'Wie is dat... individu?' vroeg Maggy verontwaardigd.
'Dat is Kiki de Montparnasse; heb je haar niet herkend? Dat is nog eens een model, gewoon onze koningin.' De vrouw was blij dat ze Maggy eens kon tonen hoe onwetend ze was. 'Iedereen kent Kiki, en Kiki kent iedereen. Je bent nog wel erg nat achter je oren, hoor.'
Maggy wilde net antwoorden toen ze een hand op haar arm voelde die haar bruusk omdraaide. 'En wat hebben we hier?' Twee mannen bekeken haar. De ene die gesproken had, was kleiner dan zij en had een fatterig met biezen afgezet jasje aan met een volmaakt geperste broek, een speld in zijn das en een strohoed op die enigszins schuin stond. Hij had kleine slimme oogjes en zijn grijns liet gele tanden zien. De tweede man was even monumentaal als de massieve boomstam waar hij tegenaan stond geleund. Zijn ogen waren net zo blauw als open water en brachten anderen van streek door hun strakke blik. Hij was minstens een meter negentig lang en er ging iets wilds en edels van hem uit dat in dit stadsbeeld nog verbazingwekkender aandeed omdat het niet door stadse manieren of gewoonten was beïnvloed. Hij had een bergbeklimmer kunnen zijn die vanaf een hoge overwonnen piek op de wereld aan zijn voeten neerkeek. Hij had een prachtig gevormd hoofd dat arrogant op zijn dikke nek stond, een breed voorhoofd, een opvallende neus met een hoge brug en een brede mond. Zijn haar was donkerrood, gekruld en verward. Hij keek keurend naar Maggy en leek wel een galante ridder op het oorlogspad die zo vanuit het verleden kwam aangereden, ondanks zijn arbeidersbroek van bruin ribfluweel en het blauwe overhemd dat aan de hals open was.
'Mistral,' zei de kleinere man tegen hem, 'wat denk jij ervan?' Hij legde zijn hand onder Maggy's kin en bewoog haar hoofd langzaam van de ene naar de andere kant. 'Heel interessant, hè? Die ogen, wat een merkwaardige kleur. Ze heeft beslist iets ongewoons, eigenlijk iets vreemds, bijna kannibaalachtigs om haar mond, vind je niet? Zelfs Van Dongen zou niet weten wat hij daarmee aan moest.'
Hij betastte Maggy's haar alsof het een rol stof in een winkel was en wreef het tussen zijn duim en wijsvinger. 'Hm, het is tenminste schoon en ze heeft het niet kort geknipt.'
Maggy was van schrik stokstijf blijven staan. Nog nooit had een man haar op zo'n manier aangeraakt. Als een automatische reactie om zichzelf te verdedigen richtte ze al haar aandacht op een neutraal voorwerp: de drie bossen prei die de lange man onder zijn arm had alsof het boeken waren. De kleine man tilde haar haar van haar oren zodat hij haar profiel kon bestuderen en onmiddellijk deed zij een stap vooruit, stak haar hand uit en greep een stevig stuk prei bij de grijze, harige wortels. Ze bracht het naar haar mond en beet de stronk in tweeën zodat de lange, groene bladeren op het trottoir vielen. De man in het met biesjes afgezette vest liet zijn hand vallen en keek hoe ze daar stond te kauwen. Ze nam nog een hap.
'Je had wel eens "alstublieft" mogen zeggen,' merkte Julien Mistral op.
'Als je naar de dieren in de dierentuin kijkt, moet je ze ook voederen,' antwoordde Maggy en kauwde vlijtig door. Mistral lachte niet.
'Mistral,' zei de andere man nu heel beslist. 'Ik neem haar mee naar de academie om eens te zien hoe ze eruitziet. Ga maar mee.' Hij wenkte Maggy dat ze hen moest volgen naar de schildersacademie van Le Grande Chaumière die er vlak bij in de buurt lag.
'Waarom? U hebt me toch al bekeken? Wat wilt u nog meer?' vroeg Maggy.
'Hij wil je tieten zien,' vertelde de jongen haar met een air van iemand die alles van het vak afwist.
'Daarbinnen? Nu?' vroeg ze stomverbaasd.
De moeder van de jongen lachte kwaadaardig. 'Schiet op, meid. Je moet je daar in de lege klas uitkleden, net als wij allemaal altijd doen. Denk je dat je iets bijzonders te verbergen hebt dat zij nog nooit gezien hebben? Ha, die beginnelingen. Die denken dat het van parelmoer is.'
'Kom je nou nog, of niet? Wat wil je eigenlijk?' hield Vadim aan. 'Eigenlijk heb ik vandaag geen model nodig.'
'Ja,' hoorde Maggy zichzelf zeggen. 'Ik kom natuurlijk.'
Ze draaide zich om en liep snel achter de mannen aan. Ze probeerde zo gauw mogelijk bij al die modellen weg te komen voordat ze zagen hoe het bloed haar naar de wangen was gestegen, die blos die haar leven vergalde.
'Wacht eens even, Vava,' zei Mistral, schoot met enkele lange passen langs haar heen en haalde de kleinere schilder in. 'Ik neem dit meisje.'
'Ik heb haar het eerst gezien.'
'Wat doet dat er nu toe, verdomme? Verwar je me soms met iemand die zich daar druk om maakt, Vava?'
Vadim grijnsde zodat al zijn gele tanden weer te zien waren. 'Dit heb je me nou zeker al tien keer geflikt.'
'Alleen maar als ik iets werkelijk wil, niet zo maar, om je te ergeren.'
'Mooi zo! Dat is bijna een verontschuldiging en die heeft nog nooit iemand van jou gehad, Mistral. Neem haar maar. Neem haar! Ik moet eigenlijk toch aan dat portret van Madame Blanche werken. Niemand koopt jouw spullen, dus jij hebt de tijd om aan je nieuwsgierigheid toe te geven. Maar zeg eens, kan jij je echt veroorloven een model te betalen?'