‘Had je op dat moment geen werk?’ vroeg hij, terwijl hij haar met haviksogen bekeek.
Ze probeerde zich niet uit het veld te laten slaan door de intensiteit van zijn blik. ‘De familie bij wie ik had gewerkt, was net naar het buitenland verhuisd. Als ze het hadden aangeboden, was ik met ze mee gegaan. Maar de kinderen gingen toen al naar school, en de moeder besloot een tijdje thuis te blijven. Dus ik had toen inderdaad even geen werk.’
‘Kon je het vinden met Roebournes vrouw?’ vroeg hij na een korte stilte.
Sabrina was nooit goed geweest in het verbergen van haar ware gevoelens, en ze moest al haar acteertalent uit de kast trekken om deze vraag zo neutraal mogelijk te beantwoorden. ‘Ze was altijd heel correct tegen me.’
‘Maar jullie waren niet bevriend…’ Zijn woorden hingen tussen een vraag en een constatering in.
‘Ik werkte voor haar.’ Zijn houding begon haar te irriteren. ‘Ben jij bevriend met de mensen die voor je werken?’
‘Met sommige mensen wel,’ antwoordde hij. ‘Maar Mrs. Roebourne had blijkbaar van het begin af aan iets tegen je.’
‘Mrs Roebourne was een ongeïnteresseerde en soms ronduit onaardige moeder. Naar mijn mening had ze helemaal geen kinderen moeten krijgen,’ flapte ze eruit.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Had je een conflict met haar over de opvoeding van de kinderen?’ vroeg hij. ‘Of liep ze in de weg omdat je je zinnen op haar rijke echtgenoot had gezet?’
Had ze haar mond maar gehouden. Het maakte niet uit wat ze zei, ze zou deze discussie nooit winnen. ‘Ik wil het er niet meer over hebben,’ zei ze. Ze pakte haar glas en nam nog een grote slok.
‘Hoelang heeft de affaire geduurd?’ ging hij onverstoorbaar verder.
Ze keek hem met een haatdragende blik aan. ‘De pot verwijt de ketel… Hoeveel affaires heb jij de afgelopen jaren niet gehad?’
Zijn donkere ogen glansden. ‘Ik zal niet ontkennen dat ik heel actief ben geweest, maar ik heb tot op de dag van vandaag nog nooit een getrouwde vrouw weggekaapt.’
‘Het huwelijk is maar een stom papiertje,’ wierp ze op felle toon tegen. ‘Het betekent helemaal niets als er geen sprake is van een emotionele band.’
‘Dus Howard Roebourne kwam bij je uithuilen omdat zijn onderkoelde vrouw hem niet begreep? Ging het zo?’
De knokkels van haar hand die het wijnglas vasthield, werden wit. ‘Ik begrijp niet waarom die twee bij elkaar bleven. Zij kon heel vijandig doen, zowel tegen haar echtgenoot als tegen de kinderen.’
‘Dus besloot jij het leed van die arme man wat te verzachten…’ vulde hij minachtend aan. ‘…door bij elke gelegenheid je jonge lichaam aan hem aan te bieden.’
‘Luister, Mario,’ zei ze gefrustreerd. ‘Het huwelijk van de Roebournes was al ten dode opgeschreven voordat ik bij ze kwam werken. Howard had al een affaire, en ik vermoed dat het niet zijn eerste was.’
Mario bestudeerde haar nauwlettend. Ze had een kleur gekregen en haar lichaam was gespannen, alsof ze hem per se wilde overtuigen van haar leugens. Maar hij trapte er niet in. Hij kende Howard al jaren en had het hele verhaal van hem gehoord. Sabrina had hem van het begin af aan willen verleiden. Ze was op zoek geweest naar een suikeroom, en Howard was met zijn vastgelopen huwelijk de perfecte kandidaat geweest.
Bovendien moest je blind zijn om Sabrina Halliday te kunnen weerstaan. Haar sensuele verschijning was een lust voor het oog. De intrigerende combinatie van onschuld en vastberadenheid die ze uitstraalde, maakte dat hij niet meer helder kon denken en maar één ding wilde. Ook nu voelde hij dat hij groeide door alleen maar naar haar te kijken… Ze kon tegen hem tekeergaan zoveel ze wilde, hij zag de onderliggende honger in haar ogen. Howard Roebourne had haar blijkbaar niet kunnen bevredigen, maar dat was een klusje dat hij graag wilde klaren. Hij kon niet wachten tot ze kronkelend van genot in zijn armen zou liggen. Hij kon niet wachten…
Voordat hij zijn eigen glas opnieuw vulde, schonk hij eerst haar glas nog eens vol. ‘Denk je dat ik je geloof? Het is jouw woord tegen het zijne,’ zei hij.
‘Waarom zou ik in hemelsnaam tegen je liegen?’
Hij leunde achterover in zijn stoel en bestudeerde haar gezicht. ‘Ik zie geen reden te twijfelen aan Howards verhaal. Bovendien heb ik zelf enige ervaring met je verleidingskunsten.’
‘O, kom op!’ riep ze uit. ‘Je maakte misbruik van me.’
Zijn blik verstarde. ‘Pas op je woorden, Sabrina,’ waarschuwde hij. ‘Dat is een zware beschuldiging. Weet je zeker dat je je alles nog herinnert?’
Ze wist niet aan wie ze op dat moment een grotere hekel had: aan hem, omdat hij haar herinnerde aan haar enige moment van zwakheid, of aan zichzelf omdat ze zo fel reageerde op zijn beschuldigingen. ‘Ik had mezelf even niet in de hand,’ zei ze. Het klonk als een zwak excuus. ‘Ik drink meestal niet meer dan één glas. Zeker niet op een lege maag. Het spijt me als ik de verkeerde indruk heb gewekt. Ik beloof je dat het niet meer zal gebeuren.’