Met gespreide armen stond Elle op het terras, alsof ze zo het hele huis van misschien wel bijna duizend vierkante meter in haar armen wilde sluiten. ‘Mijn hemel,’ sprak ze ademloos, ‘dit is enorm!’
Voor een filmster was deze dame wel erg makkelijk tevreden te stellen, dacht Falco, die met zijn armen over elkaar tegen de deurpost leunde. ‘Jawel,’ zei hij, ‘maar je weet nooit wanneer wat extra ruimte van pas komt.’
Ze lachte, wat hem als muziek in de oren klonk. ‘Tijdens mijn jeugd, in Beaufort Creek…’ Bijtend op haar lip keek ze hem aan met een blik die hem zei dat ze al meer had gezegd dan eigenlijk haar bedoeling was.
Zachtjes spoorde Falco haar aan. ‘Beaufort Creek?’
‘Ach ja, gewoon een plaats,’ zei ze vlug. ‘Waar ben jij opgegroeid?’
‘New York. Greenwich Village, of Little Italy.’
‘Moet ik raden?’ vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Het eerste huis was in Little Italy, en misschien het tweede ook. Het derde stond in de Village.’
‘Ik begrijp het niet. Ben je opgegroeid in drie verschillende huizen?’
Falco grijnsde. ‘Drie huizen naast elkaar, waar één groot huis van was gemaakt. Geloof me, soms werd er zoveel verbouwd, dat we het zelf ook niet meer snapten.’
‘We?’
‘Mijn broers en zussen,’ zei hij met een frons. Hoe had ze dat zo snel voor elkaar gekregen, dat hij over zichzelf en zijn familie praatte? Dat deed hij nooit. Bovendien was het juist de bedoeling dat hij meer over haar te weten kwam, niet andersom. Maar het was ook zo makkelijk om met haar te praten…
‘Dat is vast fijn,’ zei ze zachtjes. ‘Om broers en zussen te hebben.’
‘Had jij die niet, dan?’ vroeg hij snel, om haar weer tot gespreksonderwerp te maken. ‘In Beaufort Creek?’
‘Ik ga je niet over mijn leven vertellen,’ zei ze kalm.
Terwijl ze naar binnen liep, dacht hij dat ze dat wel degelijk zou doen. Ze verborg iets, en als haar veiligheid haar lief was, moest hij het weten. En snel.
De keuken was een droom – alleen had hij niet gedacht dat deze vrouw er iets om zou geven. Hij meende echter te merken dat ze een glimlach onderdrukte terwijl ze in de kastjes neusde en de apparaten, het servies en zelfs het bestek duidelijk bewonderde.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je kunt koken?’
Ze keek op. ‘Als je het niet wilt weten, moet je het niet vragen,’ zei ze plagerig.
Lachend trok hij ook wat kastjes open, al was hij eerder op zoek naar voedsel dan naar apparatuur. Het enige wat hij vond, was een welkomstgeschenk van de makelaar: een mand met een doosje crackers, een stukje kaas, een klein flesje champagne, twee kleine flesjes water en een briefje. Welkom op Maui.
‘Welkom op het poppenfeestje,’ bromde Falco. ‘Goed, dan gaan we naar de stad, boodschappen doen,’ zei hij met een lang gezicht. ‘En kleding kopen. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb wel eens lekkerder geroken.’
Elle wist haar ogen even los te rukken van al het keukengerei. ‘Ik heb onderweg hierheen een supermarkt gezien.’
‘Jij, in een supermarkt?’ vroeg hij grijnzend.
‘Wat is er mis met supermarkten?’
‘Niets,’ zei hij snel. Had hij haar op de kast gejaagd? Blijkbaar wel, aan de blik in haar ogen te zien. ‘Supermarkten zijn geweldig.’
‘Ik heb er gewerkt.’
‘Aha, dat moest je doen totdat je je doorbraak had?’
‘Ik was nog heel jong. Ik kocht er mijn kleding ook.’
Wie had dat gedacht. Beaufort Creek, een supermarktbaantje… In het afgelopen halfuur had ze hem meer over zichzelf verteld dan hij de afgelopen dagen uit haar had gekregen. Hij kon zich niet herinneren dat er over deze twee dingen werd gerept in haar gepolijste biografie, die hij in de folder had gevonden die hij van zijn vader had gekregen. ‘Nou,’ zei hij met een glimlach, ‘dan kun je dat nu weer gaan doen, wat dacht je daarvan?’
‘Perfect,’ zei ze.
Nee, dacht Falco, alleen zij was perfect.
Onderweg naar het centrum stopte hij bij een benzinestation. ‘Even een pitsstop,’ zei hij glimlachend. Ze hoefde niet te weten dat hij in het vliegtuig een dienstkameraad had gebeld die hier woonde. ‘Ik heb een wapen nodig,’ had hij gezegd. ‘Niet groot, eenvoudig op me te dragen, maar ook niet te kinderachtig.’
Het pistool lag in het herentoilet onder in een volle afvalbak op hem te wachten. Nadat hij het had gepakt, kroop hij weer achter het stuur van de Ferrari, en hij reed naar de supermarkt. ‘Het is veiliger,’ zei hij. ‘Het is er vast drukker dan in een gewone winkel, en –’
Elke legde haar vinger tegen zijn lippen.