Ze voelde haar onderlichaam warm worden toen zijn blik langzaam omlaag ging naar haar mond. Zenuwachtig bevochtigde ze haar lippen met haar tong, en onmiddellijk stak hij zijn hand uit en liet zijn duim dezelfde weg over haar lippen bewandelen. Haar hart ging als een razende tekeer, en haar lippen tintelden van anticipatie op wat kon komen. Ze wilde zijn mond op de hare voelen, zijn mannelijkheid proeven, zijn stoppels over haar zachte huid voelen schrapen. Ze zou haar handen door zijn ravenzwarte haar laten gaan en zijn gespierde lichaam verlangend tegen zich aan trekken, hongerig naar meer.
Met halfgesloten ogen draaide ze haar gezicht naar hem toe, niet langer in staat de roep van de natuur te weerstaan. Langzaam boog hij zijn hoofd om haar te kussen… en net op dat moment begon Molly zachtjes te huilen.
De betovering was verbroken. Trillerig deed Sabrina een stap naar achteren, terwijl ze met een bevende hand door haar haren ging. Ze wendde beschaamd haar blik af. ‘I-ik denk dat ze verschoond moet worden,’ mompelde ze, en liep naar de slaapkamer.
Terwijl ze Molly verschoonde, gaf ze zichzelf innerlijk een standje. Bijna had ze toegegeven aan de verleiding Mario te kussen. Wat was er toch met haar aan de hand? Anders was ze altijd zo verstandig en stabiel. Om de een of andere onverklaarbare reden zorgde hij ervoor dat ze roekeloos handelde. Hij maakte iets in haar los wat ze niet kende van zichzelf. Als ze bij hem in de buurt was, was ze zich ineens heel bewust van haar lichaam. Hij hoefde maar naar haar te kijken, en het leek of ze helemaal in vuur en vlam stond. Het voelde als een niet te stillen honger…
Toen ze de kamer weer in liep met Molly op haar arm, hoorde ze de douche lopen. Ze probeerde niet te denken aan zijn naakte lichaam onder de glinsterende straaltjes water. Maar haar gedachten leken een geheel eigen leven te leiden. Ook nadat hij de douche had uitgezet, zag ze levendig voor zich hoe hij zijn heerlijke lichaam afdroogde met een van de pluizige witte handdoeken… ‘O, in hemelsnaam,’ zei ze hardop. ‘Het moet nu ophouden!’
Net op dat moment kwam Mario binnenlopen, een handdoek om zijn middel geslagen. ‘Alles in orde?’ vroeg hij.
Ze slikte moeizaam. ‘Eh… ja. Prima,’ stamelde ze.
Hij liep naar haar toe en kriebelde Molly onder haar kinnetje. ‘Come è la mia bambina?’
Hij stond heel dichtbij. Ze sperde haar neusgaten wijd open en snoof de geur van zijn aftershave op.
Zijn anders zo cynische ogen waren zacht en liefdevol, terwijl hij zachtjes tegen Molly praatte. ‘Ze is zo jong en hulpeloos,’ merkte hij op.
‘Eh… ja, dat klopt.’ Sabrina kreeg nauwelijks lucht door zijn drukkende nabijheid. Ze zag de glinsterende druppeltjes water op zijn vochtige haren.
Molly kirde en pakte met twee handjes zijn vinger.
‘Heeft ze honger?’ vroeg hij. ‘Ze wil op mijn vinger bijten.’
‘Ik denk dat ze tandjes krijgt,’ zei Sabrina. ‘Sommige kindjes krijgen ze vroeger dan andere.’
Hij keek haar aan. ‘Doet dat pijn?’
Ze voelde hoe ze werd meegezogen in de peilloze diepte van zijn prachtige ogen. Er waren rimpeltjes op zijn voorhoofd verschenen. Hij leek werkelijk bezorgd te zijn. ‘Soms,’ zei ze. ‘Het tandvlees kan een beetje pijn doen vlak voordat de tandjes doorbreken.’
Hij keek opnieuw naar de baby op haar arm. ‘Mag ik mijn vinger terug, mio piccolo?’ vroeg hij op zachte toon.
Molly lachte en trappelde met haar beentjes, maar ze hield zijn vinger stevig vast.
Sabrina zag hem breed lachen. Een prachtige aantrekkelijke lach die maakte dat ze zich een beetje licht in haar hoofd voelde. Opeens begreep ze heel goed waarom Ric voor Mario had gekozen. Hij mocht dan een notoire playboy zijn, het stond als een paal boven water dat hij dol was op het kleine meisje. Sabrina had biologische vaders gezien die minder affectie voor hun kroost aan de dag legden.
Mario bevrijdde voorzichtig zijn vinger en aaide Molly over haar donzige zwarte haartjes. ‘Heb je al nagedacht hoe ze ons zou moeten noemen?’ vroeg hij plots.
Ze beet even op haar onderlip. ‘Ik twijfel,’ antwoordde ze toen. ‘Mama en papa klinkt… ik weet niet… het klopt niet helemaal, gezien de omstandigheden.’
‘Ja.’ Hij fronste een beetje. ‘Dat is ook door mijn hoofd geschoten. Ik denk dat het komt omdat het allemaal zo plotseling is. We hebben geen tijd gehad te wennen aan het idee dat we ineens ouders zijn. Maar ik wil ook niet dat ze me ‘Mario’ of ‘oom Mario’ gaat noemen. Ik wil graag dat ze me beschouwt als haar vader, ook al ben ik dat niet.’ Hij zweeg even. ‘Ik denk dat ik er wel aan gewend zou raken dat ze me papa noemt,’ zei hij ten slotte.
Het viel Sabrina op dat hij het niet had over hoe Molly háár zou moeten noemen. Waarschijnlijk omdat hij Sabrina niet als permanent onderdeel van Molly’s leven beschouwde.