‘O, nee!’
Falco draaide zich om.
Met een bleek gezicht stond Elle in de deuropening, en ze bleef die twee woorden herhalen.
Razendsnel nam hij haar in zijn armen, droeg haar naar de auto en nam erin plaats met haar op zijn schoot. Met zijn lippen tegen haar haren streelde hij haar rug, geruststellende woorden fluisterend.
Trillend en huilend bleef ze hem vragen waarom dit gebeurde.
‘Stil maar, schat,’ zei hij, terwijl hij haar heen en weer wiegde. Kon hij de tijd maar terugdraaien, zodat ze niet zou hebben gezien wat er was gebeurd. Was hij maar hier geweest op het moment zelf, dan had hij die hufter met zijn blote handen gewurgd.
Uiteindelijk voelde hij haar hartslag een rustiger ritme aannemen, en ze haalde een paar keer schokkerig adem. ‘Elle,’ zei hij zachtjes, met haar gezicht in zijn handen. Hij keek haar aandachtig aan. ‘Elle, wie heeft dit gedaan, schat? Wie wil je pijn doen?’
Even leek het alsof ze iets ging zeggen, maar ze maakte een zielig geluidje en drukte haar gezicht in zijn hals. ‘Ik kan hier niet blijven,’ fluisterde ze.
‘Nee,’ zei hij kalm, ‘dat kun je niet.’
‘Er is een… een hotel aan –’
‘Daar kun je ook niet heen.’ Hij voelde een ijzige kalmte. Zijn broers en iedereen die ooit met hem te maken had gehad, zouden zijn stemming hebben herkend.
‘Er is niemand bij wie ik terechtkan, dat zei ik al.’
‘Dat maakt niet uit. Ik wil niet dat je in LA blijft.’ Zijn mond vertrok tot een smalle streep. ‘Ik wil niet eens dat je in Californië blijft.’
‘Falco, hoe goed dat ook klinkt –’
‘Hawaï,’ zei hij. ‘Hawaï is perfect.’
Elle leunde achterover. In een andere situatie had ze ongelovig gelachen. ‘Hawaï is zes uur vliegen. Ik ben er nog nooit geweest. Wat weet ik van Hawaï? Ik ken er niemand. Ik heb geen ticket. En mijn film dan? Ik heb een contract. Antonio verwacht me maandag weer op de set.’
Hij glimlachte. ‘Details,’ zei hij zachtjes, en op het moment dat ze wilde zeggen dat ze echt niet naar Hawaï kon, smoorde hij haar woorden door haar te kussen tot ze zich in zijn beschermende armen liet zakken en zijn kus beantwoordde.
Hoofdstuk 8
Details, had Falco het genoemd. Dat was nog eens een interessante kijk op het leven. Zodra ze in de auto zaten, pakte hij zijn mobiele telefoon en drukte op een sneltoets.
Elle wilde hem zeggen dat bellen achter het stuur illegaal was, maar ze had het vermoeden dat hij daar niets om gaf. Het was gek, maar dat stelde haar gerust.
‘Farinelli? Falco Orsini.’
Hij sprak met Antonio, haar regisseur. Die zou er niet blij mee zijn als Falco zei dat hij niet wilde dat ze op de set kwam maandag. Door het verkeer op de drukke snelweg verstond ze niet wat hij verder zei. Het laatste ving ze nog net op.
‘Klopt. Ik laat nog van me horen.’
Verrast keek ze hem aan. ‘Ging Antonio akkoord?’
‘Hij gaat wel even verder met scènes waar jij niet in voorkomt,’ antwoordde Falco schouderophalend.
‘Maar –’
Hoofdschuddend pakte hij haar hand en bracht hem naar zijn lippen. ‘Geen zorgen, ik zorg overal voor.’
Zelfs een tijdje later voelde ze nog steeds de tinteling die zijn lippen op haar huid hadden achtergelaten. Haar hartslag versnelde. Haar leven lag volledig in zijn handen. Hoe had dat kunnen gebeuren? Ze had hem er zeker geen toestemming voor gegeven – maar ze kon zich niet voorstellen dat hij ooit ergens toestemming voor vroeg.
Hem de leiding laten nemen was als een rit in een achtbaan. De lange klim naar de top maakte haar nerveus, dan kwam de scherpe angst op het moment dat de afdaling begon, en daarna wist je dat je alles over je heen moest laten komen zonder dat je er ook maar iets aan kon doen. Hemel, ze hield helemaal niet van achtbanen. Dus waarom zou ze erin stappen? Vastbesloten wendde ze zich tot Falco om te zeggen dat ze niet aan zijn plannen zou meewerken. ‘Falco –’
Falco, die alweer aan het bellen was, stak zijn wijsvinger omhoog, ten teken dat hij haar had gehoord. ‘Juist,’ zei hij. ‘Aan zee, zeer teruggetrokken. Beperkte toegang. Het allerbeste beveiligingssysteem. Ja, Maui is perfect. En ik heb een auto nodig vanaf het vliegveld. Nee, het merk maakt niet uit. Iets met veel pk’s. Doe maar een zwarte. Prima.’
Prima? Voor wie? Het was jaren geleden dat iemand beslissingen voor haar had genomen, zeker een man. ‘Falco,’ zei ze scherp. ‘We moeten hierover praten. Ik weet nog niet zo zeker of ik wel naar Hawaï –’
Onverstoorbaar begon Falco aan zijn derde telefoontje. ‘Ja,’zei hij, ‘nu. Hawaï, twee personen.’
‘Twee personen?’ flapte ze eruit.