Ze keek naar het meisje en voelde een steek van pijn bij de gedachte dat ze in de toekomst aan de kant geschoven zou worden. Dat kon ze niet toestaan. Ze zou haar recht om bij Molly te blijven uit alle macht bevechten, ondanks het feit dat hij een geduchte tegenstander was.
Hij deed een stap naar achteren. ‘Weet je al wat je wilt eten?’ vroeg hij aan Sabrina.
‘Ik heb nog niet gekeken,’ antwoordde ze. Ze legde Molly tegen haar schouder en klopte zachtjes op haar ruggetje.
Hij pakte de menukaart en gaf die aan haar. ‘Als er niets opstaat wat je lekker vindt, kan de chef ook iets anders maken,’ zei hij. ‘Schenk jezelf maar wat te drinken in, dan kleed ik me ondertussen aan.’
Toen hij weg was, liep ze naar de bar, maar besloot dat het niet verstandig was zich moed in te drinken. Ze dacht aan wat er op het doopfeest was voorgevallen. Als ze ging drinken, zou ze nóg meer moeite hebben haar eigen grenzen te bewaken. Zijn constante nabijheid bracht haar al genoeg uit haar evenwicht.
Een paar minuten later kwam Mario weer binnen, gekleed in een zwarte broek en lichtblauw T-shirt. Zijn haar was nog vochtig. Blijkbaar had hij het alleen even met zijn vingers naar achteren gekamd. Het gaf hem een kwajongensachtig uiterlijk dat hem verontrustend goed stond. Hij keek naar de baby die rustig tegen haar schouder lag. ‘Slaapt ze?’ vroeg hij.
‘Ja, ik heb gewacht tot je klaar was om haar in haar bedje te stoppen.’ Ze liep langs hem heen de slaapkamer in.
Mario slenterde naar de bar en schonk zichzelf een drankje in. Daarna liep hij naar het grote raam om het uitzicht te bewonderen. Het was een prachtige lenteavond. De lichtjes in de haven flikkerden, en op dat moment reed net een trein als een lange gouden duizendpoot over de Harbour Bridge.
Hij voelde een steek van verdriet bij het idee dat hij Ric Costelli nooit meer zou zien. Al die keren dat ze onder het genot van een drankje hun hart bij elkaar hadden uitgestort… Mario miste hem verschrikkelijk. Toen het nieuws van het ongeluk hem bereikte, was hij in totale shock geweest. Hij had gedacht dat iemand een hele slechte grap met hem uithaalde, of dat het een vergissing was… Hoe kon iemand die zo vitaal en levenslustig was als Ric, er ineens niet meer zijn?
Glimlachend dacht hij aan de streken die ze als kleine jongens hadden uitgehaald. En toen was de dag gekomen dat Ric met zijn ouders naar Australië was geëmigreerd. Daarna was Mario hem verschillende keren gaan opzoeken, bij welke gelegenheden ze er altijd met zijn tweeën op uit trokken. Ze waren vaak samen gaan skiën en hadden gevaarlijke capriolen uitgehaald in de sneeuw.
Hij herinnerde zich Rics stem toen hij twee jaar geleden had gebeld en verteld dat hij verliefd was geworden op een Australisch meisje dat Laura heette. En vier maanden geleden, toen hij hem weer had gebeld om te vertellen dat hij vader was geworden van een dochter.
En nu was Molly bij hem. Een weesje, dat haar ouders nooit zou kennen. Ze zou nooit weten hoe hun stemmen klonken en ze zou nooit kunnen voelen hoeveel ze van haar hielden. Mario was vastbesloten zo goed mogelijk voor het meisje te zorgen, ook al zou dat betekenen dat hij zijn vrijheid een tijdje moest opgeven. Hoewel hij moest toegeven dat hij de gedachte dat hij een poos gebonden zou zijn aan Sabrina niet zo erg vond…
Ze had iets ondefinieerbaars over zich. Haar trotse houding en die provocerende blik in haar ogen, haar rappe tong en dat prachtige slanke figuur dat rond was waar het rond behoorde te zijn. Ze was zeker niet het type waar hij gewoonlijk op viel, maar hij kon zich niet herinneren ooit een vrouw meer te hebben begeerd. Kwam het omdat ze hem tot nu toe op afstand hield? Al wist hij zeker dat het niet lang meer zou duren. Ze verlangde net zo naar hem als hij naar haar, dat zag hij in haar ogen.
Hij twijfelde er niet aan dat ze wild zou zijn in bed. Dat had hij gemerkt aan de manier waarop ze hem had verleid op dat doopfeest. Alleen de gedachte al maakte dat hij hard werd. De geringste aanraking van zijn mond had ervoor gezorgd dat ze haar lippen uitnodigend had geopend. Ze had haar lichaam zo hongerig tegen hem aan gedrukt dat hij iedere ronding had kunnen voelen. Als ze niet waren gestoord, had hij haar daar meteen genomen. Nog uren daarna had hij last van zijn lichaam gehad. En hij had zich voorgenomen dat hij ooit op een dag zou afmaken wat hij was begonnen.
Hij zou zorgen dat ze Howard Roebourne en al haar andere minnaars zou vergeten. Het zou zíjn naam zijn die ze uitriep als ze haar orgasme bereikte.
Op dat moment kwam ze de kamer weer in. Hun blikken kruisten, en opnieuw voelde hij hoezeer hij ernaar verlangde haar naakte lichaam tegen zich aan te voelen. Hij besloot dat het niet te lang meer moest duren. ‘Wil je wat drinken, Sabrina?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dank je.’