Het was zo moeilijk om te zien wat Antonio dacht, laat staan wat hij voelde. Hij was er altijd al erg goed in geweest om geen open kaart te spelen. Zij was daarentegen heel openhartig, ook al had dat haar alleen maar problemen opgeleverd. Hij wist dat ze als was in zijn handen was en dat ze niets zou doen wat haar broer in gevaar zou brengen. Zelfs zonder de dreiging dat hij Isaac zou aangeven, kon ze echter nu al niet meer terug.
Het bleef haar dwarszitten dat ze misschien wel ongelijk had gehad over zijn affaire met Daniela Garza. Als dat zo was, had ze hun beide levens verpest door zo impulsief te reageren en meteen bij hem weg te gaan. Ze had precies gedaan wat ze haar broer Isaac altijd verweet: handelen zonder na te denken. Hoe kon ze zichzelf ooit vergeven als bleek dat ze het mis had gehad?
Behendig draaide Antonio haar uit de weg van een ander koppel op de dansvloer. ‘Wat kijk je bedenkelijk, cara,’ zei hij. ‘Zit je ergens mee?’
Ze beet op haar onderlip en keek hem aan. ‘Als je geen affaire had met Daniela, waarom sliep je dan niet meer bij mij in bed nadat we ons kind waren kwijtgeraakt? Je bent toen nooit meer bij me gekomen, niet één keer.’
Zijn gezicht vertrok. ‘Dat was omdat ik dacht dat het beter zou zijn om je even met rust te laten die eerste paar dagen, zodat je niet gestoord zou worden door telefoontjes van het ziekenhuis ’s avonds laat. En na een tijdje was het me duidelijk dat je niet meer wilde dat ik bij je kwam. Je leek mij overal de schuld van te willen geven. Ik kon het toch niet goed doen, wat ik ook zei of deed.’
Al haar verdriet dreigde weer opgerakeld te worden en haar te verzwelgen. Hij had gelijk. Ze had hem inderdaad kwalijk genomen dat hij afstand had genomen. Maar had ze zelf niet precies hetzelfde gedaan? Destijds had ze zich zo verloren gevoeld, helemaal in shock door haar verdriet, en dat had het heel moeilijk gemaakt om troost bij hem te zoeken. Ze had het wel gewild, heel vaak zelfs, maar toen hij in de logeerkamer was gaan slapen en soms zelfs in het ziekenhuis ging overnachten, was ze alleen blijven liggen in het bed dat ze altijd gedeeld hadden en had ze gehuild tot haar ogen bijna permanent roodomrand en opgezwollen waren.
Nooit had ze hem ook maar één traan zien laten om hun dochtertje. Ze wist wel dat mensen op verschillende manieren met verdriet omgingen, maar Antonio en zijn familie leken juist allemaal op dezelfde manier met het verlies om te gaan: ze gingen gewoon door met hun levens alsof er niets gebeurd was. Afgezien van de eerste dag nadat Claire uit het ziekenhuis was gekomen, was de baby nooit ter sprake gekomen, of in ieder geval niet in Claires bijzijn. Er was een korte doopdienst geweest in het ziekenhuis, maar geen begrafenis. Dat hadden Antonio’s ouders niet gepast gevonden en in het diepe dal van haar verdriet was ze akkoord gegaan met hun beslissing, omdat ze opzag tegen het tragische moment waarop het kistje de kerk in gedragen zou worden. Pas later, toen ze alweer terug was in Australië, was ze klaar geweest om haar dochter een mooie rustplaats te geven.
Ondertussen was de muziek gestopt. Dat moment greep ze aan om naar het toilet te gaan en te proberen haar emoties weer onder controle te krijgen. Ze mompelde iets tegen Antonio over het bijwerken van haar lipgloss en begaf zich naar de uitgang, wetende dat zijn blik elke beweging volgde.
Nadat ze zich had opgesloten in een van de hokjes in het damestoilet, haalde ze een paar keer diep adem. Haar keel zat dicht en haar ogen prikten door tranen van spijt. Al die tijd had ze Antonio er de schuld van gegeven dat hun relatie stukgelopen was. Ze was ervan overtuigd geweest dat hij haar had bedrogen. Maar achteraf zag ze wel in hoe onvolwassen en dom ze zich vanaf het begin al had gedragen. Ze was er eigenlijk niet aan toe geweest om te trouwen. Ze was te jong geweest, niet alleen in jaren, maar vooral wat betreft levenservaring. Toen ze zwanger was geraakt, was hij ten minste nog zo volwassen geweest om zijn verantwoordelijkheid te nemen. En hij had haar niet eens beledigd door een vaderschapstest te eisen, wat veel andere mannen misschien wel zouden hebben gedaan. Hoe kon het dat ze dat allemaal nu pas inzag? Misschien had hij niet van haar gehouden, maar hij had haar ook niet in de steek gelaten. Hij had haar gesteund, voor zover zijn veeleisende carrière dat toeliet.
Was het wel eerlijk om hem kwalijk te nemen dat hij niet bij de bevalling was? Als chirurg lag het lot van andere mensen in zijn handen, elke dag opnieuw. Ze had hem zelfs niet gevraagd waarom hij er niet op tijd was geweest, maar was er meteen van uitgegaan dat hij het expres had gedaan, omdat hij het kind toch al niet wilde. Nog zo’n overhaaste conclusie.
In het begin was hij misschien wel wat overrompeld geweest door het nieuws van haar zwangerschap, maar naarmate die vorderde had hij toch echt zijn best gedaan om met haar mee te gaan naar al haar afspraken en controles. Een paar keer had ze hem zelfs betrapt, terwijl hij de dvd van de echo zat te kijken die ze hadden gekregen, waarop je de baby zag bewegen in haar buik. Ook had hij een boek met babynamen voor haar gekocht, en met zijn hand op haar buik hadden ze het samen doorgebladerd.