Zonder na te denken sprak ze haar gedachte uit: ‘Ik neem aan dat je minnares liever niet heeft dat je ook met je vrouw naar bed gaat?’
Hij keek haar aan. Het duurde even voor hij weer iets zei. In de tussentijd bestudeerde hij nauwkeurig haar gezicht. ‘Het klinkt of je jaloers bent.’
Ze voelde dat ze kleurde, maar stak onverschrokken haar kin de lucht in. Een trotse houding. ‘Ik heb geen zin om door iedereen achter mijn rug te worden uitgelachen!’
‘Niemand lacht je uit, cara mia.’
Tranen brandden achter haar ogen. ‘Houd op me zo te noemen,’ riep ze wanhopig uit. ‘Ik kan er niet meer tegen dat je me voor de gek houdt.’
Hij pakte haar zacht bij haar polsen. ‘Waar gaat dit over, Sabrina? Wat is er?’
Onhoorbaar prevelde ze iets, alsof ze de woorden woog voor ze ze uitsprak. ‘Ik… Ik weet het niet precies.’
‘Kijk me eens aan.’
Langzaam richtte ze haar ogen op, maar kon niet voorkomen dat haar onderlip trilde.
‘Ik heb op dit moment geen minnares,’ zei hij.
Ze sperde haar ogen wijd open. ‘N-nee?’
Hij keek haar berouwvol aan. ‘Nee, tesoro mio, maar misschien zou dat wel beter zijn. Dan kwam ik niet steeds in de verleiding om met jou te vrijen.’
Haar ogen schoten over zijn gezicht. Hield hij haar voor de gek? ‘K-kom je in de verleiding… echt waar?’
Zacht streelde hij met zijn duimen over haar polsen. Hij zag dat haar hele lichaam direct reageerde op deze kleine aanraking. Haar ogen vertroebelden, en ze beefde een beetje. ‘Ik kom verschrikkelijk in de verleiding,’ zei hij. ‘Maar ik heb mezelf beloofd je niet meer aan te raken. En belofte maakt schuld.’
Er viel een geladen stilte, die na een tijdje door Sabrina werd verbroken. ‘En wat als…’ Ze bevochtigde zenuwachtig haar lippen. ‘…als ik zou zeggen dat ik wil dat je met me naar bed gaat?’
Mario haalde hoorbaar diep in, liet haar polsen los en deed een stap naar achteren. ‘Sabrina,’ zei hij terwijl hij traag een hand door zijn haar liet gaan. ‘Ik ben er niet zeker van waar je precies naartoe wilt.’
‘Maar ik wel,’ fluisterde ze.
Hij keek haar aan. Er ontstond plots een vreemd drukkend gevoel in zijn borstkas. Ze zag er zo onschuldig uit, terwijl hij haar nog niet zo lang geleden voor een gehaaide tante had gehouden. Hoe had hij zo blind kunnen zijn? Ze was ontzettend naïef en had waarschijnlijk geen idee wat ze hem vroeg, wanneer ze voorstelde zijn minnares te worden. Het zou onmenselijk zijn om het hart van zo’n kwetsbaar wezen te breken vanwege een korte affaire. ‘Sabrina…’ Hij haalde opnieuw zijn hand door zijn haar. Dit was niet gemakkelijk. ‘Cara, luister even.’
Ze wendde haar blik af zodat hij de tranen die opwelden niet zou zien. ‘Laat maar, het geeft niet,’ zei ze stijfjes. Ze draaide zich om en liep naar de andere kant van de kamer. ‘Ik begrijp het wel. Ik ben je type niet, dat heb je van het begin af aan duidelijk gemaakt.’
‘In hemelsnaam, Sabrina,’ zei hij vertwijfeld. ‘Je bent nog maagd!’
‘Ik wist niet dat dat iets was om je voor te schamen?’ zei ze, een trotse houding aannemend.
‘Natuurlijk hoef je je daar niet voor te schamen,’ zei hij. ‘Dat is tegenwoordig juist iets om trots op te zijn.’
Ze draaide zich om en keek hem aan. ‘Als je het niet erg vindt, sla ik het avondeten vandaag over. Ik heb niet zo’n honger meer.’
Een vloek ontsnapte aan zijn mond. ‘Mokken is voor kleine kinderen, Sabrina.’
‘Je denkt dat ik zit te mokken?’ vroeg ze hoogmoedig.
‘Ik denk dat je jong bent en kwetsbaar, en dat je niet weet wat je van me vraagt, tesoro mio,’ zei hij met een glimlach die zijn woorden verzachtte.
‘Nou…’ Haar trotse houding verdween als sneeuw voor de zon. ‘…dan zie ik je morgen wel weer.’ Ze probeerde langs hem de kamer uit te lopen, maar hij legde een hand op haar schouder.
‘Niet vluchten, Sabrina,’ zei hij op zachte toon. ‘Blijf. Praat met me.’
Haar onderlip trilde. Ze beet erop in een poging dat te verbergen. Haar wangen hadden een kleur gekregen, en haar ogen flitsten zenuwachtig heen en weer.
Voorzichtig legde hij zijn hand achter in haar nek. ‘Kijk me eens aan, Sabrina,’ zei hij dwingend, maar nog altijd zacht.
Ze sloeg haar ogen naar hem op. Toen ze sprak, klonk zelfverwijt door in haar stem. ‘Het spijt me dat ik je teleurstel. Er zullen vast genoeg vrouwen zijn die niet weten hoe snel ze in je bed moeten kruipen.’
‘Ten eerste,’ zei hij. ‘Ik ben niet teleurgesteld. En ten tweede, als ik alles zou doen wat de bladen schrijven, zou ik geen tijd over hebben om te werken. Er zijn niet zoveel vrouwen in mijn leven als jij misschien denkt.’