Een zwak licht verspreidde zich door de kamer. Het was een kleine sjofele ruimte, maar het was er schoon. Er stond alleen het hoogstnodige meubilair. Er was één raam, één stoel en één tweepersoonsbed. Hij droeg haar erheen, en met zijn arm stevig om haar heen geslagen, zette hij haar voorzichtig op de grond. Als een pop hing ze tegen hem aan, terwijl hij de sprei en de dunne dekens opensloeg. ‘Kom, schat,’ zei hij zachtjes. Langzaam liet hij haar op het matras zakken.
Haar diepe zucht vertelde hem hoe uitgeput ze inderdaad was. Hij trok haar schoenen uit en besloot haar verder aangekleed te laten. De dekens trok hij op tot aan haar schouders. Hoewel het niet aan zijn handelingen te zien was, wilde hij het liefst zich vooroverbuigen en met zijn lippen de hare beroeren. Meer niet. Een zachte kus. Zijn manier om zijn belofte om haar te beschermen te herhalen. ‘Verdorie,’ mompelde hij.
Snel controleerde hij of het raam goed vergrendeld was en deed het gordijn dicht en de deur op slot. Daarna zocht hij de thermostaat en draaide hij de verwarming vol open. In de badkamer waste hij zijn handen en gezicht en trok hij de plastic verpakking van het bekertje dat er stond. Hij vulde hem met lauw water en spoelde zijn mond. Het water smaakte naar chloor.
Terug in de slaapkamer, deed hij het licht uit. Na enkele seconden waren zijn ogen aan de duisternis gewend. De stoel leek gebouwd op een dwerg, niet bepaald op een man van één meter negentig. De laatste keer dat hij in het sportcentrum op de weegschaal had gestaan, had hij honderd kilo gewogen. Natuurlijk kon hij altijd nog op de vloer gaan liggen, maar hij had zijn rust hard nodig. ‘Goed,’ zei hij, alsof iemand hem kon horen.
Nadat hij zijn schoenen had uitgedaan, ging hij zo ver mogelijk van Elle op het bed liggen. De matras zakte door, maar vergeleken met sommige andere plekken waar hij had geslapen, was dit een paleis.
Dat gold ongetwijfeld niet voor Hollywood-actrice Elle Bissette. Haar huisje in de bossen was zeker niet luxe te noemen, maar haar andere huis in Los Angeles was vast veel indrukwekkender en van alle luxe voorzien.
Intussen was ze blijkbaar gaan dromen. Ze maakte zachte geluiden, en haar armen en benen bewogen door kleine zenuwtrekkingen. Het was vast geen fijne droom.
‘Elle,’ zei hij zachtjes. ‘Je bent veilig.’
Ze jammerde, en haar mooie gezicht vertrok.
Ach, wat maakte het ook uit. Falco ging dichter bij haar liggen, nam haar in zijn armen en fluisterde geruststellende woorden.
Na een paar minuten zuchtte ze, draaide zich naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schouder, met haar hand op zijn borst. Haar ademhaling vertraagde.
Hij wist dat hij haar nu kon loslaten… maar hij deed het niet. In plaats daarvan trok hij haar tegen zich aan, en hij sloot zijn ogen, de schone zoete geur van haar huid opsnuivend. Niet veel later viel ook hij in slaap.
Hoofdstuk 7
Langzaam werd Elle wakker uit een diepe slaap. Het was lang geleden dat ze geen onrustige nacht vol nare dromen had gehad. Of droomde ze nu? Wat deed ze anders in een vreemd bed in een vreemde kamer, in de warme sterke armen van een man? Haar hart sloeg over.
‘Morgen,’ mompelde een hese mannenstem in haar haren.
Nu wist ze zeker dat ze niet droomde. Panisch probeerde ze zich uit zijn greep te bevrijden.
‘Geen paniek,’ zei hij zachtjes, ‘ik ben het, Falco.’
Zijn woorden hadden geen kalmerende werking, en Elle begon nog harder te worstelen.
‘Elle,’ zei hij rustig, ‘we hebben in hetzelfde bed gelegen, meer niet. Er is niets gebeurd, echt niet.’
Elle bleef liggen en haalde diep adem.
‘We zijn allebei nog aangekleed.’ Er klonk een zweem van humor door in zijn stem. ‘Als we iets anders hadden gedaan dan slapen, dan was dat wel anders geweest.’
Dat was waar. Maar hij had zijn armen om haar heen geslagen… Zijn armen waren om haar heen. Ze was veilig. Opgelucht liet ze haar adem ontsnappen.
‘Oké?’
Ze knikte en keek voorzichtig naar hem op. Opnieuw sloeg haar hart een slag over, maar deze keer niet uit angst. Wat was hij knap… Waarschijnlijk zou hij in lachen uitbarsten als hij dat over zichzelf hoorde, maar dat maakte het niet minder waar. Die neus, lippen en krachtige kaaklijn… Zijn ogen, met de dikke lange wimpers, leken nog donkerder in het vroege ochtendlicht. Zijn wangen waren donker van de stoppels. Mannelijke modellen lieten vaak een stoppelbaard staan om er macho uit te zien, maar het had nooit echt het beoogde effect. Bij Falco Orsini wel.
Hij zag er mannelijk, knap en gevaarlijk uit – en ongelooflijk sexy. Een vrouw hoefde niet van seks te houden om toe te geven dat een man er sexy uitzag.
‘Waar denk je aan?’
De intieme veelbetekenende glimlach op zijn gezicht deed haar blozen. Het was alsof hij haar gedachten had gelezen. ‘Niets,’ zei ze snel. ‘Ik bedoel, ik probeerde me te herinneren wat er gisteravond is gebeurd. Ik weet nog dat we in de auto zaten, maar daarna…’