Met een boze blik en gebalde vuisten keek ze hem aan. ‘Ik wil niet met jou in een bed slapen.’
Hij liet een lome glimlach zien. ‘Slapen is het probleem niet, toch, cara?’ vroeg hij. ‘We zouden wekenlang in hetzelfde bed kunnen slapen als we andere mensen waren geweest. Onze lichamen herkennen elkaar. De vraag is, geven we toe aan die herkenning of proberen we haar te negeren? Ik vermoed dat we haar niet zullen kunnen weerstaan.’
Ik kan alles weerstaan, besloot Claire voor zichzelf, al was het met minder overtuiging dan ze gewild had, gezien wat er minder dan een uur geleden gebeurd was.
Antonio sloeg de dekens terug. ‘Ik laat je wel even acclimatiseren,’ zei hij. ‘Ik ga douchen.’
Daarop trok ze de badjas nog strakker om zich heen. ‘Wil je dat ik wakker blijf, zodat ik je kan vermaken als je terugkomt?’ vroeg ze snibbig.
Nadat hij het laken had gladgestreken, keek hij haar weer aan. ‘Dat verwacht ik niet van je, cara,’ zei hij. ‘Je bent moe en duidelijk nogal gespannen. Misschien heb je wel gelijk. Ik had geen misbruik moeten maken van je enthousiaste reactie op mijn aandacht. Ik dacht dat we hetzelfde wilden, maar achteraf gezien heb ik de situatie misschien verkeerd ingeschat. Het spijt me als dat het geval is.’
Onrustig beet ze op haar onderlip. Zo klonk het alsof hij haar aangerand had, terwijl dat zeker niet zo was. In haar haast om de liefde met hem te bedrijven, had ze hem de kleren praktisch van het lijf gescheurd. Net als hij had ze zichzelf niet meer in de hand gehad, haar verlangen naar hem was niet te stuiten geweest. Sterker nog, ook op dit moment dreigde het te winnen van haar gezond verstand en er wederom een puinhoop van te maken.
‘Het is niet jouw schuld…’ De woorden waren eruit voor ze er erg in had. ‘Ik had het niet zo ver moeten laten komen. Ik weet niet waarom ik dat heb gedaan. Volgens mij kwam het niet door de wijn of het dansen… het was gewoon… nieuwsgierigheid… denk ik.’
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Nieuwsgierigheid?’
Haar tong schoot langs haar lippen en haar blik dwaalde even af van de zijne. ‘Ik denk dat ik ook wilde weten of het nog hetzelfde zou zijn, net als jij… weet je… net als vroeger… voordat het fout ging…’
Hij kwam dichter bij haar staan. ‘Wat gebeurd is, is gebeurd,’ zei hij. ‘Ons verleden zal er altijd zijn, of we nu bij elkaar blijven of niet. We dragen het altijd met ons mee, wat de toekomst ook brengt. En de mensen die we tegenkomen, moeten dat maar accepteren als iets wat bij ons hoort.’
Haar ogen schoten vol. ‘Hou me vast, Antonio,’ fluisterde ze, en ze sloeg haar armen om zijn middel. ‘Hou me vast en zorg dat ik het vergeet.’
Hij hield haar stevig vast en liet zijn kin op haar hoofd rusten. Haar frisgewassen geur deed zijn lichaam weer opspelen. Weer wilde hij haar, maar hij besefte dat haar verlangen naar hem dit keer voortkwam uit een behoefte aan troost, en niet zozeer aan seksuele voldoening. Met gesloten ogen luisterde hij naar haar ademhaling, en hij voelde haar borst op en neer gaan tegen de zijne. Het liefst zou hij haar meteen op het bed duwen om weer bezit van haar te nemen.
Die drang had hij vaker moeten bedwingen. In de weken nadat ze hun kind waren verloren, dacht hij dat het hem zou helpen om weer met haar in contact te komen. Dat hij door met haar te vrijen haar lichaam tot leven kon wekken en opnieuw kon beginnen, de passie aan kon wakkeren die zo hevig was geweest vanaf het moment dat ze elkaar ontmoet hadden. Maar zij was heel kil geweest. IJzingwekkend boos, alsof hij hun dochter vermoord had. Haar reactie had zijn schuldgevoelens alleen maar gevoed, tot zijn hele lichaam ervan doordrongen was geweest. Uiteindelijk had hij het maar opgegeven toenadering tot haar te zoeken.
Hij streek over haar haar en het gevoel van haar krullen tegen zijn vingers maakte het alleen maar moeilijker om afstand te bewaren. Ze huilde zachtjes, zo zachtjes dat hij het niet gemerkt zou hebben als hij haar tranen niet op zijn blote borst had voelen druppen. Tranen was hij wel gewend. Hoeveel patiënten waren er door de jaren heen niet in huilen uitgebarsten in zijn spreekkamer? Keer op keer had hij ze tissues aangereikt en dingen gezegd waarvan hij hoopte dat het hun zware last wat draaglijker zouden maken. En meestal had dat geholpen. Maar niet in het geval van Claire. Niets wat hij had gezegd had ook maar iets veranderd aan haar emoties.
Er had een subtiele verandering plaatsgevonden in zijn gevoelens, maar op dat moment wilde hij daar niet over nadenken. Tijdens zijn opleiding had hij geleerd om dingen rationeel te bekijken. Vaak genoeg had hij gezien dat emoties mensen in de weg stonden en het beslissingsproces alleen maar moeilijker maakten. Het was van belang dat hij zijn hoofd erbij hield de komende maanden.