Elle opende haar ogen en keek hem verwilderd aan.
‘Ik heb het voor het zeggen,’ zei hij zachtjes. ‘Ik zorg voor je. Er gebeurt niets met je, Elle, ik zweer het.’ Vervolgens gooide hij het portier dicht, liep om de auto heen en nam plaats achter het stuur.
Enkele seconden later was er op de open plek alleen nog een stofwolk te zien in het maanlicht.
Hoofdstuk 6
Aan de donkere hemel stonden heldere sterren, en een frisse dennengeur vulde de koele nachtlucht. De rust, het prachtige kustgebergte en het geluid van de Grote Oceaan, het water dat over het rotsachtige strand golfde… Op de een of andere manier deed het Elle denken aan haar thuis en haar mooiste herinneringen. Natuurlijk was er toen geen oceaan geweest. Ze was opgegroeid in een afgezonderde vallei, honderden kilometers verwijderd van wat dan ook. Het was een prachtige plek en een prachtig leven geweest… En toen was er een einde aan gekomen.
Elle fronste. Waarom moest ze daar de afgelopen weken, na al die jaren, aan denken? Die advertentie die haar was toegestuurd had herinneringen doen herleven…
‘Heb je het koud?’
Geschrokken keek ze op. ‘Wat?’
‘Je zat te rillen,’ zei Falco. ‘Als je het koud hebt –’
‘Nee, het is alleen…’ Ze beet op haar lip. ‘Het gaat prima,’ beweerde ze, en ze keek omlaag naar haar handen, die stijf ineengeslagen op haar schoot lagen. Waarom had ze zich laten meenemen? Oké, hij had haar weinig keus gegeven, maar ze had niet eens echt geprobeerd hem tegen te houden – en ze had zich ook nog laten kussen.
Snel sloot ze haar ogen. Daar wilde ze niet aan terugdenken. Hij had geprobeerd een reactie bij haar af te dwingen… Nee, dat klopte niet. Het had niets met dwingen te maken gehad. Op het moment dat zijn lippen de hare hadden geraakt, was er iets binnen in haar gebeurd, iets wat ze nooit voor mogelijk had gehouden. Ze had hem teruggekust zonder te willen stoppen. Dat bewees hoe verward ze was.
Het was niets voor haar om op zoiets te reageren. Nooit had ze begrepen waarom vrouwen dat deden. Ze kon alleen maar raden wat voor indruk ze met haar rare gedrag had achtergelaten. Dacht de man naast haar dat ze hem in bed voor zijn reddingsactie zou bedanken? Nou, hij had haar niet gered. Hij was tot twee keer toe onuitgenodigd komen opdagen. Ja, ze was in zijn armen gevlogen toen ze hem had gezien, maar ze zou zich zonder hem ook prima hebben gered. Ze had zich wel over haar angst heen gezet.
‘Elle, als je het koud hebt, zeg het dan gewoon.’
‘Ik zei toch dat ik –’
Hij drukte op een knop, en de ramen gingen omhoog. Warme lucht verspreidde zich door de auto. ‘Zo beter?’
Nu pas realiseerde ze zich dat het inderdaad fris was geweest. ‘Ja, dank je.’
Inmiddels hadden ze bijna een uur gereden. Falco was zonder zijn richtingaanwijzer te gebruiken de weg op gereden en had continu in de achteruitkijkspiegel gekeken. Na een tijdje had hij zijn snelheid laten zakken tot misschien honderd kilometer per uur. Ze waren nog maar twee andere voertuigen tegengekomen, en later waren er achter hen koplampen opgedoken.
Uit haar ooghoeken had ze Falco in de gaten gehouden. Dat knappe gezicht, de krachtige hand die ontspannen om het stuur lag, en de andere die op de versnellingspook rustte. Ze wist dat hij de auto achter hen eerder had gezien dan zij. Beide handen zaten ineens strak om het stuur en de pook geklemd. Na een volle minuut viel het licht van de koplampen bij hen naar binnen.
Haar eerste gedachte was dat hij een scherpere blik had dan zij, maar ze wist dat hij de aanwezigheid van het voertuig had aangevoeld. Hij was als een roofdier, alert op alles wat zijn prooi deed, of wat hem mogelijk als prooi zag. Op dit moment verraste niets aan hem haar nog. Hoewel… de manier waarop hij haar had gekust wel. En de manier waarop zij had gereageerd nog meer.
Daar ging ze weer, dacht ze, de duisternis in starend. Muziek en kunst maakten gevoelens in haar los, maar wat ze tijdens die kus had gevoeld… Haar eerste reactie was afschuw geweest, zoals ze gewend was. De schok die het teweegbracht wanneer een man haar mond met zijn lippen aanraakte… Daarna had zich echter een onbekende hitte door haar dijen, haar buik en haar borsten verspreid.
‘Na acht kilometer rechts afslaan.’
Geschrokken wendde Elle zich tot Falco. ‘Wat was dat?’
‘De kaartlezer,’ zei hij. ‘Verderop moeten we afslaan.’
Was ze gek aan het worden? ‘Wie zegt dat?’
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, en even was ze bang dat ze hem met open mond aan had zitten kijken.
‘Mijn gps,’ antwoordde hij met een knikje naar het dashboard. ‘Warm klinkt ze niet, maar ze is wel betrouwbaar gebleken.’
Natuurlijk, een navigatiesysteem. Elle keek naar het verlichte scherm. Hoe had ze dat niet kunnen zien?