Er klonk een zucht en wat gemompel. Toen kwam er beweging in de lange wimpers, en ze deed haar ogen open. Er stond verwarring in te lezen. Haar gil klonk schor. Meteen schoot ze overeind, en ze haalde naar hem uit.
‘Verdorie,’ zei hij, en hij pakte haar bij haar polsen. ‘Elle, doe eens rustig. Het is goed. Ik ben het, Falco.’
Ineens stond haar blik helder. ‘Falco?’ fluisterde ze.
Onbewust had hij zijn adem ingehouden, en hij liet hem ontsnappen. ‘Ja,’ zei hij bars. ‘Ik ben het.’
Opgelucht liet ze zich achterovervallen. ‘W-Wat is er gebeurd?’
‘Je bent flauwgevallen.’
‘Dat kan niet. Ik ben nog nooit flauwgevallen.’
Haar stem klonk zwak, maar toch ook vastberaden. Normaal had hij erom gelachen, maar dan zou ze weer in de aanval gaan, en daar was geen tijd voor.
‘Dan is dit de eerste keer.’ Hij leunde voorover, sloeg zijn arm om haar schouders en trok haar naar zich toe. ‘Drink wat,’ zei hij, en hij hield haar het flesje voor.
‘Wat is dat?’
Falco rolde met zijn ogen. ‘Gin-tonic met een schijfje limoen. Het is gewoon water, schat.’
‘Maar ik heb geen –’
‘Doe je wel eens iets zonder eerst tegen te sputteren?’
Als blikken konden doden, had hij nu zijn laatste adem uitgeblazen. Dat was een goed teken, aangezien ze net nog bewusteloos was geweest. Ze griste de fles uit zijn hand en nam een paar flinke teugen. Langs haar onderlip gleed een druppel water omlaag.
Als hij met zijn tong de druppel van haar lip zou likken… Onmiddellijk kwam hij overeind. ‘Goed,’ zei hij bruusk. ‘Ga je me vertellen wat er is gebeurd?’
‘Hoezo, wat er is gebeurd? Ik ben flauwgevallen.’
‘Iemand die weet dat dit huisje hier staat, heeft ingebroken en iets voor je achtergelaten.’
‘O, hemel.’ Haar stem klonk weer zwak. ‘De kat.’
Zichzelf vervloekend, hurkte hij weer naast haar. ‘Het was een speelgoedbeest, Elle. Het was geen echte kat.’
‘Ik weet het, dat zei je al.’
Hij knikte. ‘Maar toen verloor je het bewustzijn.’
Haar blik ontmoette de zijne, maar ze wendde zich meteen weer af. ‘De opluchting werd me te veel.’
‘Of heeft dat stuk speelgoed een bepaalde betekenis?’
‘Nee,’ zei ze veel te snel.
‘Ik zag hoe je eraan toe was toen je dacht dat hij echt was, Elle. Dat was niet best. Maar toen je hoorde dat het speelgoed was, was het effect nog groter.’ Streng keek hij haar aan. ‘Waarom?’
Hij zag dat ze in de verdediging schoot en opnieuw een onafhankelijke houding aannam, maar nu wist hij dat het slechts een manier was om afstand te bewaren. O, ze wist iets, maar ze was niet van plan het hem te vertellen.
Dit was echter niet het moment om door te vragen; ze moesten hier weg. Het huisje lag veel te afgelegen, en hij had geen idee wat, of wie, zich in de omringende bossen verscholen hield. Bovendien beviel het hem allerminst dat iemand haar doodsangsten had willen laten uitstaan, en dat dit ook bijna letterlijk was gelukt. Als ze alleen was geweest…
‘Goed.’ Hij stond op. ‘Mijn vragen kunnen wachten.’
‘Ik ga uw vragen niet beantwoorden, Mr. Orsini. Maar ik heb wel een vraag voor u. Wat doet u hier eigenlijk?’
‘Aha, we gaan weer op de formele toer.’
‘Ik heb u niet aangenomen als mijn bodyguard.’
‘Niemand heeft me aangenomen, dat heb ik je al verteld. Zie me maar als een soort vrijwilliger.’
‘Ik ben geen liefdadigheidsdoel,’ zei ze kil.
Ondanks de situatie moest hij lachen, wat hem opnieuw een waarschuwende blik opleverde. Met die blik had ze vast al genoeg mannen van zich af weten te houden, maar in zijn geval was het verspilde moeite.
‘Waarom volgde u mij?’ Haar stem had een scherpe toon.
De gedachte kwam in hem op om haar als antwoord in zijn armen te nemen en haar te kussen tot ze smolt. Dat moest echter wachten tot later; ze waren al veel te lang gebleven. Wie hier ook binnen was geweest, hij kon nog in de buurt zijn.
‘Geef antwoord, Mr. Orsini. Waarom bent u me gevolgd?’
‘Misschien hou ik van rode Volkswagens.’
Elle stond op. ‘Misschien hou ik niet van bijdehante antwoorden.’
‘Luister, schat –’
‘Hou op met je geschat!’
‘Luister, als je wilt praten, vind ik dat prima. Maar dat gaan we niet hier doen.’
‘Het gaat me niet om het praten. Ik wil antwoorden.’
‘Ik ook, maar niet hier.’
‘Vergeet die antwoorden ook maar. Ga maar gewoon weg.’
Even bestudeerde Falco haar. ‘Ligt het aan mij, of vind je het gewoon leuk om het mannen moeilijk te maken?’
‘Ik vind niets leuk met mannen,’ snauwde ze.