‘Je hebt hulp nodig. En als je die van mij niet wilt aanvaarden, dan die van de politie.’
‘Goed, dan!’ Voor ze verder ging, ademde ze diep in. ‘Iemand… iemand heeft hier iets voor me achtergelaten.’
Er vormde zich een knoop in zijn maag. ‘Nog een foto?’
Ze schudde haar hoofd, waarbij haar zijdezachte haren langs zijn hand streken. ‘Geen foto. Een dood dier.’
‘Goed,’ zei Falco met een knikje. ‘Mijn auto staat ongeveer vijftien meter verderop langs de weg. Hier zijn de sleutels. Ga erheen, doe de deuren op slot en –’
‘Nee!’ Ze greep zijn jas vast. ‘Ik ga niet alleen.’
Opnieuw sloeg Falco zijn armen om haar heen. Hij voelde dat ze verstijfde en dat haar hart op hol sloeg, maar ze liet het gebeuren. Ze kwam zo kwetsbaar en vrouwelijk over, dat elke man op een moment als dit met haar zou meeleven. ‘Goed, laat die auto maar zitten. Blijf jij maar hier, dan kijk ik even rond.’
‘Oké,’ klonk het beverig.
Eigenlijk had hij liever gehad dat ze tegen hem tekeer was gegaan. Omdat hij wist dat ze normaal een stoere vrouw was, betekende het feit dat ze nu zo bleek, rillerig en vooral meegaand was, dat ze bijna in shock verkeerde. ‘Goed zo.’ Zijn instinct volgend, raakte hij zacht haar mond aan met zijn lippen, waarbij hij zichzelf voorhield dat hij het deed om haar gerust te stellen. Haar lippen trilden, en haar adem voelde heet vergeleken met haar ijskoude huid. ‘Ik ben zo terug.’
Ze knikte.
Hij streek een pluk haar weg uit haar gezicht en ademde diep in voordat hij naar binnen liep.
Het stelde niet veel voor. Dit was bepaald niet wat je bij een filmster verwachtte. Het was één ruimte, en het meubilair was eenvoudig. Er stonden wat kleine tafels en wat stoelen. Aan zijn linkerhand was een geopende deur, waarachter hij een kleine badkamer met een wastafel, douche en toilet ontwaarde. Rechts was een alkoof met een klein fornuis, een koelkast en een gootsteen.
De lamp achter in de ruimte verspreidde een fel licht. Bij de deur was een lichtschakelaar, en op een tafeltje dichtbij stond ook een lamp. Waarom was Elle beide voorbij gelopen om in de duisternis naar de verste lamp te lopen? Hij drukte op de lichtschakelaar, en vervolgens probeerde hij de lamp op het tafeltje. Geen effect. Dat was vast geen toeval. Al snel zag hij dat er in beide lampen geen gloeilamp meer zat. Iemand had ervoor gezorgd dat Elle verder de kamer in moest lopen, naar de wand naast de open haard. Naar wat er hing.
Langzaam liep hij verder. Met elke stap kon hij beter zien wat het eigenlijk was. Het was inderdaad een dier. Een buidelrat, of een eekhoorn misschien? Een kat! Maar geen echte…
‘Falco?’
Toen hij zich omdraaide, zag hij Elle met een bleek gezicht en haar armen om haar middel geslagen in de deuropening staan. Ze staarde naar de muur. ‘Is hij… dood?’
‘Het is goed,’ zei hij, en toen ze haar hoofd schudde, liep hij op haar af. ‘Echt, liefje, het is goed. Het is geen echte kat, het is een knuffelbeest.’
Elle maakte een ondefinieerbaar geluid en begon een beetje te wankelen.
Vloekend rende Falco naar haar toe, net op tijd om haar op te vangen.
Hoofdstuk 5
Misschien was het gespeeld; ze was nu eenmaal een actrice. Misschien dacht ze dat ze zijn sympathie kon opwekken door te doen alsof ze flauwviel. Haar lichaam hing echter slap in zijn armen, en haar hoofd hing tegen zijn schouder. Bij deze vrouw waren echt alle lichten uitgegaan. Voorzichtig droeg hij haar naar de futon. ‘Elle, hoor je me?’
Het was koud en vochtig in het huisje. In de open haard lag hout en aanmaakhout, maar hij liet haar hier niet liggen tot het eindelijk warm werd. Nu zou hij voor haar beslissen. Als hij hier wegging, ging zij mee.
Over een houten stoel hing keurig netjes opgevouwen een oude, bijna doorgesleten deken. Hij legde hem over haar heen en voelde haar hartslag in haar hals.
Mooi. Haar hart klopte wat aan de snelle kant, maar wel regelmatig. Ook rilde ze niet meer, en ze kreeg weer wat kleur in haar gezicht.
Wat was ze prachtig, dacht hij. Zelfs zo zonder make-up en met verward haar was ze de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Maar dat was nu even niet belangrijk. Hij moest haar weghalen uit deze geïsoleerde plek. O, ze wilde dan misschien geen bodyguard, maar ze was nu niet in staat die beslissing te nemen.
Snel liep hij naar de alkoof die voor keuken doorging. Hij pakte een theedoek en vond een flesje water in de kleine koelkast. Onderweg naar de futon rukte hij de kat van de muur en gooide hem in een hoek.
Elle kreunde.
Hij hurkte naast haar, draaide de dop van het flesje en goot wat water op de theedoek. Voorzichtig drukte hij de doek op haar voorhoofd en haar wangen. ‘Elle,’ zei hij dwingend. ‘Doe je ogen open.’