Toen ze haar hoogtepunt bereikte begon ze ongecontroleerde bewegingen met haar lichaam te maken. Hulpeloos lag ze in zijn armen, ten prooi aan de heftige storm aan sensaties die door haar heen joeg. Zacht kreunde ze zijn naam.
Zijn eigen orgasme was even heftig. Hij werd meegezogen in een eindeloze tunnel van licht en gevoelens. De hele wereld om hem heen verdween.
Daarna lagen ze lange tijd zwijgend in elkaars armen. Langzaam werd hun hartslag weer rustig en kwamen ze terug in het hier en nu. Meer dan ooit besefte Mario dat hij niet wilde dat dit over zou gaan. Nog niet.
Hoofdstuk 11
Na een tijdje zo gelegen te hebben, hoorden ze Molly door de babyfoon.
Sabrina maakte zich los uit Mario’s omhelzing en begon haar kleren van de grond te rapen. Ze was zich erg bewust van haar naaktheid en probeerde een waardige houding aan te nemen, terwijl ze zich vlug aankleedde. ‘Ik ga wel even kijken,’ zei ze.
Mario ging rechtop zitten. Hij leek zich minder druk te maken om zijn naakte lichaam. ‘Ik ga met je mee,’ zei hij en reikte naar zijn spijkerbroek.
Ze wendde haar blik af. Het ergerde haar dat ze zich schaamde voor de intimiteit die ze zojuist hadden gedeeld. Ze voelde zich burgerlijk vergeleken bij hem.
‘Nee, laat maar,’ zei ze. ‘Anders wordt ze misschien te wakker, als we samen gaan.’
‘Zoals je wilt.’
Pas toen ze in de kinderkamer was, durfde ze diep adem te halen. Ze verzorgde Molly en legde haar terug in haar bedje. Daarna liet ze de deur op een kier. Toen ze op de gang liep, hoorde ze Mario praten. Eerst dacht ze dat hij het tegen Giovanna had, maar toen besefte ze dat hij in de slaapkamer met iemand aan het bellen was.
Iets in de toon van zijn stem maakte dat ze stil hield buiten de half geopende deur. Hij sprak in zijn moedertaal en op zeer dringende toon. Verschillende malen hoorde ze haar naam vallen en ze vroeg zich af wie er aan de andere kant van de lijn was. Ze stond te trillen op haar benen. Het idee dat hij misschien met een andere vrouw sprak, zo kort na wat er zojuist was gebeurd, was ondraaglijk.
Plotseling werd uit het niets de deur opengetrokken en stond Mario voor haar neus. Hij klapte de mobiele telefoon in zijn hand dicht. Zijn gezicht betrok toen hij haar zag. ‘Het spijt me, Sabrina,’ zei hij. ‘Ik moet weg.’ Hij keek langs haar heen de gang in. ‘Het kan laat worden.’ Met vlugge beweging pakte hij de autosleutels van het nachtkastje.
‘Mario?’
Hij keek haar met een ondoorgrondelijke blik aan. ‘Laat het even rusten, Sabrina,’ zei hij ongeduldig. ‘We kunnen het er morgen over hebben. Ik moet weg, er wacht iemand op me.’
Voor ze de kans kreeg te antwoorden, was hij al langs haar heen gestormd, de gang in.
Wanhopig keek ze hem na. Wie wachtte er op hem op dit uur? De hele verdere nacht wachtte ze op zijn terugkeer. Tevergeefs. Het was de langste nacht van haar leven.
Toen ze de volgende ochtend met rode ogen de keuken in liep, zag ze Giovanna snel de krant verstoppen.
‘La prima colazione, Signora Marcolini?’ vroeg de huishoudster, terwijl ze haar handen aan haar schort afveegde.
‘Sorry, Giovanna. Kun je dat in het Engels zeggen?’
‘Ontbijt,’ zei Giovanna. Ze vermeed Sabrina’s blik. ‘Ik heb verse broodjes en jam. Of als u liever ham of kaas wilt, of –’
‘Laat maar, Giovanna,’ verzuchtte ze. ‘Ik heb niet echt honger.’
‘Heeft de bambino u wakker gehouden?’ vroeg Giovanna, terwijl ze op slinkse wijze snel de krant in de vuilnisbak propte.
‘Nee, ze is maar één keer wakker geworden.’ Sabrina keek naar de vuilnisbak. ‘Was dat de krant van vandaag?’
Giovanna dacht even na, en zei toen: ‘Die kunt u toch niet lezen, want hij is in het Italiaans.’
Het werd haar duidelijk dat de oudere dame iets voor haar verborgen probeerde te houden. Snel liep ze naar de vuilnisbak en pakte de krant eruit. Toen ze de foto op de voorpagina zag, leek alle levensenergie uit haar weg te vloeien. Op de afbeelding stond Mario met een beeldschone blondine die haar handen niet van hem af leek te kunnen houden. Met prikkende ogen staarde ze naar het artikel. ‘W-Wat staat er, Giovanna?’
De huishoudster veegde met haar schort enkele zweetdruppels van haar gezicht. ‘Er staat…’ Ze keek weifelend naar Sabrina. ‘…dat Mario Marcolini en Glenda Rickman weer bij elkaar zijn.’
Haar keel voelde gortdroog aan. ‘Glenda Rickman, het fotomodel?’
Giovanna knikte grimmig. ‘Ze was zijn minnares voordat hij met u trouwde.’
‘Oké. Ik begrijp het.’
‘Zoals ik al zei, heel veel Italiaanse mannen hebben een minnares,’ zei Giovanna. ‘U bent zijn echtgenote. Dat is alles wat telt.’