‘Het zal wel moeten,’ zei hij. Hij ademde diep in. ‘Nieuws over ons huwelijk heeft al in de krant gestaan. Het zou heel raar zijn als we ons niet lieten zien aan de buitenwereld. Morgen heb ik een belangrijk zakendiner. Als je niet meegaat, zullen mensen vragen gaan stellen.’
Zenuwachtig wrong ze haar handen ineen. ‘Maar wie let er dan op Molly?’ vroeg ze. ‘We kunnen haar niet zomaar bij iemand achterlaten.’
‘Giovanna blijft morgenavond hier,’ zei hij. ‘Ze weet hoe ze met baby’s moet omgaan. Ze heeft zelf kleinkinderen. Bovendien zijn we maar drie of vier uurtjes weg.’
Ze keek naar Molly, die in slaap was gevallen tegen Mario’s brede borstkas. Het verbaasde haar niets dat de baby zich zo veilig voelde in zijn sterke armen. Hij was een grote imposante man, maar tegelijkertijd zacht en vriendelijk wanneer dat nodig was. Ze verlangde er intens naar die tederheid ook weer te voelen. Ze wilde dat hij opnieuw zijn mond tegen de hare zou drukken en haar zou bedwelmen met zijn ongebreidelde passie. Haar hele lichaam leek zich zijn sensuele aanrakingen nog te herinneren. Haar borsten voelden zwaar, en haar lippen tintelden. De fysieke pijn was na een paar dagen verdwenen, maar vreemd genoeg miste ze de herinnering die het haar had gebracht aan wat er tussen hen was voorgevallen. Daarna was hij zo aardig tegen haar geweest, zo bezorgd, zo vol medeleven. Ze had niet anders gekund dan ter plekke verliefd op hem te worden.
‘Ik denk dat dit kleine meisje wel naar bed wil,’ onderbrak hij haar gedachtestroom. Hij legde Molly voorzichtig in haar armen.
Sabrina’s hart ging wild tekeer toen hij per ongeluk een van haar borsten raakte. Even kruisten hun blikken elkaar voor ze snel haar ogen neersloeg naar de baby in haar armen. ‘Je bent heel lief voor haar, Mario,’ zei ze. Schuchter keek ze hem weer aan. ‘Molly heeft geluk met zo’n fantastische voogd.’
Een ogenblik verduisterde zijn blik, alsof een wolkpartij even het heldere zonlicht wegnam. ‘Ze zou nog meer geluk hebben gehad als haar ouders waren blijven leven,’ zei hij. ‘Die kunnen we nooit vervangen, hoe goed we ons best ook doen.’
‘Nee, ik vrees dat je gelijk hebt,’ zei ze met een zucht. Zelf had ze zich dikwijls afgevraagd hoe het was om een vader te hebben, vooral nadat haar moeder was overleden. Ze had erover gefantaseerd hoe hij eruit zou zien, hoe zijn stem zou klinken, wat hij tegen haar zou zeggen… Helaas zou ze er nooit meer achterkomen waarom hij hen had verlaten. Het deed pijn om niemand meer te hebben bij wie je hoorde, en ze vroeg zich af of ze dat ooit terug zou krijgen. Mario had duidelijk gemaakt dat hij hun verbintenis als tijdelijk beschouwde. Hij moest eens weten wat ze eigenlijk wilde!
Toen ze Molly in bed had gelegd en weer beneden kwam, was hij een drankje voor zichzelf aan het inschenken bij de bar. Hij draaide zich naar haar toe: ‘Wil je een aperitief?’
‘Alleen tonic alsjeblieft, geen gin,’ zei ze, en nam voorzichtig plaats op een van de sofa’s.
Met een licht ironische blik in zijn ogen overhandigde hij haar een glas tonic. ‘Wil je je hoofd erbij houden, cara?’ vroeg hij.
Ze nam met trillende vingers het glas van hem aan. ‘Waarom blijf je me zo noemen als er niemand in de buurt is?’
‘Vind je het vervelend?’
Ze staarde even naar de ijsblokjes in haar glas. ‘Nee, niet echt,’ antwoordde ze toen. ‘Het lijkt me alleen niet nodig.’
‘Ik vind het wel nodig,’ zei hij op effen toon. ‘Het is allemaal onderdeel van het toneelstukje, toch?’
Ze keek hem aan en probeerde stand te houden tegen het sarcasme in zijn ogen. ‘Mensen zullen nooit geloven dat je iemand zoals ik hebt uitgekozen om mee te trouwen.’
Hij nam een slokje van zijn aperitief, en zei toen: ‘Je onderschat je charmes, Sabrina. Je bent een mooie jonge vrouw. Dat vond ik bij onze eerste ontmoeting al.’
‘Je vond me een geldwolf!’ zei ze verontwaardigd.
Zijn kaak verstrakte. ‘Ik heb me vergist,’ zei hij. ‘Daar heb ik mijn verontschuldigingen al voor aangeboden, Sabrina, meer kan ik niet doen.’
‘Als je me zo mooi vindt, waarom heb je dan een hele nieuwe garderobe voor me gekocht?’
Er viel een korte gespannen stilte voor hij antwoordde. ‘Dat zit je wel dwars, hè?’ zei hij toen. ‘Misschien wil je het niet geloven, maar ik probeerde je te helpen. Ik kan me voorstellen dat je met de zorg voor Molly geen tijd hebt om te winkelen. Maar aangezien je mijn gebaar niet waardeert, zal ik alles weer op laten halen. Ik zal ervoor zorgen dat je een eigen creditcard krijgt.’ Hij wendde zich van haar af om zijn glas opnieuw te vullen.
Haar keel voelde plotseling dik aan. Ze had direct spijt van haar kinderachtige reactie toen ze de spanning in zijn rug en schouders zag. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze. Tranen blonken in haar grijze ogen. ‘Ik wilde niet ondankbaar zijn. Ik begrijp nu dat je alleen maar wilde helpen.’