Na de dood van haar moeder was Sabrina op tienjarige leeftijd in een pleeggezin terechtgekomen. Ze had een goed maar sober leven geleid. Voor de noodzakelijke dingen werd gespaard, maar er was geen ruimte geweest voor luxe. Tot haar zestiende had ze nog nooit in een restaurant gegeten.
Mario Marcolini was waarschijnlijk grootgebracht in vijfsterrenrestaurants. Het pak dat hij droeg was van een bekende ontwerper, en het zilveren horloge om zijn pols kostte vast meer dan haar auto. Er hing een bevoorrechte air om hem heen, wat ongetwijfeld de oorzaak van zijn arrogante houding was. Hij had een koppige uitstraling. En hoewel ze wist hoe sensueel zijn mond kon zijn, vermoedde ze dat diezelfde mond wrede trekken zou vertonen als iemand hem in de weg stond.
Het zachte gejammer van de baby schudde haar wakker uit haar overpeinzingen. Ze draaide zich naar de kinderwagen. ‘Kom maar, kleintje,’ zei ze zangerig. ‘Wat is er aan de hand, mmm? Heb je honger?’
‘Mag ik haar even vasthouden?’
Verbaasd draaide ze zich naar hem toe. Zijn stem had vreemd krakerig geklonken. ‘Natuurlijk,’ zei ze toen, en liep naar hem toe.
Voorzichtig nam hij de baby van haar over. Een van zijn handen wreef daarbij langs haar borst. Ze probeerde haar verwarring hierover te verbergen, maar voelde haar wangen alweer kleuren.
Zacht knuffelde hij het kleine meisje tegen zijn brede borst. In zijn grote sterke armen leek ze nog kleiner dan ze al was. In zijn ogen verscheen iets wat Sabrina nog niet eerder had gezien. Teder keek hij omlaag naar het kleine wezentje dat tegen hem aan lag. Zacht streelde hij haar over haar wangetje, terwijl hij met een glimlach zei: ‘Ciao, piccolo; sono il vostro nuovo papa..’
Verwonderd keek Sabrina naar de transformatie. Weg was het cynisme en de zakelijkheid. Ze wenste dat hij ook op die liefdevolle manier naar haar zou kijken…
Nee, zo moest ze niet denken! Misschien kwam haar labiele reactie voort uit het plotselinge huwelijksaanzoek? Net als hij, zou ze er alles aan doen om Molly te beschermen, maar als ze met hem trouwde zou ze zich op gevaarlijk terrein begeven.
Ondanks het feit dat hij haar ervan had verzekerd dat het een verstandshuwelijk zou zijn, wist ze dat het meer zou behelzen dan het delen van een huis en de zorg voor een baby. Het kon niet anders dan dat de grenzen op een gegeven moment zouden vervagen, zo niet voor hem, dan toch zeker voor haar.
Vanaf hun eerste ontmoeting op het huwelijk van Laura en Ric, achttien maanden eerder, had ze een vreemd gevoel gekregen telkens wanneer hij haar aankeek. Het leek of elke zenuw in haar lichaam spontaan reageerde op die donkere gloed in zijn ogen. Haar benen leken dan van rubber te worden, en haar hart sloeg over. Hij had vreselijk met haar geflirt, maar ze was erin geslaagd het hoofd koel te houden.
Toen ze hem echter een paar weken geleden weer was tegengekomen, had ze zich niet in bedwang kunnen houden. Eigenlijk was ze er de vrouw niet naar om zich het hoofd op hol te laten brengen door een knappe man. In de buurt van het andere geslacht was ze altijd erg op haar hoede, wat de aantijgingen van de familie Roebourne des te pijnlijker en absurder maakte.
Plotseling klonk er geschuifel in de gang, en werd de deur met een zwaai opengegooid. Met zelfverzekerde tred liep Ingrid Knowles de kleine studeerkamer in. ‘Waar is mijn kleinkind?’ vroeg ze lispelend. ‘Ik wil haar laten zien aan een paar vrienden.’
Sabrina’s nekharen gingen overeind staan. ‘Molly moet eerst gevoed en verschoond worden,’ zei ze. ‘Trouwens, ze is je kleinkind niet. Je bent helemaal geen familie van haar.’
Met een nijdige blik keek de oudere dame haar aan. ‘Je denkt nog steeds dat ze bij jou blijft, hè? Nou, dan vergis je je. Ik heb mijn advocaat gesproken, en je maakt geen schijn van kans. Niet na wat je die arme Imogen Roebourne hebt aangedaan!’
Sabrina voelde de arm van Mario om haar middel glijden, terwijl hij met de andere nog steeds Molly tegen zich aandrukte. ‘U bent verkeerd geïnformeerd, Mrs. Knowles,’ zei hij. Hij straalde plots een onderkoelde autoriteit uit. ‘Sabrina was onschuldig. De pers heeft er iets van gemaakt wat het niet was.’
Ingrid lachte schel. ‘En jij gelooft dat?’
‘Ja, dat geloof ik,’ antwoordde hij zacht. ‘Anders zou ik niet met haar trouwen.’
De oudere vrouw was in één klap stil. Ze trok haar wenkbrauwen hoog op. ‘Je gaat trouwen, met háár?’ Ze stikte zowat in haar vraag.
Hij trok Sabrina wat dichter tegen zich aan. ‘We trouwen zo snel mogelijk en nemen Molly met ons mee naar Italië.’
Ingrid wendde zich abrupt tot Sabrina. ‘Is dat waar?’ Haar ogen werden spleetjes. ‘Ga je echt met hem trouwen?’
Sabrina voelde de seconden voorbij tikken, en nog steeds had ze niet geantwoord. Ze was zich bewust van Mario’s gespreide vingers op de ronding van haar heup. De warme gloed verspreidde zich langzaam over haar onderlichaam en naar haar dijen. Als ze nu instemde met het plan, zou ze voor de leeuwen worden gegooid, besefte ze. Haar ogen dwaalden af naar Molly, die knus tegen Mario’s borst lag. Het meisje draaide haar hoofd een beetje en keek Sabrina aan. Toen verscheen plots een engelachtige lach om de baby’s mond. Dat gaf de doorslag. ‘Ja!’ zei ze. ‘Eh… ja, dat klopt. We gaan trouwen.’