‘O?’
‘Ze waren vijf jaar uit elkaar, maar nu zijn ze weer samen,’ zei hij. ‘Een paar weken geleden hebben ze hun huwelijkse geloften opnieuw afgelegd. Ze verwachten over een paar maanden een kind.’
‘Ben je blij dat ze zich hebben verzoend?’ Ze lette op zijn gezichtsuitdrukking.
Na een korte stilte zei hij: ‘Ik ben blij voor hen. Ik mag dan zelf geen gezin willen, maar ik zie wel wanneer een stel goed bij elkaar past. Er is een tijd geweest waarop ik dacht dat Antonio beter af zou zijn zonder Claire. Maar ik zie nu dat ik me vergist heb.’
‘Ik denk niet dat het verstandig is een kant te kiezen bij een echtelijke ruzie,’ zei ze. Ze dacht aan alle keren dat Laura stoom was komen afblazen. Ze had tegen Sabrina geklaagd over hoe koppig Ric was, maar dat was altijd maar van korte duur geweest. De volgende dag was de ruzie bijgelegd, en was Laura weer smoorverliefd.
In de stilte die volgde, bedacht Sabrina dat de relatie van Antonio wel eens bijgedragen zou kunnen hebben aan Mario’s cynische houding ten opzichte van het huwelijk. Mario zou nooit toestaan dat een vrouw hem zo lang liet wachten. Relaties moesten altijd onder zíjn voorwaarden zijn. Er kon nooit sprake zijn van liefde of van een verbintenis. Zelfs niet als er een kind in het spel was.
Op dit moment had Mario haar nodig als surrogaatmoeder voor Molly. Maar als ze zichzelf wilde beschermen tegen liefdesverdriet, waren er drie dingen die ze heel goed voor ogen moest houden. Dit was maar tijdelijk, dit was niet echt en…. dit was gevaarlijk!
Hoofdstuk 3
Het hotel waar Mario verbleef was precies wat ze had verwacht bij iemand van zijn status. Alles in en om het gebouw ademde pure luxe. Het pand beschikte over adembenemende uitzichten, meerdere vijfsterrenrestaurants, een pianobar, een fitnessclub en een kuuroord. Het penthouse dat hij had gehuurd, was prachtig ingericht en weids opgezet, waardoor het meer aanvoelde als een huis dan als een hotelsuite.
Het uitzicht vanuit de vele ramen was fantastisch, zelfs voor iemand die haar hele leven in Sydney had gewoond. In de haven beneden lagen talloze kleurige jachten, en veerboten vervoerden de vele inwoners en toeristen heen en weer over het glinsterende blauwe water.
Molly sliep nog steeds, zodat ze de tijd had haar spullen op te bergen in de ruime kledingkast die ze van Mario mocht gebruiken tijdens de rest van hun korte verblijf. Resoluut keerde ze het enorme bed de rug toe, terwijl ze probeerde het beeld van hem daar liggend uit haar gedachten te zetten. Waarschijnlijk sliep hij naakt… Ja, ze wist het zeker, hij sliep naakt… zijn lange bruine ledematen gespreid in de ene na de andere erotische pose…
Ze sprak zichzelf vermanend toe en probeerde te focussen op wat ze aan het doen was. Slapend in haar reiswiegje lag een klein meisje voor wie ze moest zorgen. En over een paar dagen zou ze, na een lange vlucht, een heel nieuw leven beginnen in een vreemd land waarvan ze de taal maar mondjesmaat sprak.
Plotseling overviel haar een gevoel van onwerkelijkheid. Binnen enkele dagen was haar hele leven voorgoed veranderd. Ze was haar beste vriendin kwijtgeraakt. Niemand had zo goed begrepen hoe belangrijk het voor haar was om zich te verbinden aan mensen, als Laura. Ergens had ze nog steeds de ijdele hoop dat iemand haar ineens wakker zou schudden. Dat het allemaal een vreselijke nachtmerrie zou blijken te zijn en dat de lichamen die uit het autowrak waren gehaald, niet die van Laura en Ric waren, maar van wildvreemden… Mensen die ze niet de rest van haar leven zou missen.
Ze was weer alleen. Net zoals op de dag dat haar moeder stierf. Maar er was één belangrijk verschil; ze had Molly. Kleine lieve Molly die gelukkig niets wist van het drama dat zich had afgespeeld. Op een dag zou het meisje de waarheid over haar ouders moeten weten. Ze hoopte dat ze er dan zou zijn om Molly te vertellen hoe liefdevol Laura was geweest, hoeveel ze van haar kindje had gehouden en dat ze alleen het beste voor haar had gewild. En dat Molly daarom was toevertrouwd aan de twee mensen op de wereld die Laura en Ric het meest vertrouwden. Hoe ironisch dat die twee juist een hekel aan elkaar hadden, bedacht Sabrina, terwijl ze een roze rompertje uitpakte en op een plank legde.
De baby gaf een knorrend geluidje. Sabrina liep naar de wieg toe en tilde haar eruit. Ze snoof de heerlijke geur van het meisje diep in. ‘Sst, stil maar kleintje,’ zei ze zachtjes. ‘Ik weet dat dit allemaal nieuw is voor je. Voor mij ook. We moeten het gewoon per dag nemen, totdat ik een oplossing heb bedacht om ons hier weg te krijgen.’
Op dat moment liep Mario voorbij de slaapkamerdeur. Dus ze dacht erover om te vluchten? Daar zou hij een stokje voor steken. Als ze Molly meenam zonder zijn toestemming zou hij haar laten oppakken voor ontvoering.
Rics vrouw had niets dan goeds over Sabrina verteld. Ze was dol op haar geweest. Sabrina had haar blijkbaar gemakkelijk een rad voor ogen kunnen draaien. Mario moest toegeven dat ze iets onschuldigs over zich had wat in eerste instantie ontwapenend was. Ric was er ook door misleid. Op de bruiloft had zijn beste vriend hem verteld wat voor fantastische vrouw Sabrina was, hoe charmant, verlegen en opofferend. Ric had zelfs gehint dat ze een goede vrouw voor Mario zou zijn. Mario had zijn voorstel met een lach van tafel geveegd. Hij had in het verleden genoeg zogenaamd verlegen vrouwen gezien. Het was zijn ervaring dat die vrouwen achteraf vaak uiterst berekenend bleken te zijn. Stille wateren hadden vaak diepe gronden.