De regisseur slaakte een zucht. ‘Waarom niet? Goed, mensen. Een halfuur lunchpauze.’
Chad stond op, stak zijn hand uit en hielp haar overeind. Een van Farinelli’s hulpjes kwam met een te grote witte badstof ochtendjas op haar af, en dankbaar trok ze hem aan, waarna Chad haar een kneepje in haar schouder gaf. ‘De zon is je vijand, meisje,’ zei hij zachtjes. ‘Even in de schaduw met een flesje water zal je goed doen.’
Deze keer was haar glimlach gemeend. ‘Dank je,’ zei ze, terwijl ze haar ochtendjas dichtknoopte en in de rubberen slippers stapte die de hulp voor haar voeten had gezet. Snel liep ze naar de trailers. Chad had gelijk, dacht ze, terwijl ze haar trailer binnen ging. Koele lucht, koud water, even een moment voor zichzelf, en dan zou het weer prima gaan. ‘Natuurlijk,’ zei ze hardop, terwijl de deur achter haar dichtviel.
Iets verder dan de deur stond een lange man met donker haar en een zonnebril tegen de wand. Op het moment dat tot haar doordrong wat ze zag, sloeg haar hart op hol, en ze opende haar mond om te schreeuwen.
De man was echter sneller. Met één hand op haar mond draaide hij de deur op slot, waarna hij haar vastgreep, haar omdraaide en haar met haar rug tegen zich aan trok.
Ze voelde elke centimeter van het harde gespierde lijf.
‘Schreeuwen helpt je niet,’ zei Falco scherp. Dat had hij net zo goed niet kunnen zeggen; hij kon bijna voelen hoe haar schreeuw zich een weg naar buiten probeerde te zoeken. Dit was bepaald niet de ontvangst die hij had verwacht. Vanuit het vliegtuig had hij met de regisseur, Farinelli, gesproken, om hem te zeggen wanneer hij er zou zijn. Volgens de regisseur was dat prima geweest, dan had hij ruim de tijd om die Bissette-dame op de hoogte te brengen. Bovendien zou het beter zijn als Falco haar ergens alleen zou ontmoeten, omdat ze zijn aanwezigheid waarschijnlijk niet aan de grote klok wilde hangen. ‘Hé!’ riep hij plotseling uit.
Ze had hem geschopt. Niet dat hij er veel van voelde, want ze trapte naar achteren en droeg ook nog eens rubberen strandslippers, maar hij wist nu wel dat ze nog niet gekalmeerd was. Goed, dan zou hij het nog eens proberen. ‘Ms. Bissette. Het spijt me als ik u heb laten schrikken, maar –’
Ze gromde en worstelde om vrij te komen. Haar kleine ronde billen drukten in zijn lies. Als de situatie anders was geweest, had hij van het gevoel genoten, maar nu leek het alsof hij een wilde kat moest temmen.
‘Verdorie,’ mompelde hij, en hij draaide haar om. Zijn ene hand was nog steeds om haar schouder en de andere op haar mond geklemd. ‘Luister. Ik doe u geen pijn,’ zei hij, waarbij hij elk woord benadrukte.
Het werkte niet; ze sloeg hem op zijn borst en op zijn kaak.
Wat moest hij met haar beginnen? Zijn twee handen konden niet overal tegelijk zijn. ‘Gaan we het zo spelen?’ vroeg hij grimmig, en hij gaf haar een harde duw.
Ze viel tegen de deur, waar hij haar met zijn lichaam tegenaan drukte. Met haar handen tegen zijn borst geklemd kon ze geen kant op. Ze was lang, maar hij was veel langer, dus moest ze naar hem opkijken. Haar ogen hadden een nog goudbruinere kleur dan in de advertentie.
Er stond pure angst in te lezen, en hij zag nog iets wat hij op haar foto ook had gezien. Opstandigheid. Goed, hij zou nog één poging doen om tot haar door te dringen. ‘Ms. Bissette. Mijn naam is Falco Orsini.’ Nog steeds diezelfde blik. ‘Ik ben hier om u te helpen.’
Naast angst en opstandigheid zag hij nu ook ongeloof. ‘Heus, ik beleef hier ook geen lol aan. Ik doe het om iemand een dienst te bewijzen, maar als u niet kalm met me kunt praten, ben ik weg en knapt u het zelf maar op.’ Verwarring, nu. Maar ze kon onmogelijk verwarder zijn dan hij, tenzij… Nee, toch? ‘Heeft Mr. Farinelli u niet verteld dat ik zou komen?’
Er verscheen een frons op haar voorhoofd.
‘Dat zou hij doen. Hij zei dat u niet zou willen dat iedereen me zag, en dat ik in uw trailer moest wachten.’
Met grote ogen keek ze hem aan. ‘Wat?’
Het klonk nogal gesmoord, omdat hij zijn hand nog op haar mond hield, maar ze was duidelijk verbaasd. Alles leek op zijn plek te vallen. Deze vrouw had een foto gekregen die door een of andere gek was bewerkt, en nu stond er een vreemde kerel haar op te wachten… Merda! Die idioot van een Antonio Farinelli had haar niet verteld dat hij zou komen. ‘Goed,’ zei Falco, ‘het zit zo. Iemand heeft u een foto gestuurd.’
Opnieuw begon ze tegen te spartelen, en hij schudde zijn hoofd. ‘Luister even. U hebt een nare foto gekregen. Uw baas wilde de politie bellen. Dat wilde u niet. Klopt dat?’ Hij zag aan haar dat het waar was. ‘Dus heeft uw baas contact opgenomen met… met iemand die ik ken, en die heeft mij gevraagd met u te praten en te bekijken of we dit kunnen oplossen zonder er veel ophef over te maken. Oké?’