‘Ja, zo ongeveer,’ zei ze. Om haar mond verscheen een grimmige trek. ‘Laura zou het vreselijk hebben gevonden als Ingrid de voogdij over Molly kreeg. Ze haatte Ingrid. Dat heeft ze me verteld een paar dagen voor…’ Ze slikte moeizaam. ‘…voor het ongeluk.’
Mario begon langzaam door de kleine kamer te ijsberen, als een roofdier dat uit zijn kooi wil ontsnappen.
Met haar armen over elkaar geslagen sloeg ze hem gade. Ze probeerde haar ademhaling zo rustig en gelijkmatig mogelijk te houden. Telkens als hij langs haar liep, sperde ze onwillekeurig haar neusgaten. Zijn exotische aftershave bedwelmde haar alsof ze onder invloed van een verdovend middel was.
‘Ik zal niet toestaan dat die vrouw en haar echtgenoot de voogdij over Rics kind krijgen,’ zei hij vastberaden. ‘Ik zal alles, maar dan ook álles, doen wat in mijn macht ligt om dat te voorkomen.’
Sabrina voelde de moed in haar schoenen zinken. Nu kwam het. Dit was het moment waarop hij zou zeggen dat hij Molly mee naar Italië zou nemen. Was er dan werkelijk niets wat ze kon doen? Ze was zelf zonder moeder opgegroeid. Hoe kon ze Molly datzelfde laten overkomen?
‘Ik heb een tijdelijke oplossing,’ zei hij.
‘I-is dat zo?’ Haar stem was nauwelijks hoorbaar.
‘Wij zijn Molly’s peetouders en haar officiële voogden. Dat is een verantwoordelijkheid die ik heel serieus neem.’
‘Ja, dat begrijp ik, maar zoals je al zei…’ wierp ze tegen. ‘…wij zijn allebéí haar voogd, en ik neem die verantwoordelijkheid net zo serieus als jij.’ Ze wenste dat ze wat overtuigender had geklonken. Maar het viel haar zwaar omdat ze zich zo geïntimideerd voelde door hem.
Een gespannen moment hield hij haar blik gevangen, en zei toen: ‘Dan zullen we die verantwoordelijkheid zo goed mogelijk moeten verdelen.’
‘Wat stel je voor?’ vroeg ze fronsend. ‘Ik woon hier in Australië en jij woont in Italië. We zullen de rechter er nooit van kunnen overtuigen dat dat goed is voor Molly. Ze kan niet voortdurend heen en weer worden gevlogen. Ze is nog maar een baby! Ik weet niet hoe jullie er in Italië over denken, maar bij ons gaan de belangen van het kind voor alles.’
Zijn kaak verstrakte, terwijl hij haar aanhoorde. ‘Ric was mijn beste vriend,’ zei hij. ‘Ik kan niet toestaan dat zijn dochter wordt opgevoed door een stel aan wie ik mijn hond nog niet eens zou toevertrouwen.’
‘Dat is wel zo, maar toch denk ik dat we in de rechtszaal kansloos zijn tegenover Ingrid en Stanley,’ zei ze. Met moeite rukte ze haar blik los van zijn mond. ‘Ik weet niet wat ik verder nog kan doen. Ik heb alle mogelijkheden al honderd keer overwogen, maar ik vrees dat Laura’s en Rics laatste wens onmogelijk is.’
Er viel een stilte die geladen leek met een onverklaarbare energie die ze niet kon thuisbrengen. Het voelde als de stilte voor een ontzagwekkende storm.
‘Ik denk dat we zo snel mogelijk moeten trouwen.’
Zijn woorden kwamen als een donderslag bij heldere hemel. Ze voelde een golf van paniek over zich heen slaan en moest verschillende keren slikken voordat ze in staat was te spreken. ‘W-wat zeg je?’
Zijn gezichtsuitdrukking was compleet neutraal toen hij zijn woorden begon toe te lichten. ‘Het is de enige manier waarop we Molly’s toekomst veilig kunnen stellen. Wij zijn haar voogden. Als we trouwen zullen we de rechters ervan kunnen overtuigen dat ze bij ons in goede handen is.’
Verdwaasd staarde ze voor zich uit. Tegenstrijdige gevoelens en gedachten vochten allemaal om een plaatsje. Wanhopig probeerde ze vat te krijgen op wat er zojuist was gebeurd. Had hij écht voorgesteld te trouwen? Ze had het zich vast verbeeld, dat kon haast niet anders. Zij en Mario hadden elkaar maar twee keer eerder ontmoet. Bij deze gelegenheden waren ze beiden op hun hoede geweest voor de ander. Het idee dat ze nu zouden trouwen was ronduit belachelijk.
‘Kijk, Sabrina,’ zei hij. ‘Ik ben rijk en kan Molly alles geven wat ze nodig heeft. Jij hebt ervaring met het verzorgen van kleine kinderen. We zijn allebei jong. Het is de perfecte oplossing.’
Met moeite hervond ze haar stem. ‘Je vraagt me… om met je te trouwen?’
‘Geen echt huwelijk,’ zei hij geïrriteerd. ‘Als dat is waar je je druk om maakt. We kunnen ons eigen leven blijven leiden. Je moet natuurlijk wel bij mij in Italië komen wonen. In elk geval totdat Molly je niet meer zo nodig heeft. Daarna zien we wel verder.’
Ze knipperde ongelovig met haar grijze ogen, haar mond viel open en er was een lichte blos op haar wangen verschenen. ‘Bij jou wonen… in Italië?’
Hij voelde zijn ergernis groeien. Begreep ze dan niet dat hij degene was die zich opofferde? Hij had gezworen nooit te zullen trouwen. Hij vond het heerlijk het leven te kunnen leiden dat hij wilde, zonder de belemmering die een vaste relatie vormde. Maar toen hij hoorde dat zijn beste vriend was omgekomen, wist hij dat hij actie moest ondernemen, en snel ook!