Hij liet zijn ogen van top tot teen langs haar lichaam gaan, waardoor ze het gevoel kreeg ondanks alles poedelnaakt te zijn. ‘We kunnen de overeenkomst wel aanpassen,’ zei hij. ‘Wat denk je ervan, Sabrina? Wil je voor een extra bedrag van vijfhonderd duizend euro het bed met me delen?’
Ze voelde haar knieën slap worden en moest haar uiterste best doen rechtop te blijven staan. ‘N-nee.’ Verschrikkelijk hoe onvast haar stem klonk!
Hij begon de knoopjes van zijn overhemd los te knopen. ‘Laat me maar weten als je van gedachten verandert.’
Ze probeerde niet naar zijn gespierde torso te staren, de gebruinde huid, de perfect gepositioneerde borstharen, de platte gespierde buik… Haar mond voelde plotseling gortdroog aan. Ze dwong zichzelf naar zijn gezicht te kijken. ‘Wat doe je?’ vroeg ze.
‘Ik kleed me uit.’
‘Hier?’ vroeg ze met een piepstemmetje.
‘Waar anders? Dit is toch mijn hotelkamer, of niet?’
‘Ja, maar…’
‘Ik kan het natuurlijk in de gang doen, maar ik denk niet dat de manager en de andere gasten dat op prijs zullen stellen. Wat denk jij?’
‘Er zijn vast kleedhokjes bij het zwembad,’ zei ze. Ongemakkelijk keek ze toe, terwijl hij uit zijn schoenen stapte.
‘Ja, dat zal vast wel.’
Bij het geluid van zijn gulp die open werd geritst, draaide ze zich abrupt om. ‘Alsjeblieft!’
‘Sabrina, over een paar dagen zijn we officieel getrouwd.’
Ze kromp ineen. Moest hij haar daar echt elk moment van de dag aan herinneren? Ze vond het idee dat ze jarenlang aan hem vastzat al erg genoeg, zonder dat hij elke gelegenheid aangreep haar dat in te wrijven.
‘Dus kun je er maar beter aan wennen me naakt te zien,’ ging hij onverstoorbaar verder. ‘Ik zou niet willen dat mijn personeel denkt dat ik een ongewillige echtgenote heb.’
‘Maar je zei dat het geen echt huwelijk zou zijn,’ sputterde ze tegen. Ze stond nog steeds met haar rug naar hem toe, maar dat voorkwam niet dat ze elk kledingstuk dat hij uittrok suggestief hoorde ritselen.
‘Toch zullen we af en toe een slaapkamer moeten delen.’
‘Wat?’ Ze had zich omgedraaid. Haar hart bonkte in haar keel.
‘Het personeel van mijn villa in Rome is volledig betrouwbaar, maar als we in het buitenland zijn, moeten we bij elkaar slapen net zoals elk ander getrouwd stel,’ zei hij. ‘Ik wil niet dat mensen denken dat ik geen normale relatie met mijn vrouw heb.’
Met groeiende ongerustheid keek ze hem aan. ‘Maar… Maar dan kunnen we toch twee aparte bedden nemen?’
‘Nee.’
Zijn toon had iets onverzettelijks dat haar vreselijk irriteerde. ‘Je denkt toch niet dat ik zomaar met je in bed duik?’ Ze deed haar best haar blik op zijn gezicht te houden. Hij had zijn ondergoed nog aan, maar met één vluchtige blik had ze genoeg gezien om haar verlangen opnieuw op te doen laaien.
‘Ik betaal je om je als mijn vrouw te gedragen, Sabrina. En dat zul je dus ook doen wanneer ik dat wil.’
‘Ik ga niet met je naar bed. Punt uit,’ zei ze beslist.
‘Dan zal ik een manier moeten vinden om je te overtuigen,’ zei hij. ‘Ik verzin wel wat, maak je niet ongerust.’
Het feit dat hij er zonder meer vanuit ging dat ze uiteindelijk zou zwichten – net als zoveel andere vrouwen – zat haar verschrikkelijk dwars. En wat haar het meeste ergerde was dat hij waarschijnlijk nog gelijk had ook… ‘Hoe ga je dat doen?’ vroeg ze snerend. ‘Ga je me chanteren?’
Zijn blik was ijskoud en vastberaden. ‘Als het moet.’
Ze twijfelde niet aan zijn vermogen meedogenloos op te treden. Hij had een scherpe kant die vreemd genoeg juist onderdeel van zijn charme was. Hij was afstandelijk, onaanraakbaar, machtig en had te allen tijde de touwtjes in handen.
‘Ik denk niet dat je iets kunt vinden dat niet al uitgebreid in alle bladen heeft gestaan,’ merkte ze op. ‘Mijn reputatie is niet echt het beschermen meer waard.’
‘Dat was niet waar ik aan zat te denken,’ zei hij. ‘Je hebt gelijk. Iedereen weet al wat voor soort vrouw je bent.’
Ze klemde haar kaken op elkaar. O, wat zou ze hem graag laten zien hoe verkeerd hij haar inschatte! Dan zou hij niet meer zo op haar neerkijken. Hij moest eens weten dat hij niet op het punt stond te trouwen met een sloerie maar met een onervaren maagd… Hij zou haar natuurlijk niet geloven. Tegenwoordig was het voor een vrouw moeilijk haar maagdelijkheid te bewijzen. Het zou haar woord tegen de rest van de wereld zijn.
‘Je ontkent het niet?’ vroeg hij, de drukkende stilte onderbrekend.
‘Heeft het zin?’ vroeg ze op haar beurt. ‘Je hebt je oordeel al klaar.’