Stuart stelt me voor. Luigi neemt me op met de ongegeneerde nieuwsgierigheid die het ene gedrocht zich tegenover het andere kan permitteren.
'Mister Beltø! U hebt in mijn kringen nogal wat opschudding veroorzaakt toen u beslag legde op The Shrine of Sacred Secrets. Jammer dat u het niet aangeboden hebt op de markt. Dan was u miljardair geweest!'
Zijn lach klinkt als een windvlaag die door de pagina's van een boek gaat: alsof het een geluidseffect is en geen uitdrukking van vrolijkheid van de geest.
Hij is veel kleiner dan ik. Zijn ene oog zit verstopt achter een grijs vlies.
'Blind aan mijn linkeroog. Maar net als een trol zie ik veel beter met het andere!'
Al van jongs af aan heeft Luigi zich vastgebeten aan een half opgerookte sigaar die hij weigert los te laten. Hij beweert in een kromme lijn af te stammen van Leonardo da Vinci, maar ik vind hem lijken op de verloren zoon van een Spaanse Moor die zich heeft verlustigd aan een ezel.
Hij zegt: 'Momento, mijne heren', loopt naar de deur, laat het rolgordijn zakken en draait de deur op slot.
Met de trotse passie van een liefhebber laat hij ons het antiquariaat zien, dat is ingericht volgens een thematisch patroon waar ik niet precies vat op kan krijgen. Hij pakt zeldzame uitgaven - een exemplaar van Le avventure di Pinocchio met de handtekening van de schrijver, Carlo Collodi, een geïllustreerde achttiende-eeuwse druk van Dante Alighieri's La Divina Commedia, de eerste uitgave van Machiavelli's Il Principe en een correctieversie uit 1979 van Umberto Eco's In nome della rosa met de verbeteringen van de auteur.
Luigi gebaart met zijn handen en trekt vergenoegd aan zijn sigaar: 'Hier heb ik duizenden van de best geschreven boeken ter wereld die er allemaal om smeken herlezen te worden.'
Op de eerste verdieping, bereikbaar door een wenteltrap die afgesloten wordt door een ketting met een bordje riservato ligt Luigi's appartement.
Het verschilt niet zo veel van de winkel. Ook hier liggen overal boeken. Midden in de kamer heeft hij ruimte gemaakt voor een leren bank en een lage tafel met stapels Italiaanse kranten en tijdschriften.
Hij haalt een kan koffie uit de keuken.
'Zoals ik al aan de telefoon zei,' zegt hij tegen Stuart terwijl hij koffie inschenkt, 'zijn de kopiefragmenten van Asims manuscript over zijn reis naar het land in het noorden al sinds de negentiende eeuw begerenswaardige objecten op de verzamelaarmarkt. We weten niet waar deze kopieën vandaan komen, maar een paar hebben hun weg gevonden naar het archief van het Vaticaan. De kopieën zijn onvolledige fragmenten, maar het lijkt waarschijnlijk dat ze allemaal uit hetzelfde origineel komen dat verloren is gegaan.'
'Zeg je nu dat alles wat er in het Vaticaan te vinden is al in omloop moet zijn geweest?' vraag ik.
'In geen geval. Het archief in het Vaticaan is onuitputtelijk. Het is allemaal een kwestie van hoe je zoekt en welke referenties je hebt om verder te zoeken. Hoewel wetenschappers en verzamelaars het archief hebben uitgeplozen, wist niemand precies waar hij naar zocht. Als je toevallig één document over het hoofd ziet, één enkele kruisverwijzing negeert, tja, dan mis je de rode draad die je naar het doel zal leiden. Bovendien is het zo', en hij kijkt me daarbij aan, 'dat al die kleine stukjes informatie nu pas betekenis krijgen.'
'Waarop mogen we hopen?'
'Een van de fragmenten beschrijft de aanval op Asims tempel. Een ander lijkt een soort reisverslag dat de tocht naar de afgrond van de beschaving schildert.'
'Uithoek', zegt Stuart.
'Uithoek. Natuurlijk. Het Vaticaan zag in de twaalfde eeuw al kans om die uithoek een naam te geven - Noorwegen - maar het probleem was dat niemand precies wist waar Noorwegen lag.' Hij kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. 'Een ander probleem was het identificeren van de documenten die inderdaad bij deze zaak hoorden.'
'De meeste documenten lijken gemerkt.'
'Gemerkt? Hoe dan?'
'Met drie symbolen: een Egyptische ankh, het runenteken tyr en een kruis.'
Luigi's blik dwaalt af. 'Oh cazzo ...' roept hij uit. Dan is hij er weer bij: 'Ik geloof echt dat iemand het reisverslag van Asim allang had gevonden als het manuscript ooit in het Vaticaan was.'
'We hebben niet per se een complete versie nodig', zegt Stuart. 'Alle leidraden, grote en kleine, kunnen ons helpen.'
'En die hopen jullie te vinden in het Archivum Secretum Apostolicum Vaticanum, het geheime archief van het Vaticaan?'
'Als we daar naar binnen mogen.'
'Het archief is niet zo geheim als de naam doet geloven. Sommige mensen menen dat het woord secretum verwijst naar het begrip "afgezonderd" en niet naar "geheim". Al in 1881 werd het archief opengesteld voor beperkt bezoek. Je moet weliswaar een verzoek indienen om toegang te krijgen, maar tegenwoordig ontvangt het archief ieder jaar vijftienhonderd wetenschappers.'
'Een hopeloze opgave. Zowel het verkrijgen van toegang als het zoeken.'