Waarom niet? Viel ze op vrouwen? Nee, die kus in de woestijn had hem daar wel van overtuigd. Was ze een vrouw die mannen duldde als ze hen kon gebruiken en ze liet vallen zodra ze toe was aan iets anders? Het maakte niet uit; hij had niets met haar leven te maken. Iemand had het op haar voorzien, en dat was niet alleen verkeerd, het was gemeen.
‘Hoor eens…’ zei hij, en hij deed echt zijn best redelijk te klinken. ‘Je kunt hier niet blijven.’ Bij het horen van haar lach, vervolgde hij geïrriteerd: ‘Zei ik iets grappigs?’
‘Ik weet niet hoe ik u dit moet vertellen, Mr. Orsini, maar ik kan doen wat ik wil.’
‘Iemand heeft in je huis ingebroken en een… een boodschap voor je achtergelaten.’
‘Ach, kom. Inbraken komen nu eenmaal voor. Het was vandalisme. Kinderen die iets wilden uithalen.’
Er verscheen een flauwe glimlach op Falco’s gezicht. ‘Hebben kinderen die kat aan de muur gespijkerd en je die bewerkte advertentie gestuurd?’ O, het was gemeen van hem om dat te zeggen, dat wist hij. Maar als ze hierdoor een realistischere kijk op de zaak zou krijgen, was het het waard. Geduldig wachtte hij haar reactie af, maar die bleef uit.
In plaats daarvan keerde ze zich om en sloeg haar armen om haar middel.
Met zijn handen op haar schouders draaide hij haar om. ‘Snap je niet dat dit het werk van dezelfde persoon is?’
‘Nee,’ fluisterde ze. ‘Dat is het niet.’
‘Is de paus katholiek?’
Ze slikte moeizaam. ‘Dat heeft hier niets mee te maken.’
‘Dat klopt. De paus wil je geen kwaad doen.’
Even bleef het stil. Daarna kwam er een duistere blik in haar ogen. ‘O, mijn hemel,’ fluisterde ze. ‘Nee…’
Zachtjes vloekend, trok Falco haar tegen zich aan. Er klonk een snik, en hij nam haar gezicht in zijn handen. ‘Ik bescherm je,’ zei hij zachtjes. ‘Dat beloof ik.’
‘Ik hoef niet te worden beschermd.’ Haar stem brak.
In plaats van tegen haar in te gaan en haar te zeggen dat ze zich vergiste, hield hij haar alleen maar vast. Ze voelde warm en zacht, en hij wilde haar kussen, haar uitkleden en haar beminnen tot ze al haar zorgen vergeten was en ze alleen nog aan hem dacht.
Voorzichtig legde hij zijn handen weer op haar schouders en nam een stap terug. Nu ze hem zo met rode ogen aankeek, wilde hij haar weer omhelzen, maar in plaats daarvan nam hij een smetteloze witte zakdoek uit zijn zak en gaf hem aan haar.
‘Dank je.’ Ze drukte de zakdoek tegen haar ogen en snoot haar neus.
‘Dit is niet je enige huis, neem ik aan?’
‘Dat klopt.’
‘Is dit gehuurd?’
‘Nee, het is van mij,’ zei ze bijna onhoorbaar. ‘Ik heb het gekocht van het geld van mijn eerste grote klus.’
‘Van dat lingeriemerk?’ Het was niet zijn bedoeling om beschuldigend te klinken. Het was haar zaak als ze de hele wereld met getuite lippen wilde aankijken. Gelukkig leek ze zijn toon niet op te merken.
‘Ik wilde altijd al zoiets. Stil en afgelegen.’
Dat was het zeker. Toch had iemand het gevonden. Een minnaar die ze ooit had uitgenodigd? Die mogelijkheid maakte hem woedend. Dat een man een vrouw, deze vrouw, met zo’n berekenende wreedheid kon schenden. Er verscheen een frons op zijn gezicht. Hij was waardevolle tijd aan het verdoen. ‘Goed,’ zei hij, ‘dit is het plan. Pak de spullen die je denkt nodig te hebben. Jouw auto blijft hier. Ik zal hem laten –’
‘Nee,’ zei Elle, en ze schudde zijn handen van zich af. Geen tranen meer. Geen trillende stem. Ze had zich hervonden.
‘Hoe bedoel je, nee? Er gebeurt niets met je auto. Ik zal hem laten ophalen, en –’
‘Ik ga niet weg.’
‘Verdorie, mens, denk eens na.’
‘Ik denk ook na. Als iemand… als iemand me iets wilde aandoen, dan had hij hier wel op me gewacht.’
‘Zo kun je het zien.’
‘Zo moet ik het zien.’
Hij zou haar maar niet vertellen dat vergelijkbare situaties eerder waren uitgelopen op een bloedbad. Dus ze dacht dat ze hier goed over had nagedacht? ‘Luister, dit hoeft niet zo moeilijk te zijn. Ik breng je naar een van je vriendinnen, dan kun je daar logeren.’
‘Ik heb geen vriendinnen.’
Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op. Ze klonk onbewogen. Als ze had gezegd dat ze geen koffie in huis had, had het hetzelfde geklonken. ‘Het hoeft geen hartsvriendin te zijn, gewoon iemand bij wie je kunt overnachten. Dan zoek ik ondertussen wat dingen uit.’
Haar kalme uitstraling maakte plaats voor een kille blik. ‘Heb ik u gevraagd om dingen uit te zoeken, zoals u dat noemt, Mr. Orsini?’
‘Verdorie, mens –’
‘Nee, dat heb ik niet gedaan. Ik ben prima in staat om voor mezelf te zorgen.’