Laura en ik hebben al snel niets meer te bespreken. We nemen de lift: naar de derde verdieping. Terwijl we door de lange gang lopen, speel ik met de gedachte dat we geliefden zijn die op weg zijn naar bed.
Tussen kamer 3532 en 3534 in zegt Laura goedenacht en ze kust me snel op mijn wang.
Ik sta een paar minuten op mijn kamer uit het raam te kijken. Dan ga ik onder de strakke lakens liggen. Ik voel me als een brief in een te kleine envelop.
Het duurt een paar uur voor ik slaap.
2
Toen Laura in de Library of Congress werkte, had ze een verantwoordelijke baan op de afdeling Zeldzame boeken en verzamelingen - Rare Books and Special Collections Division. Een van haar werkzaamheden was het assisteren bij het completeren en catalogiseren van de Kislak-verzameling, een verzameling van meer dan vierduizend zeldzame boeken, kaarten, documenten, brieven, prenten en voorwerpen uit de Amerikaanse geschiedenis.
Sommige landen zorgen ervoor dat hun historische archieven ontoegankelijk zijn. In Amerika is het omgekeerde het geval. De Library of Congress heeft voor wetenschappers, studenten en geïnteresseerden niet minder dan tweeëntwintig leeszalen beschikbaar.
Laura loodst me door de veiligheidscontrole - waar mijn krukken in een paar spannende minuten als potentiële moordwapens worden gezien - en zorgt voor mijn registratie in het James Madisongebouw.
Daar leidt ze me via een onderaardse tunnel naar een leeszaal - een kopie van de Independence Hall in Philadelphia, waar de onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend - naar het Thomas Jeffersongebouw.
Overal zijn er oude collega's die haar begroeten. Enthousiast roepen ze elkaars naam, ze omhelzen elkaar en bekijken elkaar van top tot teen. Sommigen kijken me vragend aan, alsof ze zich afvragen wie ze in hemelsnaam op sleeptouw heeft genomen. Laura stelt me voor als de beroemdste archeoloog van Europa. Zelf voel ik me vooral als iets uit een expositievitrine.
Ik ben eraan gewend dat mensen kijken. Mijn huid, mijn haar: alles is wit. Toen ik klein was riepen de kinderen isbjarn, ijsbeer, tegen me. Volwassenen zijn beleefder. Maar het ongezegde staat in hun ogen te lezen.
Normaal gesproken hadden we een bestelschema moeten invullen voor de boeken en manuscripten die we willen bekijken. Maar de Lewinski-verzameling is nog zo nieuw dat die niet is gecatalogiseerd. Daarom heeft Laura een afspraak met een conservator, Miranda Cartwright, die de verantwoording draagt voor het werk.
Miranda is lang, mollig en heeft vlammend rood haar. Ze is zo'n vrouw die altijd vrolijk, meelevend en ad rem is en veel lacht.
Net als ik is ze gewend aan blikken.
Ze is gewend aan leugens en verbroken beloften. Ze is eraan gewend dat mensen haar niet zien en haar vergeten, ze weet wat het is om erbuiten te staan ais vrolijke kinderen zangspelletjes doen. Ze zeggen dat je daar overheen groeit. Maar dat doen we uiteraard niet. Miranda heeft nog nooit aan iemand verteld dat ze zichzelf in slaap huilde. Ze heeft nooit verteld dat ze naakt in het bad zat, met een lopende kraan en een scheermes in haar hand om de sneetjes te maken die haar zouden bevrijden. Ik kan het aan haar zien. Ze is net als ik: een menselijk stuk wrakhout dat tussen de groene algen heen en weer klotst tegen de pijlers van de brug. Ze camoufleert haar zelfverachting met een vernislaagje van onecht geluk. Uiteraard is ze ook zo'n observeerden Dat ontbrak er nog maar aan. We zijn gevoelige gedachtelezers. Daarom is haar lach anders als ze mijn hand schudt, vervuld van een tedere en oprechte herkenning. Dat bijna onmerkbare knikje verraadt dat ze weet dat ik een pijnlijke jeugd heb gehad en dat ik, net als zij, moeite heb met mijn zelfbeeld.
'So welcome to Washington', zegt ze met een lachje waarvan alleen ik de reikwijdte begrijp.
Miranda vertelt dat de bibliotheek vorig jaar aan het begin van de zomer de Lewinskiverzameling heeft overgenomen, maar dat het werk van het catalogiseren en indexeren pas rond Pasen op gang is gekomen. Het grootste gedeelte van de verzameling bestaat uit originele werken uit de zestiende tot de negentiende eeuw, maar ze bevat ook manuscripten, brieven en boeken uit de Middeleeuwen.
Ik vraag Miranda of ze wat weet over een brief uit het begin van de zestiende eeuw, die in een code is geschreven en door Bartolomeo Columbus van de Caribische eilanden naar Europa is meegenomen. 'Waarschijnlijk staan er ergens drie symbolen. Ankh, tyr en kruis. De tekst zal onleesbaar en onbegrijpelijk zijn want hij is in een code geschreven.'
'Fascinerend', zegt Miranda. 'Maar helaas ... Helaas kunnen we daar alleen maar van dromen.'
3
Met een breekijzer openen we de houten kisten waarin Maximilian von Lewinski's gestolen verzameling is gepakt, beschermd door houtwol en opgerolde kranten die melden dat Duitsland afstevent op een zegenrijke toekomst.
We bladeren door dikke, zware boeken die naar stof en vergeten gedachten ruiken.