Antonio voelde zijn frustratie groeien en kon dat niet helemaal verbergen in zijn toon. ‘Wen er maar aan, Claire, want jij en ik gaan toch echt de komende drie maanden samen doorbrengen. Zo niet, dan gaat je broer de gevangenis in, waar hij thuishoort.’
Woedend keek ze hem aan. ‘Ik dacht dat jij juist mensenlevens redde. Als je mijn broer naar de gevangenis stuurt, is dat zijn doodvonnis. Hij houdt het daar geen dag vol. Hij wordt getreiterd of in elkaar geslagen. Dat weet ik gewoon.’
Zijn blik was genadeloos. ‘Zorg dan dat ik het niet hoef te doen, Claire. Zijn lot ligt in jouw handen. Onthoud dat goed.’
Nadat ze hem een hatelijke blik had toegeworpen, pakte ze haar handtas. Het kostte haar moeite om haar boosheid te bedwingen. Ze had het nooit voor mogelijk gehouden dat ze iemand zo intens kon haten. Zeker niet iemand van wie ze vroeger zoveel had gehouden. Antonio was nu een meedogenloze vreemdeling voor haar geworden, een man die geen genade kende en die bereid was tot het uiterste te gaan om zijn zin te krijgen.
‘Wanneer wil je beginnen met die belachelijke schijnvertoning?’ vroeg ze.
‘Heb je al gegeten?’ vroeg hij.
‘Eh… nee, maar ik heb niet zo’n trek.’
‘Er zit een goed restaurant hier vlakbij,’ zei hij. ‘Ik stel voor dat we daar vanavond samen gaan eten, dan kunnen we onze relatie rustig weer opbouwen.’
‘Ik denk niet dat ik een hap door mijn keel krijg.’
‘Je ziet eruit alsof je al dagen niets hebt gegeten.’
Ze schonk hem een vlijmscherpe blik. ‘Heb je nog meer kritiek, nu je toch bezig bent?’ vroeg ze.
Zijn blik was vastberaden en bleef op haar gericht. ‘Er is iets wat ik meteen duidelijk wil stellen,’ zei hij. ‘Als we alleen zijn, mag je tegen me zeggen wat je wilt, maar in gezelschap verwacht ik dat je je netjes en gepast gedraagt, in je rol als mijn echtgenote.’
‘Meer is het ook niet,’ snauwde ze terug. ‘Een rol, en niet bepaald een leuke.’
‘Ik zal zorgen dat je daarvoor gecompenseerd wordt,’ zei hij. ‘Ten eerste door een ruime toelage, wat betekent dat je minder kunt gaan werken, of helemaal kunt stoppen zo lang ik hier ben.’
Stokstijf bleef ze staan. ‘Hou je stomme toelage maar. Ik ga mijn baan niet opgeven voor jou. Ik wil een zekere mate van onafhankelijkheid houden.’
‘Als dat is wat je wilt, heb ik daar geen problemen mee,’ zei hij. ‘Ik dacht alleen dat je wel blij zou zijn dat je even iets minder lange dagen hoefde te maken. Je ziet eruit alsof je wel wat vrije tijd kunt gebruiken.’
Ze wist dat ze donkere kringen onder haar ogen had en ze was een paar kilo lichter dan ze zou moeten zijn, maar moest hij haar nou het gevoel geven alsof ze zojuist onder een rots vandaan was gekropen?
‘Wil je dat ik een zak over mijn hoofd trek voor we ons samen in het openbaar vertonen?’ vroeg ze. ‘Ik schiet ongetwijfeld tekort vergeleken bij al die glamoureuze vrouwen met wie jij je de afgelopen vijf jaar vermaakt hebt.’
Een moment lang beantwoordde hij haar uitdagende blik. ‘Ik wees er alleen maar op dat je er gestrest en moe uitziet, il mio amato,’ zei hij. ‘Je hoeft niet alles wat ik zeg als een belediging op te vatten.’
Om haar emoties in bedwang te houden, slikte ze snel. Haar hart smolt bij de bekende liefkozende uitdrukking. Mijn liefste. Natuurlijk meende hij het niet. Hoe kon hij? Hij had nog nooit gezegd dat hij van haar hield. Nooit had hij laten blijken wat hij echt voor haar voelde. Alleen in het begin van hun affaire, toen zijn verlangen naar haar zo vurig en overweldigend was dat ze er ondersteboven van was geweest.
Maar toen zij rouwde om het verlies van hun kind had hij haar in de steek gelaten en troost gezocht in de armen van zijn vorige minnares. Dat had hij altijd keihard ontkend, en ze had zijn versie van het verhaal misschien zelfs geloofd, als zijn moeder Rosina de geheime relatie van haar zoon niet bevestigd had.
‘Moet het vanavond?’ vroeg ze lichtelijk geïrriteerd. ‘Waarom kunnen we niet morgen samen eten, of zelfs overmorgen?’
‘Omdat ik niet alle tijd van de wereld heb,’ zei hij. ‘Ik heb morgen een lange lijst operaties staan en die kunnen wel eens uitlopen. En daarbij weet ik precies wat er gebeurt als ik je uitstel geef. Hoogstwaarschijnlijk verdwijn je dan weer drie maanden, om al het contact met mij te vermijden.’
Claire wendde haar blik af, zodat hij niet zou zien hoe goed hij haar doorhad. Allerlei uitvluchten waren door haar hoofd geschoten en in gedachten had ze al uitgerekend of er genoeg op haar schamele bankrekening stond om haar sporen uit te wissen en het land uit te vluchten. Maar ze kon Rebecca niet in de steek laten. Haar vriendin en werkgever was in de afgelopen jaren altijd zo’n grote steun voor haar geweest.