Eerder deze week had hij zijn broer gebeld en de situatie uitgelegd. Antonio had hem verteld zich te concentreren op wat het beste was voor Molly. Het was nooit in Mario opgekomen deze relatie voor langere tijd aan de gaan. Maar de laatste paar dagen had hij met eigen ogen gezien hoe Molly op Sabrina reageerde, alsof ze haar biologische moeder was. Hij wilde niet op de zaken vooruit lopen, maar troostte zich met de gedachte dat ze niet het enige kind van gescheiden ouders zou zijn. Molly zou het wel te boven komen. Bovendien wilde hij niet vastzitten aan een liefdeloos huwelijk.
Zijn ouders waren jarenlang gelukkig getrouwd geweest. Toen zijn vader plots stierf aan een hartaanval, had Mario zijn moeder letterlijk zien wegkwijnen tot ook zij enkele jaren later was gestorven. Het had hem alleen maar gesterkt in zijn besluit om nooit te trouwen. Het idee emotioneel afhankelijk te zijn van een ander beviel hem niet.
Het huwelijk van zijn broer was niet over rozen gegaan. De dood van hun ongeboren kind was er de oorzaak van geweest dat Antonio en zijn vrouw vijf jaar gescheiden hadden geleefd.
Dat soort heftige emoties wilde hij niet in zijn leven. Hij vond het moeilijk genoeg dat hij verantwoordelijk was voor Molly, van wie hij al begon te houden alsof ze zijn eigen dochter was. De kwetsbaarheid die gepaard ging met overgave aan een partner, de onzekerheid die daaruit voortvloeide, wilde hij verre van zich houden. Hij was nog nooit verliefd geweest en vroeg zich af of liefde niet werd overgewaardeerd. Hij kende genoeg stellen die elkaar na verloop van tijd niet meer konden luchten of zien en alleen bij elkaar bleven voor de kinderen of voor het geld.
Zelfs als hij al ooit met het idee van een huwelijk had gespeeld, dan was Sabrina absoluut niet het type dat hij zich in de rol als echtgenote had voorgesteld. Ze mocht dan goed met kinderen zijn, maar wat had je aan een vrouw die vreemdging? Hij zou haar goed in de gaten moeten houden, als hij niet wilde dat ze hem achter zijn rug voor schut zette door met andere mannen het bed in te duiken.
Al moest hij toegeven dat ze er op dit moment niet uitzag als een vrouw die het niet zo nauw nam met wie ze sliep. Dat was waarschijnlijk de reden voor haar succes. Ze zag er bij tijd en wijle zo onschuldig uit dat zelfs de meest argwanende man er met open ogen in zou trappen. Ook hij zou op zijn hoede moeten zijn. De vrouwen met wie hij omging hadden vrijwel altijd hetzelfde doel voor ogen als hij: kortstondige relaties, seks zonder enige emotionele verbintenis. Maar in Sabrina’s zwoele grijze ogen zag hij meer dan dat. Haar prachtige lichaam en heerlijke vormen beloofden een passie zonder weerga.
Mario sloeg voorzichtig zijn arm om haar heen. Met een zachte zucht nestelde ze zich dichter tegen hem aan. Haar handen lagen nu gevaarlijk dicht bij de plek die langzaam maar zeker hard werd. Deze vrouw was zo goed in het verleiden van een man, dat ze het zelfs slapend kon, bedacht hij grimmig.
Ze maakte een geluidje en tilde haar hoofd op. ‘Hoe laat is het,’ mompelde ze, terwijl ze haar handen door haar verwarde haren liet gaan. De heerlijke geur die daardoor versterkt werd, bedwelmde hem.
‘In Rome of in Sydney?’ vroeg hij, de neiging onderdrukkend een streng haar uit haar gezicht te vegen.
Ze ging rechtop zitten. ‘Is Molly al wakker?’
‘Nee, ze slaapt als een roosje,’ zei hij glimlachend.
Haar hart maakte een sprongetje toen ze naar zijn gezicht keek. De lach was niet cynisch en bleef deze keer niet beperkt tot zijn mond. Ook zijn ogen lachten. Het geheel had zo’n ontwapenend effect, en maakte dat hij er zo adembenemend knap uitzag, dat haar adem stokte. ‘O-o… mooi,’ stotterde ze. Ze keek uit het raam in een poging zich te vermannen. ‘Hoelang duurt het nog voor we landen?’
Hij strekte zijn lange benen uit. ‘De piloot heeft de daling al ingezet,’ zei hij. ‘We zullen ons zo wel klaar moeten maken voor de landing. Jammer dat we Molly moeten wekken, maar het is veiliger als ze bij een van ons op schoot zit.’
Niet veel later deelde een van de bemanningsleden via de intercom mee dat ze hun gordels moesten vastmaken.
Sabrina nam Molly op schoot, en Mario hielp haar de gordel om hen heen te krijgen. Met ingehouden adem wachtte ze tot hij klaar was met de riem en gesp, voor het geval hij haar per ongeluk – of niet zo per ongeluk – zou aanraken. Haar hard bonkte pijnlijk tegen haar ribben, en ze voelde zich licht in haar hoofd door de heerlijke mannelijke geur die hij om zich heen droeg.
Voor hij zelf ging zitten, keek hij een paar seconden diep in haar ogen. Ze keek als eerste weg. De nonchalante houding die ze had willen aannemen, werd teniet gedaan door de blos op haar wangen.
Niet veel later waren ze veilig geland. Nadat ze langs de douane waren gelopen, kwamen ze buiten waar een auto met chauffeur klaarstond. Ook hier werden ze opgewacht door journalisten die foto’s wilden maken. Mario baande zich geïrriteerd een weg door de menigte, terwijl hij Molly dicht tegen zich aan hield.