Hoe kon hij nu dezelfde soort boodschap doorgeven aan de vrouw voor hem? Falco schraapte zijn keel. ‘Goed. Dit gaan we doen. Ik laat je los en doe een stap terug. Jij blijft waar je bent. Geen gedoe met handen, vuisten of wapens. En dan zullen we praten. Verder niets.’
Na enkele seconden deed hij wat hij had aangekondigd. Ze bleven onbeweeglijk staan. Inmiddels had ze weer wat kleur gekregen. Ook dat leek hem een goed teken.
Uiteindelijk haalde ze diep adem. ‘Ik wil dat je gaat.’
Het klonk zacht maar vastberaden. De angst was uit haar blik verdwenen. Misschien konden ze dan nu eens praten. ‘Hoor eens –’
‘Ik zei –’
‘Ik hoorde je wel. Maar we moeten hierover praten.’
‘Er valt niets te bespreken.’
Haar zelfverzekerde houding en blik waren terug. ‘Toch wel. Sorry als ik je bang heb gemaakt, maar –’
‘Bang?’ Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes. ‘Walging, dát is wat ik voelde!’
‘Pardon?’
‘Dat je aan me zat, met je handen en je mond.’ Ze rechtte haar rug. ‘Mannen zoals jij zijn verachtelijk!’
Falco voelde een spiertje trillen in zijn kaak. Lang geleden was er wel vaker iets beledigends tegen hem gezegd, maar dat was veel algemener geweest. Dat had je nu eenmaal als je kind was en je vader Cesare Orsini heette. Hij had geleerd met zijn vuisten op dergelijke uitingen te reageren. Nu lag het natuurlijk anders. Deze keer toverde hij een koude glimlach tevoorschijn. ‘Geloof me, dat gevoel is wederzijds. Ik val niet op vrouwen die blikken in een camera werpen alsof ze met de cameraman naar bed willen. Ik deed het alleen om iets duidelijk te maken.’
‘Ja, dat je verwerpelijk bent.’
‘Walgelijk, verachtelijk, verwerpelijk,’ zei Falco, en hij slaakte een zucht. ‘Verzin eens iets nieuws.’
Elle Bissette sloeg haar armen over elkaar. ‘Dat zul je inderdaad wel vaker gehoord hebben.’
‘Je zei dat niemand erin trapt als we doen alsof we minnaars zijn. Ik dacht dat ik ons een lange discussie kon besparen door je te laten zien dat je dat mis had.’
‘Ik had gelijk. Ik ben dan wel actrice, maar doen alsof ik je geliefde ben gaat zelfs mijn kunsten te boven.’
Haar beledigingen maakten hem bijna aan het lachen. Van het ene op het andere moment was ze van een zielig slachtoffer in een hautaine aristocraat veranderd; ze was duidelijk een actrice. Hij durfde echter te wedden dat haar angst zojuist niet gespeeld was. ‘Hoor eens,’ zei hij op de meest verzoenende toon die hij kon opbrengen, ‘laten we even opnieuw beginnen. Misschien kunnen we ergens een kop koffie gaan drinken. Dan kun je me vertellen waarom je een bodyguard nodig hebt –’
‘Ik heb geen bodyguard nodig. Ben je doof, of zo? Ik wil dat je nu gaat.’ Met een elegante handbeweging wees ze hem de deur. ‘Vertrek, anders zal ik zo hard schreeuwen, dat de halve wereld hier zo binnen staat.’
Nu was het wel genoeg, dacht Falco grimmig. Hij deed een stap naar voren en pakte haar bij haar ellebogen. ‘Prima,’ zei hij kil. ‘Doe maar.’
‘Ik doe het, hoor. Over vijf minuten zit je in de cel.’
‘Je vergeet iets. Moeten er eerst niet agenten ten tonele verschijnen?’ Hij trok haar naar zich toe, en met zijn gezicht enkele centimeters van het hare sprak hij verder. ‘Die zullen wel even met je willen praten, schat. Heb je daar behoefte aan?’
Sprakeloos en met een bleek gezicht staarde ze hem aan.
‘Wat is er? Geen fijn idee?’ Toen een antwoord uitbleef, verscheen er een ijskoude glimlach op zijn gezicht. ‘Met een beetje geluk komt de pers ook mee. Dan heb je de hele wereld iets uit te leggen.’
Al haar strijdlust was verdwenen. Ze leek nauwelijks op haar benen te kunnen staan en liet haar hoofd zakken.
Geïrriteerd dacht hij dat hij die vijfduizend kilometer niet had gereisd om deze spelletjes te spelen. Dus ze vond hem afschuwelijk? Prima, dat mocht. Dus ze had zo haar redenen om geen politie erbij te halen? Dat mocht ook. Ze was zijn probleem niet. Hoe hij in deze situatie beland was, vroeg hij zich nog af, maar hier moest het maar bij blijven. Ze had aangegeven dat ze zijn hulp niet wilde, dus dat moest hij accepteren.
‘Maak je geen zorgen,’ zei hij vlak, en hij liet haar los en nam een stap naar achteren. ‘Je hoeft niet te schreeuwen om van me af te komen. Je staat voor de deur. Als je opzij gaat, ben ik weg.’
Zonder zich te verroeren, bleef ze staan.
Hij rolde met zijn ogen, drong zich langs haar heen en reikte naar de deurgreep.
‘Wacht even.’
Falco keek om en zag haar slikken. Waren haar ogen nu beter te omschrijven als bronsbruin of honingbruin? Meteen vroeg hij zich af waarom dat van belang was. ‘Wat?’ gromde hij.