haren glijden en bleef haar kussen. Ze smaakte naar honing en voelde warm en zacht, al deed dat er niet toe. Ze moest leren dat hij zich niet liet uitlachen. Zacht knabbelde hij aan haar onderlip, en hij liet zijn tong erlangs glijden.
Ineens verzette ze zich niet langer. Ze leunde naar hem toe, slaakte een zucht en deed haar lippen uiteen.
Genietend liet hij zijn tong naar binnen glijden. Nu hij haar proefde, leek hij niet helder meer te kunnen denken. Ook zijn lichaam bleef niet onberoerd. Van het ene op het andere moment was hij zo opgewonden, dat het bijna pijn deed. Begeerte liet zijn bloed sneller stromen. Hij liet zijn handen naar haar schouders glijden en trok haar zo dicht tegen zich aan, dat hij haar hart even wild voelde kloppen als dat van hem. Dit had hij al gewild vanaf het moment dat hij haar in die eerste advertentie had gezien. Die ogen en mond die niets dan passie beloofden, dat lichaam dat wel voor seks gemaakt leek…
Het mes dat tegen zijn buik drukte kwam als een complete verrassing. Falco bleef stokstijf staan. Waar ze het vandaan had gehaald, wist hij niet, maar hij wist wel dat hij moest reageren. Met het instinct en een snelle reflex die hij zich bij de speciale eenheden had aangeleerd, greep hij met zijn ene hand haar arm en met de andere haar pols. Hij drukte haar arm naar achteren tot het mes op de grond viel. Snel schopte hij het weg. Op dat moment zag hij dat het geen mes was, maar een smalle plastic haarborstel – maar het ging om het idee.
‘Laat me los!’ Ze zette haar nagels in zijn gezicht.
Grommend duwde hij haar tegen de deur, en met zijn gewicht hield hij haar in bedwang. Als ze hem wat wilde aandoen, moest ze hem eerst van zich af zien te duwen, en dat zou niet meevallen. Hij was toch zo’n twintig centimeter langer en vijfendertig kilo zwaarder. ‘Hou eens op,’ sneerde hij.
Het gevolg was dat ze zich alleen maar harder verzette.
Falco verstevigde zijn greep om haar polsen. ‘Hou op, zei ik! Als je wilt dat ik je pijn doe, doe ik dat.’
Het gesmoorde geluid dat ze maakte werd niet veroorzaakt door woede, maar door pure angst. Alle kleur was uit haar gezicht getrokken, en haar ogen stonden glazig.
Hij was hier gekomen om deze vrouw te beschermen, maar nu was hij haar grootste angst. Dat hij haar had gekust, was egocentrisch van hem geweest, en dat paste niet bij hem. Mensen hoefden hem niet te prijzen om wat hij deed, zeker een cliënt niet, maar hij had zijn trots, of wat het ook was geweest, de overhand laten nemen, en dat beviel hem allerminst. ‘Luister.’
Ze leek echter in een andere wereld te verkeren.
‘Ms. Bissette,’ zei hij dwingend. ‘Elle. Concentreer je op wat ik zeg. Ik ga je geen pijn doen.’
Ze keek hem aan.
Als kind had hij eens een hond ook zo naar hem zien kijken. Het dier had niet ver van de villa van de Orsini’s in Greenwich Village gelopen. Je kon zijn ribben tellen, en over zijn rug liepen littekens waar Falco niet over wilde nadenken. Hij had hem zachtjes toegesproken en zijn hand uitgestoken, maar het dier had hem met een wantrouwende blik aangekeken, alsof het uit ervaring wist dat het niets betekende als een stem vriendelijk klonk. Hij had het vertrouwen van de hond gewonnen door op zijn hurken te gaan zitten en met zijn armen wijd te laten zien dat hij niets in zijn handen had.