Met moeite weerstond hij de aandrang haar vinger naar binnen te zuigen. Het was al genoeg dat ze hem had aangeraakt zonder dat hij dat eerst bij haar had gedaan, en dat telde hij op bij alle andere verrassingen die Maui al voor hem in petto had gehad.
‘Echt,’ verzekerde ze hem, ‘de supermarkt is prima. Ik kan er alles krijgen wat ik wil.’
En dat bleek. Ze kocht korte broeken, T-shirts, sandalen, spijkerbroeken, een joggingvest met capuchon voor als het ’s avonds koeler werd, eenvoudig wit ondergoed en de nodige toiletartikelen.
Ook Falco gooide dergelijke spullen in het wagentje. Een tweede wagentje werd gevuld met boodschappen. Falco pakte wijn, vlees, eieren en spek, boter, melk en koffie, terwijl Elle groenten, fruit, volkorenbrood en yoghurt insloeg, maar niet zonder eerst uitgebreid te bestuderen wat er allemaal in de producten was verwerkt.
Verbazingwekkend, vond hij. Ze leek gewoon te genieten van deze alledaagse bezigheid. Waarschijnlijk kwam dat deels door het feit dat ze nu even niet meer bezig was met haar stalker, maar zou de oorzaak misschien ook kunnen zijn dat ze ervan genoot samen met hem te zijn?
‘Klaar,’ zei Elle.
Haar glimlach gaf de doorslag. Hij keek naar dat lieve gezicht, dat bijna geheel verborgen ging achter haar grote zonnebril en de pet, en toen nam hij haar, gewoon tussen de schappen, in zijn armen en kuste haar. En het mooiste was dat ze zuchtte en zijn kus beantwoordde.
Eenmaal weer op weg naar het huis, was ze stil. Falco ook. Waarom had hij haar gekust? Normaal deed hij nooit van die impulsieve dingen, niet in het openbaar, en zeker niet met een vrouw. Maar hij was geraakt nu ze zo makkelijk kon omschakelen en het beste ervan probeerde te maken. Eerst dat motel, nu dit. Hij zag de andere vrouwen met wie hij een relatie had gehad niet voor zich in een grote supermarkt, en al zeker niet zonder te klagen.
Voor hen sprong het verkeerslicht op rood. Hij minderde vaart en zag aan de overkant van de straat een winkelcentrum. Het was klein maar chic. Niet verrassend, gezien het prijsniveau van het onroerend goed hier langs de kust.
Er was een koffiezaak, een juwelier, een kapsalon en een winkel met de naam La Boutique. Er stond maar één etalagepop, gekleed in een lange zijden japon met smalle schouderbandjes en de kleur van Elles ogen.
Achter hen claxonneerde iemand, en Falco knipperde met zijn ogen, trok op en sloeg vervolgens linksaf naar het winkelcentrum, waar hij tot stilstand kwam. ‘Vergeten koffie te kopen,’ zei hij kort.
‘Maar we hebben koffie,’ reageerde ze.
Hij deed alsof hij haar niet hoorde en liep naar de koffiezaak. Er leken wel honderden soorten te zijn, maar het maakte hem niet uit. Hij betaalde, liep naar buiten en wierp een blik op de Ferrari. Elle keek naar de weg. Snel ging hij de boetiek binnen. Vijf minuten later kwam hij terug bij de auto, en hij zette de tas met koffie op de achterbank. Zou ze hebben gezien dat er meer in de tas zat? Vast niet, want ze zei niets. Hij evenmin.
Hoofdstuk 9
Misschien was hij de realiteit uit het oog verloren. Eerst had hij haar in een drukke winkel gekust. Al snel had hij spijt van die impulsieve actie gehad. En hoe had hij het goedgemaakt? Wat hij daarna had gedaan was niet alleen impulsief, maar ook krankzinnig geweest. Waarom had hij die jurk gekocht? Met schoenen erbij?
Dit werd echt te gek. Hij overwoog terug te gaan naar de boetiek waar hij zich totaal niet op zijn gemak had gevoeld, maar wat moest hij dan zeggen? Dat hij die spullen niet had moeten kopen? De verkoopster had hem al vreemd aangekeken toen hij er de eerste keer was. Zo vreemd was dat niet, wat hij had eruitgezien alsof hij in deze kleding had geslapen, wat natuurlijk ook zo was. Bovendien had hij zich twee dagen niet geschoren. Of waren het er inmiddels drie?
‘Ik wil die japon,’ had hij gezegd. ‘Maat zesendertig, denk ik. En bijpassende schoenen.’
Pas nadat hij met zijn creditcard had gezwaaid, was de vrouw met een plotselinge glimlach in beweging gekomen. ‘Natuurlijk, sir,’ had ze met een hoge stem geroepen.
Falco zuchtte. Nee, hij ging niet terug. Hij zou de japon en de schoenen wel wegmoffelen in een afvalbak, en dan zou niemand weten wat hij had gedaan, ook Elle niet. Even keek hij opzij. Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek recht voor zich uit, en ineens drong het tot hem door dat ze het naar haar zin had gehad in de supermarkt omdat ze het als een soort spel had gezien. Hemel, hij was echt gek aan het worden. Ze wilde dit alles zo snel mogelijk achter zich hebben – en hij ook, toch?
Waar zou Falco aan denken? Elle merkte dat hij elke paar minuten zijn blik op haar liet rusten, maar ze bleef strak voor zich uit kijken, alsof zij degene was die haar aandacht bij de weg moest houden.
Niet nodig; Falco wist de weg en was een goede chauffeur. Beter dan goed, eigenlijk. Zijn rechterhand rustte licht op de versnellingspook, en hij bestuurde deze grommende panter van een auto met een bijna sexy zelfverzekerdheid.