Inmiddels was Elle bijna bij de deur van de eettent.
Falco liep haar achterna en greep haar pols vast, waarna hij haar naast hem dwong te lopen.
‘Ik kan prima zelf lopen, Orsini,’ siste ze.
‘Niet zolang ik erbij ben,’ snauwde hij terug. De manier waarop ze naar hem keek, maakte hem duidelijk dat ze hem niet veel langer om zich heen zou dulden, en dat vond hij allesbehalve jammer.
De menukaart liet ze links liggen. ‘Ik heb geen trek,’ zei ze, en ze hield het bij een kop zwarte koffie.
‘De huisspecialiteit,’ zei Falco tegen de serveerster. ‘De eieren aan beide kanten gebakken en krokante bacon. Flensjes met extra stroop.’ Hij keek het meisje glimlachend aan. ‘Alsjeblieft.’
Zijn glimlach deed het hem, dacht Elle woest. De lach die de serveerster hem schonk maakte wel duidelijk dat ze hemel en aarde zou hebben bewogen voor wat hij ook vroeg.
‘Geroosterd brood?’
‘Roggebrood. En dat alles keer twee.’
Elle wachtte tot het meisje zich naar de keuken spoedde. ‘Ik hoop dat je dat niet voor mij hebt besteld. Ik zei al dat ik geen –’
‘Trek heb, nee, ik ben niet doof. Als je het niet wilt, laat je het gewoon staan.’
Zonder iets te zeggen wachtten ze tot de serveerster de gigantische borden voor hen had neergezet. Falco legde zijn servet op zijn schoot, pakte zijn vork en begon te eten.
Na enkele seconden volgde Elle zijn voorbeeld. Op zijn opgetrokken wenkbrauw schonk ze hem een woedende blik, maar haar stem klonk verrassend jong, bijna kinderlijk. ‘Het is zonde om voedsel te laten staan.’
Tot zijn verbazing at ze haar hele bord leeg. Dacht ze dat ze het niet kon maken iets te laten staan? Of was ze uitgehongerd? Ondanks wat ze blijkbaar over hem dacht, had Falco iets gehad met veel modellen, een paar actrices en een beroemde musicalster. Allemaal hadden ze gezeurd over het feit dat ze op hun gewicht moesten letten, en ze hadden altijd maar een beetje met hun vork in hun eten zitten prikken. Met Elle was het een ander verhaal. Ze at alsof haar leven ervan afhing!
Nadat ze ook nog twee mokken zwarte koffie achterover had geslagen, vertrokken ze weer.
‘Waar gaan we heen?’
‘Naar je blokhut.’
‘Goed, dan haal ik mijn auto –’
‘Ik wil zien of er iemand is geweest nadat wij zijn gegaan. Als er niets aan de hand is, kun je je handtas pakken, en andere dingen die je nodig hebt. Daarna ga je me vertellen waar je woont, en dan gaan we daarheen.’
‘Dat is belachelijk. Ik ben echt wel in staat –’
‘Zo doen we het gewoon,’ zei hij, zonder tegenspraak te dulden. ‘Als je het er niet mee eens bent, slaan we de blokhut wel over en gaan we meteen naar je huis.’
Ze liet haar blik op hem rusten. ‘Ik heb echt een intense hekel aan je.’
Ja, hoor, daar ging ze weer. ‘Hartverscheurend.’
‘Je doet zo kinderachtig. Alleen maar omdat ik niet… omdat ik niet voor die zielige poging om me te verleiden –’ Elle hapte naar adem toen Falco het stuur omgooide en de auto langs de kant van de weg tot stilstand bracht.
‘Denk je dat het me daarom gaat?’
‘Dat weet ik.’
‘Je denkt me zo goed te kennen,’ zei hij kil. ‘Ik zal je iets zeggen. Ik ben niet degene die begon vanmorgen.’
‘Dat is niet waar,’ zei ze, hoewel ze ergens wel wist dat hij de waarheid sprak. Ze zag zijn glimlach en drukte zich zo ver mogelijk in de hoek van haar stoel.
‘Je bent goed, dat moet ik je nageven. Die dramatische scène over dat je niet aan seks doet, en even later kijk je me met zo’n onschuldige blik aan die erom vraagt dat ik de liefde met je bedrijf.’
‘Dat heb ik niet gedaan! Ik heb je nooit gevraagd –’ Voor ze het wist, had hij zijn gordel en die van haar losgemaakt en haar in zijn armen getrokken.
‘Denk je dat je op die manier een kerel zoals ik van je af kan houden?’
‘Waar heb je het over?’
‘Als je nog een keer zo’n spelletje speelt, dan kan ik je nu al wel vertellen hoe het eindigt, schat.’
‘Nee, het was geen –’
Hij kuste haar en dwong haar lippen bezitterig uiteen.
Met haar vuist sloeg ze tegen zijn schouder, maar hij liet zich niet stoppen. Ineens voelde ze een vuur dat zich vanuit haar borsten naar haar buik verspreidde.
Falco liet haar los. ‘Geen spelletjes meer,’ zei hij nors. ‘Niet tenzij je bereid bent ze tot het eind uit te spelen.’ Kalm klikte hij haar gordel en die van hem weer vast. Toen startte hij de motor en reed de weg weer op.
De blokhut stond er rustig bij. Hij zag dat er niemand was geweest, maar om geen risico te nemen, bekeek hij de hut goed voordat hij uitstapte. ‘Blijf.’