Falco Orsini was haar leven binnen gedrongen en was even snel weer verdwenen.
Al die kletspraat over haar beschermen… Elle liet haar handtas op een stoel vallen. Klinkklare onzin, zou haar moeder hebben gezegd. Net zoals alle andere mannen had hij zo zijn beweegredenen, dat had hij wel bewezen toen hij haar had gekust. En haar tegenspeler deed wel alsof hij de vriendelijkheid zelve was, maar dat was alleen maar omdat hij deze film gewoon zo snel mogelijk af wilde hebben. Datzelfde wilde haar regisseur ook. Hij zou er alles voor doen, ook al moest hij een bodyguard inhuren terwijl hij wist dat ze dat helemaal niet wilde.
Zeker niet als het iemand als Falco Orsini was. Dat harde knappe gezicht, dat krachtige lichaam en die lage hese stem. Typisch een man die zijn goede manieren gebruikte om zijn ware persoonlijkheid te verhullen.
Snel hield ze zichzelf voor dat ze het weekend hier wilde doorbrengen om juist aan deze gedachten te ontkomen. Ze drukte op de schakelaar voor wat licht in de duisternis, maar er gebeurde niets. Voor de zekerheid probeerde ze het nog een paar keer, maar tevergeefs. Op de tast liep ze naar de tafel waar een lamp op stond, en ze probeerde haar plotselinge gevoel van onbehagen van zich af te schudden.
Ook deze lamp weigerde dienst. Er liep een rilling over haar rug. Was het toeval dat twee gloeilampen het tegelijk hadden begeven? Dat moest. Vanaf het begin was dit huisje haar geheim geweest. Niemand wist ervan. In Studio City had ze een appartement, maar ze kwam hier als ze tot zichzelf wilde komen. Dat zou haar moeder ook hebben gezegd. De bossen waren als een kathedraal, je kreeg er een vredig gevoel. Dus ja, dit was toeval.
Met uitgestoken hand zocht ze haar weg naar het ronde tafeltje naast de bank. De lamp had ze inmiddels gevonden, en ze tastte naar de schakelaar. Op het moment dat de lamp zijn licht verspreidde, slaakte ze een zucht van opluchting. Op dat moment zag ze echter ook wat er aan de houten muur naast de open haard hing. Haar schreeuw bleef in haar keel steken. Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij eindelijk rond het huisje in de duistere nacht weerklonk.
Falco stond aan de rand van het bos dat het huisje omringde, en hij vroeg zich voor de derde keer af wat hij hier nu eigenlijk deed. Of het nu nieuwsgierigheid, woede of een gekrenkt ego was, hij had eigenlijk geen goede reden om haar te volgen. Hij wist dat Elle Bissette zijn hulp niet wilde, en dat ze niets van hem wilde. Prima, dan was dat het. Hij hoorde nu in het vliegtuig naar New York te zitten.
Zijn mond was vertrokken tot een smalle streep. Hij draaide zich om en liep op een drafje naar de weg. Waarom zou hij zichzelf nog eens belachelijk maken door te proberen haar te beschermen? Als zij graag de nacht wilde doorbrengen op een plek die niet zou misstaan in een horrorfilm, dan moest ze dat zelf weten.
Een moment later hoorde hij haar hard gillen. Meteen draaide hij zich om, en voor hij het wist rende hij de treden naar de voordeur op. Deze aanpak was eigenlijk niet volgens het boekje. Hij had geen wapen en wist niet wat hem te wachten stond, maar die schreeuw…
De deur vloog open, en Elle haastte zich naar buiten, recht in zijn armen. ‘Nee, nee,’ bleef ze gillen.
‘Ms. Bissette. Elle. Ik ben het, Falco Orsini.’ Hij wist dat ze hem niet hoorde, niet nu ze duidelijk zo vreselijk angstig was. Jammerend en hijgend begon ze hem met haar vuisten te bewerken, maar hij had geen tijd om zich daarom te bekommeren. Hij schoof haar achter zich en maakte zich op voor wie er ook nog binnen was…
De ruimte, die werd verlicht door een lamp in een verre hoek, was leeg. Falco wendde zich tot Elle, die in een hoekje van het portaal zacht naar adem stond te happen. Ze klappertandde en rilde van de kou. Met een vloek nam hij haar in zijn armen. ‘Elle, je bent veilig, ik ben er.’
Langzaam keek ze op. ‘M-Mr. Orsini? Falco?’ vroeg ze hakkelend.
‘Ja, ik ben het. Wat was er? Was er iemand binnen?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee,’ klonk het zachtjes.
‘Maar waarom was je dan zo bang?’
‘Ik… ik zag…’ Ineens veranderde haar gezichtsuitdrukking. Haar stem klonk nog steeds zacht, maar ook wantrouwig. ‘Wat… wat doe je hier?’
‘Ik ben je gevolgd.’
‘Je bent me…’ Ze zette haar handen tegen zijn borst en deed een stapje naar achteren. ‘Waarom?’
Dat was de vraag. ‘Dat komt nog wel. Vertel me eerst maar eens wat je zo heeft laten schrikken.’
Ze wendde haar blik af en keek omlaag. ‘Het was niets. Een… een grote spin.’
‘Dat is larie, dat weet je,’ zei Falco, en hij legde zijn hand onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. ‘Luister, dit kan zo niet. Als jij de politie niet wilt bellen, doe ik het.’
‘Nee, je hebt het recht niet om –’