Iedereen die dat had gehoord, had gelachen, want hij was niet alleen erg populair, maar ook gewoon ontzettend leuk. Ook Elle had haar best gedaan te doen alsof ze moest lachen. Ze was actrice. Alles draaide om illusies. In het echte leven had ze nooit zo in de armen van een man kunnen liggen en in zijn ogen kunnen staren terwijl hij dichterbij kwam om haar te kussen, maar ja, het echte leven viel dan ook niet mee. In dat echte leven was ze die ochtend om drie uur wakker gebeld.
‘Snoepje,’ had de lage mannenstem gefluisterd, ‘heb je de foto ontvangen? En mijn briefje?’ Er had een vreselijke lach geklonken. ‘Je ligt op me te wachten, hè, snoes?’
Met haar hart in haar keel had ze de telefoon van zich af gegooid, alsof hij een schorpioen was, om vervolgens naar de badkamer te rennen en over te geven.
Nu hoorde ze telkens die stem in haar hoofd en zag ze die bewerkte advertentie voor zich. Niemand wist van het briefje. Het was al erg genoeg dat Farinelli de foto had gezien. Was hij maar niet haar trailer binnen gekomen op het moment dat ze de onschuldig ogende witte envelop die ze bij haar spiegel had gevonden had geopend.
‘Elle,’ had Farinelli gezegd, ‘over de planning…’
Ze had niet geluisterd. Het bloed was uit haar gezicht getrokken, en bijna was ze flauwgevallen.
‘Elle?’ Farinelli had de envelop en wat ze eruit had gehaald uit haar handen gepakt. ‘Madre di Dio,’ had hij woedend gezegd. ‘Waar komt dit vandaan?’
Ze had geen idee, en dat had ze hem ook verteld zodra ze weer op adem was gekomen. Dit moest het werk van een gek zijn. O, ze had al vaker vervelende briefjes gekregen, zeker nadat ze had meegewerkt aan de advertenties voor de Bon Soir-lingerie, maar dit…
De envelop kon overal vandaan komen; ze was nu eenmaal een bekend gezicht. Veel mensen hadden haar in die twee jaar oude advertentie gezien, en nu ze deze film, Dangerous Games, maakte, kwam ze weer in de publiciteit. Het was niets, hadden Farinelli en zij besloten, maar als ze meer van dergelijke dingen kreeg, moest ze het hem zeggen, en dan zouden ze ermee naar de politie gaan.
Ze had ermee ingestemd. Dit was vast een slechte grap. Wie het ook had gedaan, hij zou zeker niet nog eens contact zoeken. Verkeerd gedacht. Enkele dagen later had ze een vreselijk briefje gekregen. Het was vuil, plastisch en ondertekend, verrassend genoeg. Opnieuw had ze zich voorgenomen zich niet te laten raken. Als actrice moest haar dat lukken.
Blijkbaar waren haar acteerkunsten niet van het niveau dat ze had gedacht. Farinelli vroeg haar geregeld of het goed met haar ging, en hoewel ze dat steeds bevestigde, wist ze dat hij haar niet geloofde. Dat had hij twee dagen geleden bewezen toen hij tijdens een pauze in haar trailer was gekomen en had gevraagd of ze ziek was, wat ze had ontkend. Ook had ze hem verzekerd dat ze haar rol geweldig vond. Farinelli had geknikt en gezegd dat hij dan het vermoeden had dat ze nog steeds van streek was om die foto, omdat ze duidelijk niet zichzelf was.
Wanhopig had Elle geprobeerd hem aan het verstand te brengen dat dit niet het geval was, maar hij had haar tegenwerpingen weggewuifd.
Volgens hem was de foto wel van haar geweest, maar was hij voor hem bedoeld. In hoeveel films had ze nu gespeeld, twee, drie? Bijna niemand kende haar, maar hij was beroemd. Hij nam een risico door haar de hoofdrol in Dangerous Games te geven. Het was duidelijk dat iemand dat ook had begrepen en ervoor wilde zorgen dat zijn film een flop werd. Dat zou hij niet laten gebeuren. Hij had miljoenen in dit project gestoken en zou het door niemand laten verpesten. De politie zou het wel oplossen.
Dat kon Elle niet toestaan. De politie zou vragen blijven stellen, in haar verleden graven en ontdekken dat haar levensverhaal er in werkelijkheid heel anders uitzag dan ze deed geloven. Dus had ze als een ware diva gesmeekt en gehuild. Een riskante truc, maar wat had ze te verliezen? Een politieonderzoek zou de carrière waarvoor ze zo hard had gewerkt, om zeep helpen. Ze was zevenentwintig en werd zo langzamerhand te oud om nog terug te vallen op haar modellenwerk. Bovendien wilde ze niet opnieuw met haar verleden worden geconfronteerd.
Uiteindelijk had Farinelli met zijn handen in de lucht geroepen dat het genoeg was en dat hij de politie er niet bij zou halen.
Ze had zichzelf gedwongen niet meer aan de advertentie en het briefje te denken. Toen was dat telefoontje gekomen…
‘Goed, mensen,’ zei Farinelli. ‘Nieuwe poging.’
Elle ging op haar rug liggen, waarna Chad over haar heen leunde en wachtte tot de camera’s draaiden.
‘Hé,’ zei haar tegenspeler zachtjes. ‘Gaat het?’
‘Ja, hoor, prima.’ Het klonk weinig overtuigd.
Chad ging rechtop zitten en keek Farinelli aan. ‘Tony? Wat dacht je van een lunchpauze?’