Toch klonk er een stemmetje in haar hoofd dat zich afvroeg wat ze had gedaan als hij niet het heft in handen had genomen, als hij haar niet naar de blokhut was gevolgd, of als hij haar die avond terug had laten gaan naar huis. Meteen dacht ze dat ze dan zelf wel had geweten wat ze moest doen. Ze had die hoogdravende Falco, de politie, of wie dan ook niet nodig. En dat zou ze hem morgen wel eens duidelijk maken. Niet dat ze hem een verklaring schuldig was. Sterker nog, dat verdiende hij niet eens. Ze zou haar leven weer in eigen handen nemen, en die keuze was aan haar, niet aan hem.
Loom liet ze zich nog wat verder onderuit zakken. Het water was heerlijk. Het water klotste zacht tegen haar borsten. Onwillekeurig vroeg ze zich af hoe het zou voelen als Falco’s handen het waren in plaats van het water, en als hij eerst zacht met zijn duimen over haar tepels zou wrijven, en vervolgens harder, terwijl hij zijn lippen in haar hals drukte.
Haar borsten tintelden, en een zwaar gevoel zocht zijn weg via haar buik naar beneden. De weg die zijn handen ook zouden volgen… Elle liet haar knieën wat opzij vallen. Het geurige water kabbelde tussen haar benen. Diep vanbinnen voelde ze haar hartslag zwaarder worden, en als vanzelf gleed haar hand over haar buik. Nadat Falco haar daar had gestreeld, zou hij hetzelfde pad volgen met zijn lippen. Hij zou haar daar aanraken…
Ineens schoot ze overeind. Haar hart klopte wild in haar keel, en haar maag draaide zich om. Zulke vreselijke gedachten mocht ze niet hebben, dat wist ze, en dat had ze altijd al geweten. Snel liet ze het bad leeglopen, en ze stapte in de douchecabine, waar ze haar huid schrobde tot hij rood werd en haastig haar haren waste. De shampoo en conditioner die ze had gekocht, kwamen een andere keer wel. Nu wilde ze niets liever dan zich aankleden.
Haar nieuwe kleren lagen op het bed. De kleren die Falco had gekocht. Hij had zijn creditcard gebruikt, alsof hij degene was die bepaalde wat ze kochten. Dat deed hij graag, alles bepalen. Net als alle andere mannen. Het beveiligingsbedrijf waarvoor hij werkte zou de rekening wel betalen, wist ze. Wat kon het haar ook schelen? Voordat ze de volgende dag vertrok, zou ze een cheque schrijven voor het gecharterde vliegtuig, het huis, de dingen die ze had gekocht…
Hoe had dat uur in zo’n eenvoudige winkel zo leuk kunnen zijn? ‘Waar ontbijt je graag mee?’ had ze gevraagd, en hij had een pak ontbijtgranen met een onverantwoorde hoeveelheid suiker uit de schappen gepakt. ‘Bah,’ had ze gezegd, en meteen had ze het pak uit zijn handen gegrist om het terug te zetten. Zijn kreun toen ze een pak ongezoete muesli in het wagentje had gelegd, had haar aan het lachen gemaakt. Vlak daarna had hij haar gekust en had haar hart stilgestaan…
‘Nu moet je stoppen,’ zei Elle vastberaden, waarna het haar ineens te binnen schoot dat ze geen pyjama had gekocht. Nou ja, dan maar niet. Snel trok ze ondergoed, een T-shirt en een witte spijkerbroek aan. Ze voelden heerlijk schoon en fris aan. In de winkel had ze gezien dat Falco zijn glimlach had moeten onderdrukken toen hij zag wat voor ondergoed ze had gepakt. Zou hij ook lachen als hij haar in dat ondergoed zou zien, had ze zich blozend afgevraagd. Niet dat dat ooit zou gebeuren.
Haar adem stokte. ‘Stop daar nou eens mee,’ sprak ze zichzelf opnieuw toe, deze keer met een boze ondertoon. Het was pure fantasie en had niets meer met de realiteit te maken. Ze was gewoon moe, dat was het, en ze had honger. Precies op dat moment begon haar maag hard te rammelen. Het leek wel een eeuwigheid geleden dat ze had ontbeten! In de keuken was meer dan genoeg te eten.
Voorzichtig deed ze de deur open. Het was stil in huis. Waarschijnlijk had Falco hetzelfde plan gehad als zij: eerst een douche, en dan lekker even slapen. Ze zag zijn naakte gespierde lichaam al voor zich op het bed. Opnieuw verspreidde een hitte zich door haar lichaam.
Genoeg! Eerst een degelijke maaltijd, daarna zou ze gaan slapen. Hoewel, een maaltijd… Een boterham ging sneller. Dan was ze klaar voordat Falco wakker werd.
Snel liep ze op blote voeten de gang door. Nog een paar stappen… Toen ze er was, bleek dat Falco haar voor was. Zijn natte donkere haar glinsterde in het licht, en hij droeg niets meer dan een spijkerbroek. Hij stond met zijn rug naar haar toe bij het aanrecht. Naast hem zag ze de zak witbrood en de geopende potten jam en pindakaas. Aan zijn bewegingen kon ze zien dat hij het brood aan het smeren was.
Als betoverd staarde ze naar zijn gespierde schouders en armen, en ze liet haar blik omlaag glijden. Zijn rug was al even gespierd, en zijn middel was smal. Zijn broek hing laag om zijn heupen. Had hij de bovenste knoop niet dichtgedaan? Haar mond voelde ineens droog aan, en haar hartslag versnelde. Snel deed ze een stap terug.
‘Wil je er ook een?’ vroeg hij nonchalant.
Blijkbaar had hij haar aanwezigheid bespeurd; hij stelde de vraag zonder zich om te draaien. Was het een zoenoffer? Ach, waarom ook niet, al was het jammer dat het woord zoen in het woord zat. Ze zou hier nog uren zijn voordat ze weg kon, dus die konden ze maar beter in vrede doorbrengen. Ze bevochtigde haar lippen met haar tong. ‘Ik, eh… Ja, dank je. Ik heb best trek.’