Vaak in haar leven had Maggy zich in situaties gewerkt waaruit alleen haar aangeboren zelfvertrouwen haar had kunnen redden. Toen ze voor het eerst besloot naar Parijs weg te lopen en een schildersmodel te worden, had ze geweten dat ze natuurlijk naakt moest poseren. Met haar gebruikelijke overmoed had ze besloten dat ze dat gewoonweg zou doen, en ze was rustig met haar plannen doorgegaan.
Nu, op een zonnige meimorgen, stond ze daar en trilde, beefde en zweette tegelijk. Ze had geen rekening gehouden met haar eigen levenservaring of het gebrek eraan. Geen man had haar ooit naakt gezien, zelfs geen dokter, want ze was nog nooit in haar leven ziek geweest.
Ze probeerde weer de melodie van die java van gisteravond te fluiten toen ze koortsachtig vastbesloten het schouderbandje van haar hemdje van haar schouders liet afglijden, maar haar mond was te droog van angst en ze kon niet fluiten. Ze liet de mooie onderjurk vallen die ze nog pas een paar dagen had, haar eerste volwassen stuk ondergoed. Onder het wit batisten hemd had ze alleen nog maar een nieuwe witte directoire met wijde pijpen aan, heel dun en doorzichtig zoals de mode voorschreef. Nee, niets, maar dan ook niets ter wereld zou haar kunnen bewegen die directoire uit te trekken, besloot ze.
'Waarom ben je daar zo lang bezig, verdomme?' riep Mistral ruw uit de studio.
'Ik kom al,' antwoordde ze zo dapper mogelijk. Het ongeduld in zijn stem maakte dat ze gauw de ochtendjas over haar broek heen aandeed terwijl ze de jas nauw om zich heentrok. De vloer voelde zo koud aan haar blote voeten dat ze nog snel haar schoenen aantrok. Gejaagd morrelde ze aan de knoopjes, speelde het niet klaar ze door de gaatjes te werken en liep de slaapkamer uit met de riempjes nog los waardoor ze bij elke stap een kletsend geluid op de grond maakten. Maggy bleef op een meter of drie afstand van Mistral staan en wachtte op instructies, want hij stond al voor zijn ezel. Het leek of al het licht in het vertrek door haar fel oranje haar en het daarmee zo contrasterende rood van de ochtendjas werd opgezogen.
'Ga daar eens bij het raam staan, met je ene hand op de rug van die stoel.'
Ze gehoorzaamde en stond doodstil.
'In godsnaam, doe die kimono uit,' snauwde Mistral.
Maggy beet op haar lip en maakte met trillende handen de ceintuur los waardoor de ochtendjas op de grond viel.
Maggy had brede schouders en de lange, verticale kromming van haar hals die de horizontale lijn van haar sleutelbeenderen ontmoette, maakte een stevige indruk. Haar borsten waren teer en heel levend, zo pril dat het bijna kegels leken; ze stonden rechtop en een eind van elkaar, en hadden kleine tepels die een stevige punt vormden. De lijn van haar borstkas van oksel tot middel was mooi gespannen en heel zuiver. Haar huid leek wel gepolijst, zo blank, en hij scheen het licht naar zich toe te trekken en te weerkaatsen waardoor het leek alsof ze van binnenuit gloeide.
Mistral reageerde instinctief op haar schoonheid. Hij was gewend aan de zorgeloos aangeboden naaktheid van de beroepsmodellen die hun huid even gemakkelijk droegen als een oude japon. Naaktheid had voor hem alleen waarde omdat het schilderen van het naakte lichaam een uiterst serieuze zaak was. Maggy, die daar even resoluut stond als Jeanne d'Arc op de brandstapel, werkte meteen en fel erotisch op hem in. Toen hij merkte dat ze hem opwond, werd hij uit zelfbescherming nijdig.
'Waar denk je eigenlijk dat je bent, in de Folies-Bergère? Sinds wanneer poseert een model in haar directoire en met schoenen aan? Nou?' Hij keek Maggy woedend aan. Ze schopte haar schoenen uit en begon de knopen los te maken die de directoire om het middel vasthielden. Een traan van woede en vernedering gleed uit haar oog.
'Nou? Wat is dat? Een strip-tease? Is het hier soms een hoerenkast? Denk je dat ik je daarom gehuurd heb?' schreeuwde Mistral. 'Laat maar, maak je verder maar niet druk!'
'Het hindert niet,' mompelde Maggy met gebogen hoofd. De knoopjes leken veel te groot voor knoopsgaten te zijn geworden en ze had er veel moeite mee.
'Eruit!' beval Mistral. 'Ik kan geen verlegen model schilderen. Je bent belachelijk, stapelgek! Je had nooit moeten komen. Je hebt mijn tijd verknoeid, verdomme. Eruit!' Hij maakte woedende gebaren tegen haar alsof hij een kat wegjoeg die over een pas geschilderd werkstuk had gelopen. Ze vluchtte de slaapkamer weer in en had de kimono als een deken om zich heen geslagen.
'Gek, gek, gek die je bent!' viel Maggy woedend tegen zichzelf uit toen ze, weer helemaal aangekleed, snel Mistrals studio verliet. Ze had hem voor haar vertrek niet meer durven aankijken, maar als ze dat gedaan had zou ze hebben gezien hoe hij naar de stoel bij het raam stond te staren, met het beeld van haar naakte lichaam nog in zijn tegenstribbelend geheugen gegrift.
Drie
Trillend van woede op zichzelf vluchtte Maggy in de richting van de Jardins de Luxembourg en viel op het eerste lege stoeltje in het park neer dat ze kon vinden. Ze zag de hollende, spelende kinderen om zich heen totaal niet. Binnen een half uur was de droom die ze vier jaar lang had gekoesterd in een pijnlijke mislukking veranderd; ze sloeg haar armen om zich heen alsof ze zichzelf wilde beschermen en boog haar hoofd.